Dag 1 Kennedy Space Center / Cape Canaveral
Florida is zes keer zo groot als Nederland maar heeft ongeveer evenveel inwoners als wij hebben. Vandaag ben ik naar het Kennedy Space Center geweest. Dit is de lanceerbasis en een ruimtevaartindustriecomplex van NASA bij Cape Canaveral op Merritt Island in Florida. Het eilandje is zo groot als Flevoland. Vanaf deze lanceerbasis werden in het verleden de Apollo-vluchten voorbereid. Ook werden er de spaceshuttles gelanceerd.
Om 09:00u klonk eerst het volkslied en alle Amerikanen zongen met hun linkerhand op hun borst en het schuim op hun bovenlip alsof het hun laatste liedje was. Ik mompelde heel zachtjes en stiekem het Wilhelmus. Verder dan het eerste couplet kom ik echter niet. Wij Nederlanders hebben het denk ik niet zo nodig om iedere dag die verbintenis aan te gaan met onze regering. Amerikanen hebben sturing nodig. Iedere dag willen ze horen dat ze in het beste land ter wereld wonen. En dat ze het beste volk op aarde zijn. Daarbij vinden ze het ook nog eens geruststellend dat God of zijn zoon over hen waakt. Stel je zou hier eens de stekker uit trekken dan wordt het één groot fiasco.
De toegangsprijs is niet mis. 57$ entree en 25$ voor een additionele tour. Samen toch een dikke 70€. En daar sta je dan als Amerikaan met twee koters. Even een dagje weg. Daar komt nog bij: viermaal een 300 gram NASA-burgertje met een diet-coke. Inclusief vier NASA T-shirts en bijpassende baseballpetjes én een stoere pluche Space-knuffel voor de twee blagen. Kom je afgerond uit op 500€. Gelukkig hebben de Amerikanen maar twaalf dagen vrij per jaar en kunnen ze dit soort uitjes niet vaak doen 😜. Dat scheelt dan wel weer. En met 50-60 uur per week werken kijken ze niet op een Dollartje 😂✌🏻. Ik schrijf dit met een knipoog natuurlijk. Ik wil de Amerikanen niet voor de kop stoten maar in godsnaam: waarom 60 uur per week voor een bedrijf werken als het ook nog niet eens je eigen bedrijf is ?
Ik ga niet graag met een rondtour mee. Ik wil altijd een escape hebben als het me de kont uit hangt. Daarbij kan ik moeilijk naar gidsen luisteren. Ze zijn me heel snel kwijt. Maar vandaag kon ik niet anders. Ik stond in de rij. Voor me stond een jonge meid. Op haar revers had ze een naamplaatje vast gespeld: Jessica Horni, senior staff. Arme meid. Je zult zo maar heten. Het grietje was nog geen twintig jaar oud. Het enige wat ze hoefde te doen was het kettinkje van de afzetting los te maken als de tourbus er aan kwam. Zodoende hoefden we er niet overheen te springen om bij de bus te komen. Ze maande eerst iedereen tot stilte en riep toen dat we pas mochten instappen als de bus stil stond. Ach gut. Ik had te doen met de tourguide Ernie. Een man van 55-60. Waarschijnlijk voor de 1000 keer vertelde hij zijn verhaal met dito grapjes. Ze kwamen niet echt aan. Tenminste, er werd niet veel gelachen. Ik krijg dan altijd een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Als iemand een grapje verteld gevolgd door een korte stilte die eigenlijk bedoeld is om deze in te vullen met het gelach van de mensen. En dan wordt er niet gelachen. Desalniettemin was de tour interessant. Ik werk al 26 jaar in de techniek dus ik kijk toch wat anders naar deze raketjes dan iemand die niet in de techniek werkt. Naast me stond een Amerikaanse automonteur. Die bekijkt het natuurlijk weer vanuit zijn professie. Dan denk ik na over een aantal kwesties zoals:
Hoe krijg je een 3,5 miljoen kg wegende Saturnus raket in 2,5 minuut de ruimte in ? Antwoord: met vijf F1 motoren die samen 2 miljoen liter kerosine verbruiken. In de ruimte is géén zuurstof. Dus hoe onderhoud je het verbrandingsproces ? Ik bedoel: hier heb je zuurstof voor nodig. Antwoord: je neemt de zuurstof mee. Van nature is zuurstof gasvormig. Dan zou je wel een hele grote tank moeten meenemen. Maar dan comprimeer je de zuurstof tot 200 bar zodat hij vloeibaar wordt. Allemaal dit soort vragen schieten door mijn hoofd en al snel zoek ik naar antwoorden. Dit is gewoon smullen.
Op 25 mei 1961 kondigde president John F. Kennedy het Apollo project aan met de woorden: “dit land moet zich verplichten om de mens nog voor het einde van dit decennium op de maan te laten landen en hem weer veilig naar aarde te brengen”. In een hoekje stond een bejaarde man. Hij is nog altijd beroemd. Hij was één van de wetenschappers van dit 20 miljard dollar kostende project dat maar één doel had: de Russen te overtreffen in de ruimtevaart. Uiteindelijk hebben maar 12 mensen ooit op de maan mogen lopen.Na hier urenlang te hebben besteed stapte ik in mijn huurauto en reed ik naar Naples, Everglades.
Dag 2 Everglades
Ik dacht dat clowns waren uitgestorven en alleen nog maar in circussen te zien waren. Maar warempel, hier in de VS lopen er nog genoeg rond. Gewoon los op straat. Zónder begeleiding. Hij stond bij een verkeerslicht in een té strak Rocky Balboa broekje voetbewegingen te maken zoals alléén Muhammad Ali dat kon. De beste kerel zou zich omdraaien in zijn graf als hij deze slechte imitatie had gezien. In zijn handen had hij een bord waarop stond dat je 20% korting kreeg bij de plaatselijke boksschool in Naples. Met zijn 300.000 inwoners natuurlijk concurrentiegevoelig. Hij danste er op los. Toen ik 7 uur later terug kwam van de Everglades stond hij er nog. Weliswaar wat minder fanatiek als vanmorgen maar hij bewoog nog. De verkeerslichten hebben hier trouwens een beschrijving boven de drukknop. Daar staat voor de voetgangers beschreven wat ze moeten doen bij het oversteken van een zebrapad. 
In dit land mag je als individu niet meer zelf nadenken. Alles wordt 86 keer voorgekauwd. Je hoeft alleen maar te slikken. Bij de koffieautomaat hangt een bordje dat de koffie heet is. Bij ieder af-of opstapje staat “watch your step”.
Op de wc’s van restaurants hangen bordjes dat personeel hun handen moet wassen.
Bij een trap staat dat je de leuning moet vasthouden. Langs de weg staan ontelbare borden.
Er staat niet alleen geschreven wat je níet mag doen maar zelfs wat je wél mag don zoals: ”you can turn right here”. “Jezus, dacht ik nog, ik mag hier zomaar naar rechts”. Ik kan nog uren doorgaan. In Amerika stopt men met denken. Natuurlijk heeft de “I sue you”-cultuur hier ook schuld aan. Ik kan me nog herinneren dat iemand 26 miljoen dollar smartegeld kreeg omdat ze haar net gewassen hond wilde drogen in de magnetron. Na twee minuten was het arme beestje dood. Ze had hem net een week. Het stond niet in de beschrijving van het apparaat. Of dit een vooropgezet plan was zullen we nooit te weten komen. Madam is inmiddels miljonair en heeft een nieuw hondje. Enfin, even wennen voor mij. Maar dit zijn nu dingetjes waarom wij de meeste Amerikanen voor dom verslijten. Ze werken daarbij harder als een os. Tien uur per dag voor vadertje staat. Iedere morgen zingen ze collectief het volkslied met hun rechterhand op de borst en moedigen elkaar aan om er een fantastische workday van te maken.
En dan zijn ze al vanaf 05:00u onderweg met de auto. 07:00u beginnen. Een uur onbetaalde pauze en om 17:30u terug in hun Ram Van. 19:30u begint dan quality time. Vijf dagen per week beste mensen. Een heel jaar lang. Behalve dan de weekenden en de 12 verlofdagen. Straatwerkers zie je ook nauwelijks bewegen. Alles wordt gedaan door machines. Ooit een bouwvakker gezien van 130 kg ? Bij ons zijn dat afgetrainde knapen. Daar mag je als vrouw naar kijken. Hier hebben de bouwvakkers de knopen van hun veters aan de binnenzijde van hun schoen i.p.v aan de bovenzijde van hun schoen. Gewoon vanwege het feit dat ze in de zithouding niet aan hun veters komen.
Als ze twee kruiwagens specie nodig hebben bestellen ze nog een cementwagen. Ongelooflijk. De productiviteit van de gemiddelde Amerikaan is ver beneden het Nederlands gemiddelde. Wij werken superefficiënt. Amerikanen niet. Die doen alles drie keer opnieuw. Weinig zelfkritiek. Gewoon doen wat de baas zegt. En aan het einde van de dag komen we bij elkaar en slaan mekaar op de borst en schreeuwen “woeha” en daarna gaan we tevreden naar huis 😂. Héérlijk volk. Om vanaf een terrasje naar te kijken. Overigens bevestigen uitzonderingen de regel: gisteren had ik een leuk gesprek met een Amerikaan uit Tampa, Jonathan. Hele intelligente, leuke gast. Anti-Trump. Héél belangrijk voor mij. Trumpstemmers kijk ik nog niet eens aan. Low-lives. Het zou deze mensen eens goed doen om ook eens te gaan reizen zodat ze van hun tunnelvisie afkomen en hun intellectuele kompas eens kunnen bijstellen.
Ik draaf door: ik vergeet bijna te vertellen dat ik vandaag één van mijn mooiste foto’s ooit heb gemaakt. De Everglades heeft een heel groot off-road wegennetwerk. Hier is echter geen 3G bereik. De wegen liggen vol met platgereden sprinkhanen. Ik heb nog nooit echt een sprinkhaan voor mijn lens gehad. Ik wilde hem liggend op mijn buik shooten omdat ik de vier diagonalen die ik zag goed wilde terug zien in mijn foto. Probleem is dan wel dat mijn kleding vies zou worden. Ik heb er ongeveer 80 (!) gemaakt waarvan er maar vier goed zijn gelukt 🙈. Op het moment dat ik afdrukte ging hij rechtop zitten en keek recht in mijn lens. Geweldig gewoon 😍. 
Dag 3 Everglades
De Everglades is een enorm groot moeraslandschap dat vrijwel het hele zuidelijke deel van de staat Florida bedekt. Het Everglades National Park is slechts een deel van het hele natuurgebied.
Het ecologisch systeem van de Everglades is complex en van onschatbare waarde voor het hele zuidelijke deel van Florida. Zodra je het gebied vanuit noordelijke richting binnenrijdt zie je de zogenaamde wetlands langs de weg liggen. Grasland met een laagje water dat varieert van enkele centimeters tot ongeveer een halve meter diepte.
Je moet je het als volgt voorstellen: overal waar je kijkt zie je drassig land met veel grassen en palmbomen. Af en toe kom je bij een klein dorpje met een hele leuke naam zoals Miccosukee, Chocoloskee of Ochopee. In dat laatste dorpje stond trouwens het kleinste postkantoor van de VS. Misschien wel van de wereld. De meneer die dienst had zat in een hokje zo groot als twee Dixie-toiletten. Geweldig haha.
In het begin (Miami-zijde) is het vrij saai maar als je naar het westen rijd wordt het indrukwekkender. Er is meer bebossing en de natuur wordt ruiger. Je zit dan in het Mangrove-en Cypressengebied. Het aantal alligators neemt ook toe.
Uitstappen mag maar de bordjes langs de weg zeggen dat er je goed moet uitkijken voor Gators. Ze vreten je zo op langs de weg.
Hier boekte ik een airboatride. Omdat het water zo ondiep is kun je geen buitenboordmotor gebruiken. Achter op de boot hebben ze een joekel van een propeller gebouwd. Die maakt een dermate tering lawaai dat je oorkappen op moet zetten. Naast me zat een jong Chinees stel. Ze hadden gehoord van de vele muggen hier dus hadden ze een flesje Deet gekocht. Alleen was hen het gebruik van Deet niet bekend want ze stond die hele bus Deet om zich heen in de lucht leeg te spuiten. Ik zei:” schattebout, dat moet je op je huid spuiten. Niet in de lucht”. Te laat. De bus was leeg. Sucht. Hier houd ik nu van.
De boot maakte vaker een laffe 180 graden spin. De kapitein achter het stuur gilde zelf het hardst 😂. Ach, Amerikanen. Ze komen nooit de grens over dus alles wat ze hier doen bestaat nergens anders op de wereld. Lekker in hun waarde laten. Aan het einde van de tour stond hij er op dat we zijn naam vernoemden op Tripadvisor 😂. De komende twee dagen mag ik door dit mooie gebied heen rijden 🚗.
‘s Avonds zat ik aan de bar naast een Amerikaans stel. Ze hadden net hun baby gekregen. Een spiksplinternieuwe. Ik vroeg of ze nóg ene wilden. De kersverse moeder in kwestie gebaarde al bierwegslikkend: “nee !”. Ze had tijdens de bevalling zoveel pijn gehad dat het voor haar niet meer hoefde. Pappalief knikte instemmend. Hij was het helemaal met haar eens. Hij was de gehele geboorte aanwezig geweest en het had ook bij hem zijn sporen nagelaten. Zelf was ik destijds uiteraard ook aanwezig bij de geboorte van mijn dochter Ymàra. Een hele mooie indrukwekkende gebeurtenis die hele bevalling. Op het puntje van mijn tenen stond ik te kijken naar wat er te gebeuren stond. Vaders die dit ook hebben meegemaakt kunnen het misschien bevestigen. Het lijkt alsof je favoriete kroeg afbrandt. Maar mijn kind wat ik daarna in mijn handen hield was één van mijn mooiste ervaringen ooit.
Dag 4 Florida-blog
Vandaag heb ik wederom mooie dagtochten gemaakt door de Everglades. Het Cypressenbos is een mooi gedeelte hiervan. Hier kun je een boardwalk maken dwars door de mangroves.
Ik kwam bij de Skunk Ape uit. Dit is een soort vieze aap zoals de Yeti of de Big Foot die hier de moerassen onveilig hoort te maken. Een soort swamp-monster waar je als kind aan dacht voordat je naar bed ging. Skunk Ape is een officieel research center beheerd door een koekwaus. Van de regering krijgt hij per jaar 30.000$ subsidie (read my lips) om onderzoek te doen naar het bestaan van Skunk Ape.
Achterin zijn zaak staan allemaal kooien met papegaaien en terraria met dikke wurgslangen. Die vent is een creep. Hij kan wel lekker vertellen. Dat dan weer wel. Hier houden Amerikanen van: helden en bullshit.
Ik ging off-road. Dit zijn toch altijd de leukste plekjes om met een autootje te rijden. Ik reed door allemaal kleine dorpjes ver verwijderd van de grote steden als Naples en Miami. Dit zijn dorpjes met misschien 200 inwoners of zo. Maar wel met een eigen gemeentehuisje en kerk. De plaatselijke supermarkt had alleen pingping-maaltijden. Géén verse groenten of fruit. Alleen blikvoer.
Even verderop zag ik iets op de weg kruipen. Links en rechts zoefde het verkeer langs hem door. Ik besloot te stoppen. Midden op de weg zat een joekel van een schildpad. Lelijk dat ie was !! Maar ik vond hem zielig. Ik maande het verkeer om te stoppen en begeleidde hem naar de berm. Daar kon hij lekker verder met het zoeken naar een vrouwtje. Het paringsseizoen komt er aan. Hij moet voort maken want erg snel zijn ze niet.
Ik reed verder door deze mooie streek. Op een kruising stond een lifter met een backpack. Ik besloot te stoppen. Hij wilde naar het oosten. Die kant ging ik ook op. Hij gooide zijn pongel op de achterbank en ging naast me zitten. Hij heette Yves en was rond de 30 jaar. Hij vertelde me zijn hele levensverhaal. Zo’n 10 km verder zei hij ineens uit het niets:” stel je voor, ik was een seriemoordenaar. Dan zat je nu met iemand in je auto die je misschien iets zou willen doen”. Lachend bleef hij me aankijken maar ik voelde spanning. Ik besloot nog niets te zeggen maar om door te rijden. Na twee minuten zei ik:” hoe groot is volgens jou de kans dat twee seriemoordenaars tegelijkertijd in één auto zitten?”. Er volgde wéér een stilte. De volgende kruising wilde Yves uit stappen. Geen gevoel voor humor die vent.
Ik had een hutje bij een meertje geboekt. Toen ik arriveerde kwam ik in gesprek met de eigenaar. Hij vond het super dat ik zo veel reisde. Vroeger had hij dit ook gedaan. Ik vertelde hem van mijn website. Aandachtig nam hij de tijd om e.e.a. door te nemen. Hij vond het schijnbaar zó leuk dat hij me een gratis slaapplek aanbood in ruil voor een vermelding op m’n blogsite. Ik moet nog even uitvogelen hoe dat gaat maar in ieder geval 120$ bespaard vannacht 😊👌🏻.
Dag 5-8 Key West, Florida
Ik vertrok net mijn autootje van de groene Everglades naar het zuidelijkste puntje van de VS: the Keys. De Florida Keys zijn een archipel van ongeveer 1700 kleine eilandjes die deel uitmaken van de Amerikaanse staat Florida. Ze strekken zich uit van Miami in het noordoosten naar het zuiden, en buigen vervolgens in westelijke richting af. Het laatste bewoonde eiland, Key West, is slechts 150 km van Cuba verwijderd. Deze tropische eilandjes zijn met elkaar verbonden middels bruggen waarover de Overseas Highway loopt.
Natuurlijk niet álle eilandjes maar wel de belangrijkste. Ooit was het de bedoeling geweest de laatste brug te bouwen: die van Key-West naar Cuba. Godzijdank is die brug nooit afgemaakt vanwege de koude oorlog. Anders hadden we al het moois van Cuba moeten missen en was dit land hetzelfde overkomen als Hawaii. Eens een mooie eilandengroep maar nu ten prooi gevallen aan de Amerikaanse consumptiecultuur: je struikelt over een lege beker McShake en valt met je gezicht in een weggegooide KFC-chickenwingsdoos. Een dag later vraag je de camerabeelden op om te achterhalen wie je een advocaat op zijn nek kan sturen. Op weg naar de Keys staan de billboards overal langs de weg:” CALL THE AGRESSIVE LAWYERS”. Op kruispunten durft niemand als eerste over te steken. Als er een stopbord staat dan staan de auto’s ook echt stop. Dan gaan ze elkaar aankijken. Wie durft als eerste over te steken ? Rechts heeft voorrang telt hier niet. De angst regeert. Zo stond ik gisteren 10 seconden te wachten voordat iemand van rechts durfde op te trekken. Op zo’n slaaptablet ga ik niet wachten. Gas !
Halverwege de Keys (vanaf Miami rijd je 4,5 uur naar Key West) zag ik nabij het dorpje Marathon een schildpaddenziekenhuis. Nee, geen opvangplekje waar ze een stukje plastic uit hun snuit trekken. Nee hoor, een compleet ziekenhuis met drie schildpaddenambulances, een operatiekamer, een röntgenafdeling, een kamer waar gezwellen werden weggebrand. Voorts stonden achter bij de zee de rustkamers: met water gevulde open tanks. Hier lagen de stakkers allemaal op rust te komen. Bij het zien van dit soort ellende laat ik me altijd snel overhalen met als gevolg dat ik nu deelnemer ben aan een of ander schildpaddenadoptieprogramma (3x woordwaarde). Voor een bepaald bedrag kon je zo’n gabber adopteren. Ik kreeg een T-shirtje erbij. De schildpad in kwestie heet nu Ran. Ran Groetjes 😂🐢.
Even verderop lag een kunstenaarscommune: Betsy the Lobster.Voor hun hut stond een joekel van een ijzeren kreeft. Een kunstwerk. Als je binnenloopt waan je je in een echte kunstenaarswereld. Veel van hun spul wordt gemaakt van trash. Maar op een of andere manier weten ze er iets leuks van te maken.
Aan de oostzijde van de brug over the Keys zie je een oude spoorbrug die gebouwd is rond 1900. Hier lag de Florida East Coast Railway. Deze werd door een orkaan in 1935 verwoest en is sindsdien niet meer in gebruik. Gelukkig maar want er ontbreken overal stukken rails. Je zou zo in het water rijden.
Key West is een klein stadje met allemaal houten huisjes met een veranda inclusief luie schommelstoel. De huisjes zijn geschilderd in een mooie strakke kleur. Je krijgt zo’n Far West gevoel waarbij Billy the Kid, Buffalo Bill, Wyatt Earp, Jesse James en Calamity Jane zomaar te paard het dorp zouden kunnen binnen galopperen. Van de andere kant doet het stadje weer Rock ’n Roll-fifties aan. Je kunt allerlei gelegenheden bezoeken waaronder het huis waar Ernest Hemingway heeft gewoond. Je betaalt 12$ entree maar als je zoals ik via het uitgangspoortje naar binnenloopt spaar je je snel twee potten bier.
Verwacht in Key West géén klassiekers. Amerikanen hebben niet de geschiedenis zoals wij die in Europa kennen. Ze doen verkrampte pogingen om alles wat een beetje naar historie ruikt, heel breed uit te meten. Een kroeg met de naam Sloppy Joe wordt dermate in het licht gezet dat je denkt dat Joe zelf één van de 12 mensen is geweest die ooit een maanwandeling heeft gemaakt. 
Op het zuidelijkste puntje van het eiland staat een geverfde steen. Het schijnt de markering te zijn van het zuidelijkst gelegen punt van de V.S. Nu komt het: er staat een rij mensen voor de steen te wachten. Voor een stéén. Iedereen wil op de foto met een stéén. Achter de steen in het water zitten pelikanen op een paal. Het zijn sowieso mooie beesten maar nu op dit moment was ene bezig met een vers gevangen visje te verorberen. De vis leefde nog en deed verwoede pogingen uit de bek van de pelikaan te ontsnappen. De pelikaan daarentegen was niet voornemens de vis te laten gaan. Het was een gevecht op leven en dood. Op die paal. Pal achter die steen. Géén mens behalve ik had hier oog voor. Zoveel fotogenieke momentjes. En dan gaan die Amerikaanse natuurbarbaren met een stéén op de foto. Hier voor mijn ogen ontvouwden zich de beperkingen van de mens.
De stranden op Key West zijn niet mooi. Smathers Beach. Higgs Beach. South Beach. Rest Beach. Allemaal kleine vieze strandjes. Veel zeewier en lege McDonalds drinkbekers. Fort Zachary Taylor Beach is misschien nog wel het mooiste strsnd. Maar dit strand ligt in een park. Je betaalt 4,50$ entree voor je auto te mogen parkeren. Key West moet je helaas niet bezoeken vanwege zijn strandjes maar meer vanwege zijn authentieke uitstraling. Je kunt wel mooie strandjes bezoeken maar die dagtochtjes kosten allemaal handvol geld. Daarbij wordt de kwaliteit van de strandjes op de Filipijnen, Thailand, Cambodja of in de Caraïbisch gebied bij lange na niet gehaald.
De kroegen zien daarentegen super uit. Veel live muziek en vertier. Op straat is het zien en gezien worden. De jongere meiden schamen zich niet om bh-loos de straat op te lopen met side-boobs waar een knaapje van 17 jaar nachtenlang wakker van zou liggen. De oudere dames doen dat niet maar ze compenseren hun aandachtsbehoefte met voornamelijk veel lawaai maken. Gewoon aanwezig zijn. Mannen van rond de 30 rijden met hun bikes door Duvalstreet. Of laten hun dikke wagens eens extra hikken voor het verkeerslicht. Overal zie je dit pauwgedrag, overal gaan de vleugeltjes uit. Het is een collectieve, nationale behoefte: showing off. Ik had het hier met een aantal Amerikanen over. Over bezit van een dik horloge, een dikke auto, een dik huis en een dikke vrouw. Het maakt ze niet gelukkig omdat ze een dikke wagen rijden, het maakt ze gelukkig dat hun wagen dikker is dan de jouwe. Pathetic. Al met al heb ik toch een paar leuke, verbazingwekkende aantal dagen gehad in het zuiden van de VS. De dag voor vertrek had ik misschien wel één van mijn leukste slaapplekjes geboekt: een boomhut in Miami. Ciao ! ✌🏻🍺
Super Ran, die verhoale van dich. Auch te gek dat de seriekiller Yves de bein veur dich nom. 🤣🤣🤣👍
Danke Wullem…. het waar een sjiethoed😂
Sjiethoes
Mooie foto’s en verhalen
Ich ben auch in miami key west en die angere plaatsen gewaest en vong ut meistal vrie saai ….New York is meer mien dink ….wilde nooist teruk….maar doe beschrief ut zoo dat ich dat misjien mot euverdenke….
Hahaha… het is idd gein Australië of zo. Mer wie ich al zei: Amerikaane bloaze veul op. Ze maake er een show van. Zo van: dát mosse gezeen hubbe. Ich hup het beste er van probeere te maake.