Dag 1 Havana-blog
Rond 07:00u kwam ik uit de nachtdienst en dronk thuis traditiegetrouw mijn biertje en sambuca. Dan val ik eerder in slaap en als ik dan normaliter om 12:00u op sta heb ik nog wat van mijn eerste vrije dag. Vandaag moest ik echter om 09:30u er uit. Om 10:30u was ik bij mijn moeder die me meteen naar het treinstation in Sittard bracht.
In Weert kregen we via de intercom de melding dat er een spoorwissel defect was en ze wisten niet hoelang de reparatie zou gaan duren. Ik probeerde wat mensen te charteren om een taxibusje naar Eindhoven te nemen. Toen ik ze bijna bijelkaar had verzameld verscheen er op het spoor ertegenover ineens een trein. Deze maakte geen gebruik van de betreffende wissel dus hiermee gingen we naar Schiphol.
Na een rustige vlucht van negen uur kwam ik met het KLM-vliegtuig aan in Atlanta. Hét vliegverkeerknooppunt van de VS. Hier moest ik snel met de trein van de aankomsthal naar de vertrekhal want ik had maar twee uur de tijd om mijn koffer op te halen en opnieuw in te checken. Ik was weliswaar na lang zoeken 250$ goedkoper uit qua vliegtickets maar het nadeel is dat je bagage dan niet wordt doorgelust en ik alles zelf moet uitzoeken.
De piloot taxiëde zijn machine naar de vertrekbaan. Van hieruit zouden we gaan opstijgen waare het niet dat er zo’n klophout met zijn busje de baan op reed. Ons vliegtuig moest daardoor vol in de remmen. Gelukkig reden we niet hard maar als zo’n vliegtuig vol in zijn remmen gaat houd je je witte bloesje niet meer zonder koffievlekken.
Rond 01:30u landde het vliegtuig in Miami, Florida. Om 09:30u zou pas mijn vlucht naar Havana, Cuba gaan dus ik had de hele nacht de tijd om gedownloade films te kijken en de luchthaven te verkennen. Miami Airport is overigens niks bijzonders. Same shit als JFK,New York en die van Houston. Géén ruk te beleven op die Amerikaanse luchthavens. Nog geen barretje open. Het is hier geen luxe zoals op Schiphol. Het werd dus een mix van filmpjes kijken en hazeslaapjes doen. Buiten was het nog steeds 28c. Aangenaam genoeg om de hele nacht buiten te zitten met mijn Ipad. Naast me zat Enrico, een vlezige Cubaan, de ene na de andere sigaar weg te lurken. Hij sprak alleen Spaans zoals iedereen hier op de luchthaven. Van toiletjuf tot deskpik van Delta Airlines, iedereen is hier Spaanstalig. En un poco Engels praten ze ook. Maar alleen het hoognodige dan. 09:15u. Tijd om te boarden.
Dag 2 Havana-blog
Rond 11:00u zette het vliegtuig zijn wielen 300 km verderop aan de grond. Een vlucht van een uurtje, een wereld van verschil. Decennialange isolatie van de wereld doet wat met een land. Je hebt hier twee soorten geld. De Cubaanse Peso CUC en de Cubaanse Peso CUP. Je kunt er allebei mee betalen. Alleen de CUC is 25x zoveel waard als de CUP. De taxichauffeur rekende 10 Peso af voor zijn taxiritje. Maar of hij nu CUC of CUP bedoelde ? En ik had alleen maar CUC in mijn beurs. Ook lekker. Of ik betaalde iets in CUC en ik kreeg zowel CUC als CUP terug.
Wat me wel opviel is dat bij de banken mensen stonden met een plastic zak helemaal vol met geld. Die werden dan met een telapparaatje geteld en voorzien van een elastiekje verdween zo’n heel pakketje in een metalen koffertje achter de bankemployée. Op mijn vraag waarom er twee munteenheden in één land circuleerden gaf hij geen antwoord.
Het was warm in Havana. Heel warm. De hitte kan niet weg in deze stad. Iedereen loopt te zweten. Het zweet droogde niet op maar liet een blinkende laag achter op je armen en gezicht. Ik pakte mijn fotocamera en ging meteen op pad in de achterbuurten van Havana, de plek waar mijn hostel lag.
Om de hoek was een straatje waar een community van kunstenaars zich had gehuisvest: Callejon de Hamel. De barretjes zijn super leuk ingericht met spulletjes die je op straat gewoon kan vinden. Zelfs van een versleten autoband weten ze wat leuks te maken. Dit deed me denken aan de clubs in Berlijn zoals zur Wilden Renate. Ik bezocht een lokaal waar volwassenen Engelse les kregen. Gewoon met de peuk in hun mondhoek en de fles bier naast hun schriftje. Lachen man. Old school Engels. Daarna liep ik naar Old Havana, het oudste gedeelte van de stad. Wat me meteen opviel was dat hier niemand met een smartphone rond liep. Nergens was internet te bekennen. Ik had op de luchthaven een internet kaartje gekocht maar in de praktijk bleek deze niet te werken. In sommige hotels heb je internet maar heel traag. Daarbij staan er rijen mensen voor deur die allemaal een uurtje willen facebooken. Dus geen internet voor mij😊. Maar wél veel zien 😍
Dag 3 Havana-blog
Al heel vroeg ging ik op pad in Old Havana. Je kunt Havana niet verlaten zonder eerst een rit in zo’n Amerikaanse of Russische gepimpte bak gemaakt te hebben. Dus huurde ik een chauffeur van een knalrode Thunderbird. Gedurende een dik uur liet de goede man me de hotspots van Havana zien.
Je voelt je dan echt zo’n prins in zo’n vette bak uit de jaren ‘50-‘60. Er rijden er hier massa’s van rond. Het verhaal gaat dat het eigenlijk te laat is om het échte Cuba te zien. Maar wat is echt ?? Cuba was heel vroeger heel rijk. Dat kun je nog zien aan de mooie, traditionele gebouwen.
Na de decennia lange Amerikaanse economische blokkade raakte het land in verval. Fidel Castro hield een stevige greep op zijn volk. Maar iedereen had het goed. Het volk hield van hem. Nu nog. Overal in de woonkamers zie je posters van hem. Of van Ché Guevara, de Argentijnse vrijheidsstrijder uit Rosaria. Mijn kamergenoot Pablo komt toevallig ook uit Rosario en weet veel over hem te vertellen.
Sinds 2013 is het aantal oude Amerikaanse maar ook Russische auto’s (Volga’s !) uit de jaren ‘50-‘60 verdubbeld. Het worden er alleen maar méér vertrouwde een local me toe. Natuurlijk ook vanwege de commerciële belangen. Iedere toerist wil natuurlijk voor een paar euro van links naar rechts worden gereden in zo’n dikke bak.
Er rijden ook normale taxi’s maar die hebben niet veel te doen. Ik bezocht Bacardi building, Revolution Square met enorme beeltenissen van Ché Guevara en El Commandante Fidel Castro, een sigarenwinkel met súperdure sigaren, Plaza Vieja en Gran Teatro de la Habana. ‘s Middags ging ik weer op fotojacht. Havana is een uitstekende plek voor hobby fotografen zoals ik. Hier kan ik me lekker uitleven.
Ik liep ‘s avonds na het bieren in het donker alleen terug naar mijn hostel. Mijn hostelkameraden gingen nog clubben maar daar was ik te moe voor. Mijn 4$-per nacht hostel lag in de wijk Hamel. Die wijk stond nu niet bepaald bekend om zijn gastvrijheid. Overdag had ik links en rechts al wat gepeupel gespot. Je kan er gif op innemen dat dat aantal tijdens de donkere uurtjes van de dag alleen maar zal toenemen. Op zo’n 30 meter afstand zag ik een groepje Cubaanse jongeren naderen. Een man of zes. Zwaar getattoueerd, petje achterste voren op hun hoofd, hemdje laconiek hangend uit de broek en allemaal een sigaret in de rechtermondhoek. Bijna allemaal liepen ze naast elkaar over de volle breedte van de straat. Zoals in de clip van Michael Jacksons “Beat it”. Alleen had ik het donkerbruine vermoeden dat onze ontmoeting hier op straat niet zou eindigen in een sullig paardansje waarbij diegene met de vetste heupswing het mooiste meisje mocht beglücken. Dansen is sowieso niet aan mij besteed. Verder dan ritmisch met mijn hoofd op en neer slaan kom ik niet. Zo’n 10 meter vóór me sloegen ze rechtsaf een straatje in. Had ik me voor niets voorbereid op een dansje🙈. Gelukkig maar.
Dag 4 Havana-blog
Iedere dag krijg ik een gebakken eitje met brood en fruit voor omgerekend één euro. Het echtpaar waar ik bij verblijf zijn al boven de zestig jaar en bestieren in de winter van hun leven, een hostel waar voornamelijk jongeren vertoeven. Voor 5$ per nacht deel je dan met zes personen een kamer met stapelbedden. Buiten is een rooftop waar je over Old Havana heen kijkt. Beneden het hostel is de kunstenaarsgemeenschap van Hamel.
Een superleuke buurt met de hele dag vertier en muziek. Er zijn hele leuke barretjes en overal voert kunst de boventoon. Een man vult op straat de aanstekers van voorbijgangers bij. Je aansteker wordt dan helemaal uit elkaar geschroefd en bijgevuld. Ook kun je je aansteker hier laten repareren. Bij ons flikker je hem in de vuilnisbak. Ik heb het nu over gewone aanstekers en niet over die dure Zippers of zo. Ik wist niet eens dat het technisch mogelijk was om die bij te vullen 🙈😂.
Mijn vriendin Angelica had via haar werk wat speelgoed ingezameld. Dat wilde ik naar een schooltje brengen. Helaas voor mij hadden de kinderen schoolvakantie. Ik had het kunnen weten 🙈. Toen heb ik maar alles aan een jongetje op straat gegeven. Hij was superblij met zijn nieuwe bal.
Tegenover het hostel ligt een bakkerij. Van hieruit worden de broodjes over de winkels van de wijk verdeeld. Ik ging zo’n winkel naar binnen. Je kon er vier dingen kopen: eieren, brood, boter en vlees. Dat vlees werd ter plekke van het varken afgesneden. Weinig keuze dus maar er stond een hele lange rij geduldige mensen voor de deur. Ze doodden de tijd door een vriendelijk gesprek met elkaar aan te gaan. Iedereen scheen elkaar te kennen. Een buurtwinkeltje dus. Je hebt ook luxere winkeltjes. Daar liggen nog drie stukken zeep of vijf flacons shampoo, twee nagelsschaartjes, zeven potjes waxgel en wat T-shirts met de beeltenis van Ché. Een bus scheerschuim kost hier 4,50$. Heel veel geld dus in verhouding.
Er tegenover lag een ijssalon. Er waren twee rijen. Ik kan aansluiten bij de CUP-rij of bij de CUC-rij. Je raad het al: bij de CUC-rij stond niemand. Je betaalde wel de “hoofdprijs” van 1,50€ voor drie bolletjes ijs. Stond je in de CUP-rij dan betaalde je 25x minder, dus 0,06€ voor drie bolletjes ijs. Dit is dé manier van de Cubaanse regering om hun eigen volk ook mee te laten genieten van de geneugdes des levens. Je moest alleen in de rij staan. Westerlingen mochten trouwens ook in de CUP-rij staan. Maar wie van ons wil nu wachten voor een ijscoup voor 1,50€ ?
‘s Avonds bezocht ik eerst het 5-sterren Hotel Nacional de Havana. Een optrekje met Spaans-Moorse invloeden afgedressed met een Art Deco-topping, ooit toevluchtsoord voor graag geziene Amerikaanse gangsters als Meyer Lansky, Lucky Luciano en Frank Costello. Ik vervolgde daarna mijn avond aan de bar van de Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway: El Floridita. De beste man keek me zeker een uur lang statend aan. Met een arm leunend op de bar stond hij in de hoek van de kroeg met een glas Mojito voor zijn neus. Alles geheel van brons.
Er heerste een authentieke sfeer. Achterin de zaak ligt het restaurant gedeelte welke erg muf ruikt. Voorin de bar speelt een meidenbandje jazz muziek. De sfeer is alleraardigst. Toeristen met hoge brede rieten hoeden laten zich afzetten in een dikke Amerikaanse Chevy uit 1957. Even wanen ze zich terug in de goede oude Rock ‘n Roll-tijd.
Ondanks dat deze bar bekend staat om zijn superieure Daiquiris waren de cocktails niet al te best. Ze werden niet “shaken not stirred” gemaakt, alle ingrediënten verdwenen in een krakende blender. Ook werd er ontzettend veel geknoeid. Met bier mag je knoeien maar met cocktails niet. Beetje jammer maar dat mocht de pret niet drukken. Deze zaak is een gelegenheid om vooral zien en gezien te worden. Het zijn de Amerikanen die de sfeer bepalen (OMG, oh goshh 😂).
Ik pakte een fietskarretje terug naar mijn hostel. Hier bierde ik de avond af met wat leuke mensen die ik had leren kennen🍺🍺🍺.
Dag 5 Havana-blog
Om 06:00u stond ik op om op tijd te vertrekken naar de luchthaven. De groep die gisteren op stap was geweest was om 07:00u nog altijd niet terug. Het moet dus vast gezellig zijn geweest.Op de luchthaven had het personeel van de bistro net dienstwissel. Er stonden 8 mensen te wachten op een broodje met koffie. De vroege dienst echter nam zich eerst ruim de tijd om de nachtdienst te begroeten en vervolgens elkaar een flinke lebber te geven. Daarna werd samen de kassa geteld en ging men eerst koffie drinken.
De rij had zich inmiddels uitgebreid naar 17 mensen. Niemand stoorde zich hier aan. Waarschijnljjk was ik de enige die zich zat op te vreten. Westers ongeduld waarschijnlijk. Geduld is een schone zaak. Tijd om te gaan maar hier kom ik zeker nog eens terug. Maar dan samen met mijn meisje.
Een dikke twee uur later stond ik met mijn bagage op Amerikaanse bodem in Miami Florida. Meteen zag ik een verschil in het gewicht van mensen. Rijen dik voor de toonbank van de junkfoodstore. Ik vraag me dan af: als ik géén bier meer krijg bij the Groove op de Putstraat omdat ik volgens Patje genoeg heb gehad, dan moet dit toch ook mogelijk zijn bij de McDonalds ?
Met een huurautootje van 10$ per dag (!) knalde ik meteen naar het Noorden richting Titusville nabij Kenney Space Center en Cape Canaveral. Als je Miami uit rijd dan zie je pas autowegen. De autoweg bestond uit vier rijen links en vier rijen rechts. En dan heb je drie autowegen naast elkaar naar het Noorden 😳🙈. Dat zijn 28 verkeersstroken.
Amerikanen rijden vrij langzaam. Je mag daarbij links én rechts inhalen. Als een Amerikaan op de tweede baan zit dan krijg je hem daar niet meer van af. Ze willen gewoon rechtdoor kachelen. Niet teveel naar links en naar rechts hoeven kijken. Hét praktische bewijs van hun tunnelvisie openbaarde zich meteen al op dag één recht voor mijn neus. Ze hebben dus ook niet in de gaten dat iemand van rijstrook wil wisselen. Al gaf ik richting aan dat ik naar links wilde: ze lieten me er gewoon niet op. Hierdoor had ik al twee afslagen gemist. Dju. Ze minderen gewoon geen vaart. En maar naar dat schermpje kijken. TV natuurlijk. De Amerikaan is verknocht aan nieuws en headlines. Hij wil altijd up-to-date blijven. Per dag zijn ze 12-14 uur van huis i.v.m werk dus nieuws, email, telefoontjes plegen doen ze gewoon in de auto. Als ze dan thuis komen hebben ze nog wat quality time met hun beloved ones. Het is al laat. Morgen vroeg op 😊. Raketjes kijken 🚀🚀🚀
Dutch Traveljunk's road to 100 countries 