De route (4888 km in 22 dagen)

• Sponsored by Groove Garden Dancefestival Sittard www.groovegarden.nu
• Co-sponsored by http://www.wereldkaarten.nl

Dag 1-2 Amsterdam – Windhoek (Namibië) 8418 km

Na mijn laatste nachtdienst twee biertjes en een Sambuca gedronken te hebben viel ik al snel rond 07:30u in slaap. Om 10:30u had ik de wekker gezet om op te staan. Om 11:45u stonden we bij mam voor de deur die ons snel naar het station in Sittard bracht. Mijn buurvrouw Esther zou wederom 24 dagen lang op Jacky, de parkieten en het huis passen. Zonder haar zouden al die reizen niet mogelijk zijn. Na een snelle tussenstop in Frankfurt en Addis Abeba, Ethiopië landden we 20 uur later in Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Het viel me de weken hiervoor op dat niet iedereen wist waar Namibië lag. Het is sinds 1990 een kersvers land ten noorden van zuid-Afrika dat zich van 1915 tot 1990 “eigenaar” mocht noemen van deze zeer ruige omgeving. In dit land wonen 15% blanken die Afrikaans spreken, een taal die 95% bestaat uit Nederlandse woorden zoals wij die spraken in de 17e eeuw. Best wel grappig.

We hadden van Kim Paffen, Nichon Wouters en Sandy Schoonwater nuttige tips gekregen over Namibië en één van deze tips was een overnachting in Urban Camp en uit eten bij Joe’s Beerhouse. Urban camp is een campsite waar je kunt glampen, een luxe vorm van kamperen in een tentje welke al voor je is opgebouwd. Met complete bedden en verlichting. Warme douches en warempel een ieniemienie zwembad. In Joe’ Beerhouse aten we een overheerlijke spies van stukjes kudu, springbok, oryx en zebra. Allemaal lekkere biefjes waarvan de zebra uiterst mals was. Het was een restaurant waar we onze ogen uitkeken. Allemaal prullaria wat de eigenaar bij elkaar verzameld had. Die persoon moet een gigantisch gevoel voor fantasie hebben: wat een inrichting van zijn zaak: chapeau ! Aan de bar maakten we kennis met een gekleurde local die hartstikke bezopen was. Hij had zijn blanke maat vandaag verloren en was heel emotioneel. Hij zat continu aan ons maar niet op een onvriendelijke manier. Later schoven Frans en Fleur aan welke we hadden leren kennen in de rij voor de douane. Een vriendelijk koppel woonachtig op het Damrak in Amsterdam. Met 20 uur reizen en twee vliegangsttabletten in mijn mik duurde het maar vier halve litertjes voordat ik het bekende koekkoek-gevoel kreeg. Nadat de taxi ons had afgezet belandden we in ons tentje voor een welverdiende slaap.Om 06:00u maakte de wekker een einde aan ons gesnurk. Na een heerlijke warme douche en een superontbijt stapten we in onze 4×4 en gingen we inkopen doen in de grootste shopping Mall van het land. En nu gaan we op weg…. het avontuur gaat beginnen !! 👌🏻😊👊🏻

Dag 3: Kalahari-woestijn (280 km)

Na twee uur rijden passeerden we de Tropic of Capricorn oftewel de Steenbokskeerkring. Een bijzonder punt op aarde. De zon staat dan éénmaal per jaar loodrecht boven deze breedtegraad op de aarde.Dat is op 22 december. Het begin van de astrologische zomer op het zuidelijk halfrond. Bij ons het begin van de winter. Het zal de meesten onder jullie géén zak interesseren natuurlijk maar ik wilde het toch even vermeld hebben. Misschien leuk om tussen de soep en de aardappelen deze info te delen met jullie kids. Alhoewel, ik vraag me af en toe af of de jeugd nog wel interesse heeft in dit soort zaken. Op vandaag spelen kinderen van vijf al zes verschillende schietspelletjes op een iphone 7. Op die leeftijd frummelde ik nog van die lange regenwormen uit de grond, trok ze uit elkaar en gooide ze daarna in mijn zelf gemaakte moddersoep. Mijn eerste autodidactische biologie-lesjes. Daarna verslond ik het ene na het andere boek over keerkringen 😜🙈. We stopten even snel om een plasje te doen. Ik stapte uit en liep zo’n 10 meter van de 4×4 vandaan. Iets trok even mijn aandacht waardoor ik niet oplette waar ik stond te piesen. Ik zou niet Ran heten als ik niet met mijn patas in een giga mierenhoop stond. Bijna zo groot als veldmuizen gingen ze meteen tot de aanval over. Ik had dat pas in de gaten toen het begon te kriebelen op mijn onderbenen. Snel sloeg ik dat zesbenig tuig van me af en verdween fluks in onze 4×4. Een paar kilometer verder vlogen we ineens door de lucht. Jihaaa. Efkes met vier bandjes los van het loeihete asfalt. Ach ja, een verkeersdrempel. Zomaar, uit het niets. Niet gemarkeerd met fluorescerende witte wegenverf, geen bordjes langs de weg om vaart te minderen. Leg hem daar maar neer dan. Sjonge jonge….Na drie uurtjes rijden bereikten we de campingsite in de Kalahari woestijn. Ik heb al een open-air overnachting gehad in de Victoria woestijn in Australië, geslapen in een Gehr-tent bij een nomadenfamilie in de Gobi-woestijn in Mongolië, vorig jaar geknort in een saunatent in de Sahara met Angelica en nu samen bakken in de Kalahari in een tentje op het dak van de Toyota Hilux. Toch al vier van de acht grootste woestijnen ter wereld bezocht. Nummer één en twee zal ik waarschijnlijk nooit aandoen (Antarctica en de Noordpool).Toen ik me ‘s morgens wilde losmaken van Angelica hoorde ik hetzelfde geluid als wat je hoort als je na 20 minuten je probeert los te maken van een zonnebank. Helemaal sticked together. Het tentje op het dak opzetten gaat me warempel gemakkelijker af dan hier links rijden met het stuur rechts. Wat een gedoe: als ik richting wil aangeven gaan de ruitenwissers als bezetenen heen-en weer. Richting aangeven doe je dus ook met rechts. Het schakelen doe je met je linkerhand. Van de één schakel ik helaas rechtstreeks naar de vier i.p.v. de twee. Bij ons trek je de pook licht naar je toe als je van de één naar de twee schakelt. Hier moet je de pook van je af duwen. Maar dat vergeet ik altijd waardoor de versnelling automatisch naar de vier gaat. Kwestie van wennen denk ik. We wachten rustig af wat de komende weken zoal brengt.We besloten een wandeling te maken door de woestijn. Een uurtje moest wel kunnen gezien mijn lichaam. Na 20 minuten kregen we al dikke vingers, dikke benen en mijn kont begon te jeuken. Meteen keerden we maar terug. Randdebielen. Bij 48c vol in de zon hiken in de woestijn. Niet doen dus ! Dat doe je ‘s morgens om 06:00u maar niet om 15:00🙈. We namen de 4×4 en reden naar de Arib Lodge. Daar zitten hele rijke mensen die 250€ voor een lodge betalen. Wij betaalden maar 25€ voor een eenvoudig kampeerplekje. Voor dat geld zitten we dan voor straf helemaal alleen in de vrije natuur zónder airco en moeten we nondeju zelf koken. Voor dat geld hebben zij ook nog eens een zwembad. Wij mochten daar echter ook in. En dát wisten die rijke mensjes lekker niet. Héérlijk die verkoeling. In de verte zagen we Oryxen en kraanvogels maar het konden evengoed ook Kudu’s en woestijnduiven zijn geweest. Zoveel verstand heb ik nu ook weer niet van die beestjes.

‘s Avonds gingen we eerst hout sprokkelen in de woestijn en daarna hadden we een heerlijke BBQ. Na een korte wip in de warme tent op het dak van onze 4×4 vielen we in slaap onder een fonkelende sterrenhemel zoals je die alleen maar in een woestijn kan zien. Ofwel mijn camera ofwel mijn technische kennis van het apparaat laten het niet toe om een mooie foto te maken van het hemeldek waaronder wij vannacht mogen pitten. Derhalve heb ik even ene van het net geplukt. Iemand die ooit in een woestijn heeft geslapen kan dit beamen: Five Billion Star Hotel. Truste 🌙💫

Dag 4-5 Kokerbomenwoud, Lüderitz, ghost-diamondtown Kolmanskop (590 km)

Hoe word je multi-miljonair ? Vind als astma-patiënt een diamantje, koop het land en start een diamond-rush en hark het geld binnen. Later meer. Vandaag zouden we de langste route moeten afleggen. Volgens routeplanner Maps Me (fantastisch werkend programma, óók zonder internet) kregen we 600 kilometertjes voor ons kiezen. Derhalve stonden we heel vroeg op. Ik slaap sowieso heel slecht op vakanties. Maximaal vier of vijf uur per nacht. Nu ik dit type staat er bijvoorbeeld 04:11u op de klok. Waarom ik slecht slaap weet ik niet. Waarschijnlijk door de adrenaline die het reizen in me losweekt. Iedere dag staat er wel weer wat spannends te wachten. Verslavend gewoon. Tijdens het afbreken van ons tentje op het dak van de 4×4 gleed de ladder onder me vandaan. Angelica stond “gelukkig” achter me en zodoende kon haar lichaam de strijd aangaan met die van mij. Getuige de dikke paars-bruine plek op haar bovenbeen mogen we stellen dat mijn lichaam de match had gewonnen. Zonder gekheid: als ze er niet had gestaan was ik gevallen en had ik me waarschijnlijk lelijk bezeerd. Via de rode, zanderige woestijnweg kwamen we bij de uitgang van het park. Deze tweebaansweg was gelukkig verhard. In Mariental bezochten we een supermarkt om een ontbijtje te scoren. Je hebt in Namibië eigenlijk maar één stad: Windhoek. Met 320.000 inwoners de absolute nummer één hier qua bevolkingsdichtheid. Mariental heeft er 12.500. Een groot dorp dus. Daarna reden we door naar Keetmanshoop alwaar we het Kokerbomenwoud en de Giant’s Playground bezochten. Hier zijn rotsblokken op een bizarre manier op elkaar gestapeld. De naam zegt het al: alsof een reus met de rotsen heeft gespeeld. Dit is ontstaan door omhooggestuwde magma dat is geërodeerd. Vanaf de parkeerplaats loopt een wandelpad door de Giant’s Playground. Even verderop ligt het Kokerbomenwoud. De kokerboom is een holle boom die in Namibië en Zuid-Afrika voorkomt. Bijzonder aan deze plek is dat dit de enige plek in Namibië is waar ze in een bos bij elkaar staan. Het is geen bos zoals we dat in Nederland kennen. De bomen staan wat verder uit elkaar maar hier noemen ze het een bos. Ok dan. Wat zij willen. Maar ik noem het geen bos.Via een verharde weg reden we nu van oost naar west Namibië, helemaal naar Lüderitz aan de zee. Lüderitz is een typisch Duits havenstadje met opvallend veel typische huizen uit de jaren 1900-1915. Even ervoor ligt Kolmanskop. In Namibië ontkom je niet aan de Duitse koloniale geschiedenis van het land. Overal in het land vind je nog typisch Duitse konditoreien waar je in vloeiend Duits wordt aangesproken.

De Duitse kolonisten vestigden zich in Kolmanskop toen hier in 1908 kostbare diamanten werden gevonden. Een Duitser kreeg in dit jaar van zijn huisarts het advies om de zeelucht op te zoeken. Dat zou beter zijn voor zijn astma. Hij vertrok maanden later naar Duits zuid-west Afrika (nu Namibië). Hij werd te werk gesteld bij het spoor en moest 20 km rails zandvrij houden. Dit spoor loopt namelijk door de duinen en de wind zorgt ervoor dat het zand op de rails komt. Tijdens zo’n veegactie zag hij wat schitteren op zijn schep. Toen hij nader keek bleek dit een diamant te zijn. Samen met een partner kocht hij vervolgens een stuk land en begon te graven. Bingo ! De diamantrush was begonnen. Hij stichtte een dorpje; Kolmanskop. In de hoogtijdagen huisvestte het dorpje meer dan 700 families. Toen aan het einde van de eerste wereldoorlog de diamantprijs daalde volgde een exodus en al snel vertrokken de laatste bewoners. Een ghost town is geboren. De klapperende deuren van het historische casino geven Kolmanskop een spookachtig uiterlijk. Als je je ogen sluit en je je 100 jaar terug waant dan zie je de paarden galopperen door de lange winkelstraat, je ziet mensen dansen in de danszaal, mensen die een gokje willen wagen in het casino en verleidelijk kijkende hoeren achter de ruit. Maar nu waait het hete woestijnzand door de eens zo prachtige hoofdstraat, rechtstreeks de huizen in. We trokken van huisje naar huisje.  Er was zelfs een ziekenhuis. Overal die bergen zand achter de deur. Boven de deurpost stond geschreven wie er gewoond had: de dokter, de tandarts, de bakker, de slager enz. Dit is geweldig ! Na Pripjat, Chernobyl, is dit de vetste ghosttown waar ik ooit ben geweest. Je kunt het ook nog eens nalezen in deze aparte topic Ghosttown Kolmanskop

Dag 6-7 Sossusvlei-Sesriem-Naukluft NP

We vertrokken al heel vroeg naar de prachtige Sossusvlei met zijn zeldzame flora en fauna. Een rit van 600 km door het dorre, woestijnachtige Namib-Naukluft National Park, het grootste wildpark van Afrika, derde grootste ter wereld. Twee rondtrekkende  zuid-Afrikaanse boeren verklaarden ons voor gek. We zouden maar één uurtje asfalt hebben. De rest zou bumpy gravelrijden zijn. Ik ben niet gewend om op gravel te rijden. Het gevaar zit hem niet in de stenen en keien op de weg maar meer in de snelheid. De wielen van de 4×4 worden in het spoor vóór je, getrokken. Je bent dus continu aan het corrigeren met het stuur. Je kunt dus ook zomaar van de weg afraken. Aangezien de berm hier een stuk lager ligt dan de weg komt de 4×4 dan schuin in de berm te liggen waardoor deze zal omkiepen. Uitkijken geblazen dus. Onderweg kwamen we een verlaten treinstation tegen. We vroeger ons af wie hier nu vroeger opgestapt zou zijn want in de verre omtrek was geen dorpje of nederzetting te zien. Even verderop stonden een aantal wilde paarden naar ons te kijken. Helemaal lonely in het dorre, grasloze landschap. Waar dronken ze water ? Wat aten ze ? Her en der stond een plukje gras. Toch zagen ze niet ondervoed uit. De weg doorkliefde het ruige landschap. Links en rechts van de weg hadden ze draad gespannen zodat de wilde paarden niet konden oversteken. Spaarde paarden. Maar je lievelingsmerrie zal maar aan de overkant van de weg staan. Daar sta je dan als dekhengst 🙈🦄. Bij het dorpje Aus namen we een ontbijtje. Hier hadden ze hele rare huisjes. Net van die UFO-schotels zo leek het maar volgens mij waren het van die markeringsboeien die je wel eens op zee ziet. In dit land kunnen ze blijkbaar alles gebruiken. We naderden de gevaarlijke gravelweg. Gelukkig bleek deze heel breed te zijn. In het begin moest ik even wennen aan het schuiven van de 4×4. Maar na een half uurtje had ik genoeg vertrouwen opgebouwd en kon ik gas geven. De autoverzekering dekt schade als je onder de 80 km/uur blijft dus daar hield ik me netjes aan. Soms moest Angelica me er aan herinneren dat ik al op 100 km/uur zat waarop ik meteen gas minderde. In de nederzetting Helmeringhausen namen we een lunchbreak en schoven aan tafel bij drie zuid-Afrikaanse jongens die vanuit tegengestelde richting waren gekomen en ons van enkele nuttige tips voorzagen. Hier stonden oude verroeste auto’s uit de jaren ‘50. We stapten weer in en zetten voort richting onze campsite in Sossusvlei. Onderweg begon mijn maag te borrelen. De deutsche currywursten begonnen zich te melden maar hier was nergens een wc te bekennen. We moesten vóór het donker op de campsite zijn. Er is hier natuurlijk geen straatverlichting zoals bij ons en met 80 km/uur heb je in het donker zó een overstekende Kudu aan je bullbar plakken. Daar waar de geleerden van Rijkswaterstaat in ons land zich al bekreunen bij 5 cm sneeuw en uit kostenoverweging bijna de Giro d’Italia verzoeken de naam te veranderen in Giro 555, sjokt de doorsnee Namibiër met zijn aftands karretje over rode gravelwegen bezaaid met stenen en gruis. Niet voor niets hebben we twee reservebanden bij ons. Maar dit heeft wel wat. Lekker knallen door het immens ruige landschap. Onderweg zagen we giraffes, gnoes, struisvogels en wat kleiner rondlopend wild. We maakten heel wat korte tussenstops voor alles eens goed te bekijken en kiekjes te maken. De campsite Sossus Oasis is geweldig. Een zwembad midden in de middle of nowhere. Een winkeltje, een tankstation en onder het douchen zie je de giraffes en de gnoes lopen.‘s Avonds bij de bbq komen de coyotes naar je toe. Ik had wat botjes van de lamskoteletjes voor de tent gegooid. Zo’n ieniemienie coyote pakte het botje en ging er op zitten bijten. En dan spreek ik over een afstand van vijf meter. Toen ik hem ving in de lichtbundel van mijn zaklamp pakte hij het botje en verdween in de duisternis. We hoorden wel nog het gekraak van het botje op de achtergrond.  Toen ik me omdraaide stond ineens zijn vader pal naast me op zo’n vier meter afstand. Deze was zo groot als een geit. Angelica schrok een beetje en wisselde zekerheidshalve maar van krakende campingstoeltje.  Op zo’n momenten begint blijkbaar mijn verdedigingsmechanisme te werken en produceer ik geluiden die je op dit continent hierna nooit meer zult horen.  Het beestje liep maar snel weg. “Mafkees”: hoorde ik hem nog denken. De dag erna bezochten we de Big Daddy in Sossusvlei. Met zijn 325 meter hoogte één van de grootste duinen ter wereld.  Dune 45 is eigenlijk het mooiste duin maar de allermooiste spot is Deadvlei. Hier staan bomen die eeuwen geleden gestorven zijn. Dit plaatje zag dus 900 (!) jaar geleden hetzelfde uit. Met 40 graden was het niet te doen om in een dikke twee uur tijd de Big Daddy te beklimmen. Alleen al van het lopen naar de Deadvlei waren we best moe.

Hierna namen we een kijkje in de canyon. We daalden af en liepen de canyon in die miljoenen jaren geleden ontstaan is door de eroderende werking van het water. Nu stond de rivier droog en kon je er doorheen lopen. In de namiddag doken we het zwembad in om wat verkoeling te zoeken. We spraken met een pas getrouwd jong Duits stel dat volgend jaar een gezinnetje wilde stichten. Dit werd hun laatste reis. Change of life. Van het onbezorgde, avontuurlijke reizigers leven naar de dagelijkse structuur en verantwoordelijkheden. Morgen gaan we naar Swakopmund. Een bruisend stadje volgens de mensen die we hier spraken. Let’s see. Goodnight ! 🌙💫🦒🐺🦟

Dag 8-9 Sossusvlei-Solitaire-Walvisbaai-Swakopmund (350 km)

350 km rijden door de loeihete, droge en oudste woestijn ter wereld: de Namib. 350 km door elkaar geschud worden in de 4×4. Een helse tocht. We hadden genoeg te eten en te drinken ingeslagen in onze 12V-koelkast. Hij kon zelfs vriezen. We hadden onze twee 80-litertanks volgegooid met diesel. Genoeg voor 1600 km gas geven. We zouden niet veel mensen tegen gaan komen. Namibië is na Mongolië het dunst bevolkte land ter wereld. En in de Namib-woestijn zouden we dat nóg méér merken. Na een uur rijden kwamen we aan in Solitaire, een dorpje met géén huizen maar met een aantal slaapaangelegenheden om te kunnen overnachten, een tankstation, een autoreparatiewerkplaats en een bakery waar je de “wereldberoemde” apple pie kon eten: de apple pie van Moose. Peter, de eigenaar van de drie gebouwen in Solitaire, woonde hier samen met zijn schoonbroer Moos wiens vrouw en kinderen hem hadden verlaten. Ze waren naar de stad Windhoek getrokken. Eenmaal per jaar bezochten ze hem met Kerstmis. Tussen Sossusvlei en Swakopmund is 450 km niks. Helemaal niks. Behalve deze drie gebouwen in Solitaire. Wie wil hier nu hier wonen ? Deze twee mannen dus. Moose overleed een aantal jaar geleden. Hij wordt ter plekke op een leuke manier herdacht.We startten de 4×4 en reden verder. Nog drie uur te gaan op deze hobbelige weg. Dit stuk van de Namib-woestijn was wel interessant om te rijden. Veel bochtwerk en vaak op en neer. Van te voren had ik veel must sees in mijn Maps Me geprogrammeerd. Deze zouden we allemaal tegenkomen. Ene daarvan was de Big Euphorbia Virosa, een joekel van een cactus. Haar melk, door de San-stam heksenmelk genoemd, is kankerverwekkend en wordt op vandaag nog steeds gebruikt om te jagen op dieren. De met heksenmelk doordrenkte punt van de pijl doorboort de nek van het dier en het gif veroorzaakt binnen een aantal minuten blindheid. Het beestje is hulpeloos en dan gemakkelijk te doden. Daarna gooien ze hem op de fiets en gaan naar huis.

Onder het rijden verbeeld ik me in dat datgene wat ik nu zie, die eindeloze droge, kale vlaktes wel eens ons toekomstbeeld in Europa zou kunnen worden. Tenminste, als de vegans de macht krijgen. Zover is het gelukkig nog niet maar de groep moet ook niet té groot worden. Nu communiceren ze nog met elkaar via social media kanalen zoals Facebook en treffen ze elkaar op georganiseerde events waar ze samen sloten muntthee weglebberen. Ze smeden samen met dierenwelzijnorganisatie Peta snode plannen om de meatlovers het gevoel te geven dat het hun schuld is dat deze dieren zo verschrikkelijk lijden. Deze bullshit gaat er bij mij niet in. Ik vind daarentegen dat ze best wat respect mogen hebben voor ons meatlovers. Kijk, hoe méér koeien er in ons land rond grazen, des te minder groen blijft er over om te eten voor deze gasten. Dáár hoor je ze nóóit over ?!? Altijd maar zeiken dat we iets fouts doen als we een lekker steakje weghappen. Of ik heb de snapper kapot of zij 😜😂. Voor de tweede keer passeerden we de Tropic of Capricorn maar nu vanuit het zuiden. Twintig kilometer verderop zagen we het grottenstelsel la Grotta maar het ging zó steil bergaf dat we dit maar skipten. Bij het Granadula viewpoint hadden we een machtig overzicht over dit geweldig mooi stukje van het Naukluft NP. Een woestijn hoeft niet altijd lelijk te zijn. Dit deed ons denken aan het Atlasgebergte in Marokko. We reden over de Kuiseb brug waaronder een rivier hoorde te stromen. Misschien héél lang geleden. Het land zucht onder de droogte. Ik zie soms foto’s van stromende rivieren maar dat lijkt al een eeuwigheid geleden. Zie ook: https://www.parool.nl/buitenland/-voedselcrisis-door-droogte-in-namibie~a3472248/ Zo’n 150 km verder kwamen we weer in de bewoonde wereld van Walvis Baai. Hier hadden we een leuke quadtocht door de duinen. Pelican point was helaas gesloten voor publiek maar langs de weg zaten heel veel pelikanen en flamengos. Vanuit Walvisbaai reden we over 30 km geasfalteerde weg naar Swakopmund. ‘s Avonds in Kücki’s pub kwamen we Franske uit Meyerton tegen. Een 49-jarige zuid-Afrikaan met een Nederlands paspoort. In Maastricht geboren maar op zijn 9e naar zuid-Afrika geëmigreerd. Hij sprak nog Limburgs, weliswaar gebrekkig maar vooruit dan maar. Hij was in die 40 jaar nog nooit iemand tegen gekomen die Limburgs tegen hem had gesproken. Hij was helemaal van de kaart en werd emotioneel. Tegen zijn Afrikaanse vissersmaten begon hij al snel op te scheppen over zijn Limburgse roots. We werden er al snel verlegen van. We kregen bier en schnapps van hem aangeboden.

In de kroeg hingen overal carnavalsmedailles. Ieder jaar in juli viert de Duitse bevolking zowel in Walvis Baai als in Swakopmund het zg. Kuska: het Namibisch Carnaval. Dit stukje Duitse cultuur werd in de laat 19e eeuw meegenomen door de Duitse kolonisten.

In dit kuststadje met 45.000 inwoners zouden we twee nachtjes blijven in een hostel. De uitbater Dumeni uit Angola heette ons van harte welkom. De poets-en wasvrouw Justin vertelde ons dat ze uit het noorden van het land kwam. Haar man had haar verlaten en haar twee kinderen bleven bij haar ouders. Éénmaal per maand ging ze met een lokaal busje naar haar familie. De tocht duurde dertien uur. Gisteren hebben we in een shoppingmall veel voedsel ingekocht want de komende dagen gaan we Damaraland in. Hier zijn geen of weinig winkels.  Wat ons hier op viel: het winkelpersoneel is heel gemeend vriendelijk. Géén “goedendag-fijn weekend-bonnetje erbij-script” wat ze bij ons aan de kassa opdreunen. Nee. Gewoon vriendelijk. De net gedweilde vloer wordt met een stuk karton drooggewapperd. Grappig om te zien. Het kassameisje houdt met haar linkerhand een plastic zakje open en met haar rechterhand trekt ze het blikje bier over het rode “bliebblieb”-kruis en het verdwijnt zo linea recta het zakje in. Allemaal kleine dingetjes die ons opvallen. De shoppingmall was trouwens supermodern. Zoals bij ons in het westen. Alleen de melk komt nog uit een vat en worden de flesjes nog gevuld met de hand. Verser kan niet 😊👌🏻 Vandaag gaan we via Skeleton coast naar het noorden. Het regent. Eens kijken wat de dag brengt. Doei doei ! 🚗

Dag 10 Swakopmund-Skeleton Coast-Palmwag (450 km)

Ondanks dat we een flinke rit voor de boeg hadden vertrokken we pas om 09:00u. 25 km verderop ontbeten we in Henties Baai. Een klein dorpje met surfdudes en leuke restaurantjes. Na twee sunny-sides-up op toast trokken we verder naar Skeleton Coast. De kuststreek is heel saai. Geen waaiende palmbomen maar kale, lelijke stranden met een wilde zee. De zee is heel visrijk. Overal zie je 4×4’s met gele zuid-Afrikaanse nummerborden. Op de bullbar zitten vier kokers. In de kokers zitten joekels van hengels. Met de neus van de 4×4 richting zee geparkeerd wordt er gevist. Door de eeuwen heen zijn hier vele schepen vergaan. Niet alleen schepen spoelden hier aan maar ook dode walvissen. Vandaar de naam Skeleton coast. Onderweg stopten we bij Cape Cross seal reserve: een zeehondenkolonie van misschien wel 10.000 zeehondjes. De stank was ondraaglijk en we stonden allebei te kokhalzen met de deurgreep nog in onze handen. Ja, ik ook. Jezus mina…. waar lagen de lijken ??? We baanden ons een weg door de zeehonden heen richting een loopbrug. Hier stond je als het ware tussen de zeehonden in. Heel veel babyzeehondjes zochten hun moeder om even wat melk te tappen. Dikwijls namen ze de tepel van een andere mamma hetgeen een heftig gegrom opleverde. Wrong nippel…. next nippel ! Gewoon te lui om te kruipen. Ze pakken gewoon de eerste de beste tepel die ze verdenken van de juiste inhoud. Na hun voeding gingen ze weer spelen met hun makeraden. Één baby-zeehondje was zó nieuwsgierig dat hij ons bleef achtervolgen. Ik kon mijn Go Pro vlak voor zijn gezicht houden. Hij bleef maar snuffelen. Her en der zag je ook dode zeehondjes liggen. Ze hadden het niet gehaald helaas. Ook lagen een aantal zeehondjes dood te gaan. Ze werden niet geholpen of zo. Dit is de keiharde werkelijkheid. Daar waar de mens zijn uiterste best doet om de soortgenoot in leven te houden, daar stoot de dierenwereld stervende soortgenoten af. Heel zielig maar hier moet de knop helaas even om. Als het aan Angelica had gelegen hadden we er al drie in de achterbak liggen. Zij heeft de gave om de pijn van dieren te voelen. Zo moest ik muis vriendelijke muizenvallen in mijn boerderij zetten i.p.v. die klapmuizenvallen waarbij de nek van de muis in één klap gebroken wordt. Ook moet het raam van de keuken open als ik kook. Anders vergas ik onze parkieten zegt ze. Of is het een stille hint over van mijn “kookkunsten”. We naderden de gate van Skeleton Coast. Al na 10 km zagen we de resten van een gestrand schip liggen. Ernaast lag de schedel van een gestorven olifant. Even verderop was een olieboortoren omgevallen. De laatste druppel olie moet hier heel lang geleden omhoog gepompt zijn geworden.  We bezochten nog een verlaten diamantmijn maar je raad het al: alle diamantjes waren weg. Twee uur lang reden we door een deprimerend maanlandschap. We kwamen niemand tegen. De lucht was aardedonker. Ieder moment van de dag is het hier bewolkt. In de verte keken we naar Damaraland. Hier was de lucht blauw. Met 80 km/uur knalden we over de gravel welke bezaaid was met steentjes en gruis. Onze 4×4 hobbelde op en neer. Ik krijg steeds meer vertrouwen in de 4×4. Ik durf nu de bochten wat sneller te nemen en weet inmiddels dat de achterzijde dan een beetje wegslipt. De banden hebben we van druk afgelaten tot een druk van 150 kPa zodat de wegligging beter is. Bij Torra Bay aangekomen zagen we enkele vakantiehuisjes. Deze waren alleen te huur in december en januari. Wie hier gaat overnachten is knotsgek. Hier is niets te zien. Maar dan ook hélemaal niets. Één groot maanlandschap zonder struiken laat staan bomen. Één grote lege vlakte met donkergrijs gruis en stenen. Op de achtergrond zag je de onstuimige zee met het witte schuim op de golven. Snel weg hier ! Bij de Springbokwasser gate verlieten we Skeleton Coast. Helaas een teleurstelling omdat we vrij weinig skeletten hadden gezien. Deze zouden meer naar het noorden liggen: richting Angola. Vanaf hier was het nog anderhalf uur rijden naar onze camping bij de Palmwag Lodge. Onderweg zagen we kraampjes met mooie stenen, woestijnbloemen, Oryx-horens, Springbok-horentjes en skulls van zebra’s. Voor 5€ kocht ik ene. Die hang ik naast de onderkaak incl. de tanden van die vermoedelijke Duitser die ik ooit eens in mijn tuin heb opgegraven. Gezien de Duitse helm die ik ernaast had gevonden een casualty of war. Onderweg slaakte Angelica een gilletje. Naast de weg stond een joekel van een giraffe. Het was al aan het schemeren dus hij viel niet zo op. Z’n brother stond aan de andere kant van de weg. Machtig mooi die beesten. Ene stelde zich heel mooi fotogeniek op dus mijn camera ratelde er op los. In het donker kwamen we aan bij de Lodge. We zitten hier in een gebied met mond-en klauwzeer hetgeen betekent dat we geen vlees mee naar buiten mogen nemen. We hadden net voor vijf dagen vlees ingeslagen damn. Hans de nachtbewaker vertelde ons dat deze camping geen omheining heeft. Jimbo de huisolifant liep soms tussen de tenten door maar deed geen kwaad. Je mocht hem alleen niet benaderen.

Heel af  en toe kwamen leeuwen de camping op maar daarvoor liepen ‘s nachts bewakers rond. Deze mannen zijn dermate getraind dat ze ieder takje horen kraken. Hans vergezelde ons met de bbq. We hadden hem uitgenodigd. Urenlang vertelde hij over zijn leven in Namibië. ‘s Morgens om 06:00u werd ik wakker en moest naar de wc. Nu weet ik dat leeuwen ‘s morgens vroeg jagen omdat het dan nog koel is. Het pad naar de wc’s was 20 meter. Hans was nergens te bekennen. Het was aardedonker en muisstil. Zou ik het doen ? Wish me luck 🦁.

Dag 11 Palmwag Himba tribe

De vrouwen van de Himba-stam kenmerken zich door hun extravagante haardracht. Met geitenvet en oker maken ze staartjes en versieren deze vervolgens. Aan het uiteinde van zo’n staartje bengelt een zwarte knot heen en weer. Wellicht om de vliegen van zich af te meppen. Ze wassen zich namelijk niet. Maar toch, als de wind goed staat, ruik je ze niet. Dat komt omdat ze zich insmeren met een mengsel van geitenvet, oker en kruiden. Ze hebben parelwitte tanden en altijd een brede smile op hun gezicht. Op hun 10e verjaardag worden twee ondertanden uit hun onderkaak geslagen met een stok en een steen. Op Angelica’s vraag waarom al deze vrouwen zo’n dikke tieten hadden antwoordde ik kordaat: om melk te geven. Om hun heen liepen nogal wat van die kleine krullekopjes. Van die mini-Himbaatjes. Ze kwamen meteen naar ons toe. We deelden een zak chips uit en dat ging er maar al te graag in bij de kids. De vrouwen waren naakt. Tenminste hun borsten. En Angelica had gelijk: wat een joekels. Ik deed de grootste moeite om weg te kijken maar op een of andere manier lukte dat niet. Zeker niet toen ze blootvoets een dansje gingen uit voeren waarbij veel gesprongen werd. Ze stampten onder luid gejoel uit alle macht op de grond en het verbaasde ons dat de kleine scherpe steentjes geen pijn deden aan hun voeten. Waarschijnlijk hielp de twee centimeter dikke eeltlaag ook een handje. De kinderen gaan hier niet naar school, gewoonweg vanwege het feit dat hier geen scholen zijn. Dat is hier ook niet nodig. Ze leren voornamelijk hoe ze zich staande kunnen houden in hún cultuur. In dit land spelen geen discussies over of kinderen wel of geen breuken en staartdelingen moeten kunnen begrijpen. In Nederland is dat momenteel een hot item. Ik ben het er overigens niet mee eens. Kinderen moeten de rekentechniek “delen” onder de knie hebben. Zo niet: dan vervalt later hun recht om zich te “vermenigvuldigen”. Dan houden ze het maar op “aftrekken”.We reden nog even verder in de omgeving en kwamen bij de nederzetting “Humor”. Yess, alweer een plekje erbij voor mijn verzameling “rare plaatsnamen”. En in een ravijn zagen we een oude vrachtwagen uit de jaren ‘60. Alles wat hier neerstort laat men liggen. En zo gebeurt het dus dat men hele oude auto’s ziet liggen.Toen we de gate uitreden werd ons gevraagd of we vlees bij ons hadden. Dat hadden we gelukkig op de camping laten liggen. De koelkast had ik gedemonteerd en stond aan de stroom om alles koel te houden. De gate was namelijk een checkpoint van het ministerie van landbouw. Onze camping lag in een gebied waar mond-en klauwzeer was uitgebroken. Mijn zebra-skull en mijn gevonden ruggengraat van een weet-ik-wat-voor-een-dier kon ik inleveren en zou verbrand worden. Verdorie ! De bijl die normaal gesproken achter op de 4×4 zat gemonteerd stond nog op de camping. Deze moest ik eerst uitkoken voordat hij de gate uit mocht. Dit heb ik dan ook maar gedaan.

Dag 12-13 bezoek Damara-stam in Twyfelfontein

Trots liet ik mijn uitgekookte bijl aan de ambtenaar bij de gate zien. Ik had totaal geen idee waarom ik de bijl moest uitkoken. Waarschijnlijk dachten ze dat ik met die bijl dieren met de mond-en klauwzeerziekte had onthoofd of zo. En dat het besmette bloed er af moest. Ja weet ik veel. Ik zou het anders ook niet weten. Ik hak er alleen iedere dag hout mee voor de bbq. Voor de rest niets. Voor de zekerheid had ik het hele kookproces maar gefilmd. Je weet maar nooit met die gasten hier. Voor hetzelfde geld namen ze de bijl in beslag. Dan kan het baasje weer dokken bij het autoverhuurbedrijf. Dacht het niet. Ik vond het raar dat ze bij de wagen vóór ons helemaal geen aandacht schonken aan de bijl die zoals bij ons vast gemonteerd zat aan de achterzijde van hun 4×4. De ambtenaar keek naar mijn filmpje en vroeg waarom ik dit had gedaan. Ik antwoordde hem dat zijn collega me gisteren had medegedeeld de bijl uit te koken. Hierop barstte de ambtenaar in lachen uit. De tranen liepen over zijn wangen. Hij riep de commandant en zijn vrouwelijke collega erbij. Ook zij hielden het niet droog. Hij vertelde me dat ik het waarschijnlijk verkeerd verstaan had. De bijl mocht altijd mee naar buiten maar eventuele ongekookte eieren dus niet. Zijn collega had gisteren gezegd “you have to boil the eggs” maar ik had verstaan: “you have to boil the “axe”.  Die drie kwamen niet meer bij van het lachen en ik voelde me steeds kleiner worden. Uiteindelijk kon ik de humor er wel van inzien. Ik had hem ook nog vol trots het filmpje laten zien 🙈. Ohjee, ik voelde me echt dom. Maar ik had een paar mensen wel een goede dag bezorgd haha. De rit door Damaraland naar Twyfelfontein is erg mooi. Mooie rode bergen die er heel puisterig uitzien. Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat de bergen hier niet zo uitzien als bij ons. Ik zal het proberen uit te leggen: pak een bak lijm en lijm alle keien die je vind op elkaar.  Zó zien de bergen hier uit. Allemaal reusachtige keien op elkaar gestapeld. Onderweg stopten we bij Doro Nawas Luxe lodge. Hier namen we een drankje bij een supermooi uitzicht. De bediening was erg vriendelijk. Met een welkomstdrankje en een warm handdoekje voor je handen en gezicht te verfrissen stonden ze ons op te wachten. Dát overkomt ons niet vaak in Sittard. Zeker driekwart van het horecapersoneel mag hier op cursus. Twaalf kilometer verderop kwamen we terecht bij een groepje Damara’s. Ze spreken een hele rare taal. Onder het praten maken ze klak-geluiden met hun tong tegen het gehemelte. Hetzelfde geluid wat wij maken als we op een paard zitten en hem op gang willen krijgen. Hier viel nummer vier vandaag van zijn stoel terwijl ik het “klakken” aan het uitproberen was. Toen ik mijn gram wilde terughalen en hem vroeg om “Scheveningen” uit spreken vloeide een perfecte uitspraak uit zijn mond. Dju… de enige Damara met een talenknobbel. Wij komen hem weer tegen. De vrouwen lopen hier ook naakt. Ze maken kraaltjes en kettinkjes. Een vrouwtje vertelde ons iets over de geneeskrachtige werking van allerlei plantjes en kruiden. Een man “de chief” maakte ons iets wijs over het fabriceren van messen en daarna werd er een spelletje gespeeld. Een soort Back Gammon maar dan met kiezelsteentjes en als inzet: Angelica (!). Diegene die won mocht Angelica voor een nacht in zijn hut trekken. Daar ik dit spelletje voor de eerste keer speelde deden we hier maar niet aan mee. Daarna werd er nog een er-staat-een-paard-in-de-gang dansje gedaan en iedereen deed mee. Hier zijn de mensen nog puur. Ze versieren zich weliswaar met kraaltjes en kettinkjes maar gaan zich niet ontsieren met wanna be tatouages, botox-Ducky Duck-lippen of van die überlelijke spitse heksengelnagels. Ook de wenkbrauwen van de vrouwen worden hier met rust gelaten. Het gedrocht der tijden: wenkbrauwen epileren. Ik word er nog altijd tuureluur van als ik weer zo’n jonge meid zie langslopen. Ik vraag me nog altijd af: wááróm ?? Naar mijn mening hechten mannen nog altijd méér waarde aan een mooi geschoren poesje dan aan mooie geëpileerde wenkbrauwen. Het is net wat je als vrouw wilt: een fantastische likbeurt downunder of een laf kusje op je voorhoofd

Dag 14-16 Etosha NP (320 km)

De eerste dag verbleven we op een camping nét buiten het immens grote park. Als je ten hoogte van Kenia een horizontale lijn trekt is eigenlijk alles onder die lijn één groot wildpark en kom je alle soorten dieren tegen. Echter, in de officiële wildparken wordt het wild ook nog eens beschermd. De camping met zwembadje zag er fantastisch uit. Wederom kregen we een welkomstdrankje en een korte uitleg over de do en dont’s. Nadat we onze rijk gevulde koelkast hadden achtergelaten op de camping gingen we bij Anderson Gate het Etosha NP binnen. Zodoende werd al ons vlees voor de BBQ niet in beslag genomen i.v.m. de mond-en klauwzeer uitbraak.Meteen sloegen we linksaf een gravelweg in. Hier zagen we plotsklaps een kudde gnoe’s, springbokken en giraffes lopen. Angelica had dit nog nooit gezien en haar hart sloeg een paar maal over. Dit is toch wat anders dan een rondje Beekse Bergen waar de diertjes volgevreten onder een boom liggen te poseren voor een volle bus rochelende Chinezen. Opeens schreeuwde ze het uit:” een neushoorn !!”. In een  flits trapte ik op de rem. De 4×4 kwam langzaam tot stilstand op de krakende kiezel. Ik schakelende in de achteruit en reed heel rustig terug. We kwamen oog in oog te staan met een neushoorn. De afstand tussen hem en onze 4×4 bedroeg misschien maar vier á vijf meter. Hij snoepte heel kalm blaadjes van een boom en we wilden hem niet storen. Hij keek ons aan. Wij keken hem aan. Hij bleef doorkauwen. Wat dacht hij ? Wat ging hij doen ? Aanvallen ? De 4×4 woog 3000 kg dus die kon hem wel aan. Echter de blikschade zou voor mijn rekening komen dus ik zette de versnelling al vast in de eerste gang. Onder het fotograferen hield ik nauwlettend zijn poten in de gaten. Een neushoorn verraadt zich namelijk vóórdat hij een aanval inzet. Zijn poten trekken dan over de grond. Op dat moment zou ik dan gas geven en ons fluks uit de voeten maken. De neushoorn besloot zich echter om te draaien en weg te gaan. Dat was even een spannend momentje. Ook voor ons was het al laat en we besloten het kamp te verlaten en te gaan braaien op onze camping. Op onze camping lopen trouwens ook gewoon de zebras en springbokjes rond. Onder het braaien kwam ineens een Kudu met zijn jong uit de struiken in mijn richting gelopen. Fantastisch gewoon. Het is nu 02:35u en ik ben wakker geschrokken van een beest wat rondom onze 4×4 loopt. Angelica is ook wakker. Op de achtergrond horen we een raar gegrom. Ik moet alweer piesen. Langzaam daal ik het trapje af. Voor de zekerheid schijn ik met mijn zaklamp maar even in het rond. Niets meer te zien. Snel snel en dan weer het trapje op ons tentje in 🐾🦁🐺.De dag erna verkasten we naar een mooie lodge in het dorpje Okaukuejo. Hier stond een uitkijktoren vanwaaruit je een mooi overzicht had over het immens grote park. Ook was er een zwembad en een restaurant met buitenbar. We maakten kennis met Nancy, de chefkok van de keuken. Haar kinderen verbleven bij haar ouders. Ze zag haar kroost drie dagen per maand 😕. Zo is het leven nu eenmaal in Namibië. Mensen werken op lange afstanden van soms wel 14 uur rijden van thuis naar werk. Toen ze met een bekende van haar sprak viel ons op dat ze tijdens het praten met haar tong klikte. Dat deden alleen leden van de San-stam. Zij was dus lid van de San-stam ! Al snel vroeg ik haar of ze tegen me wilde praten met die funny klikgeluidjes. En dat klinkt zo:

De gravelweg naar Halali aan de oostzijde van het park was moeilijk begaanbaar vanwege de vele “ribbels” in de weg. De 4×4 trilde op en neer waardoor we maar 50 km/uur konden rijden. We hadden een uurtje er op zitten toen we een drietal wagens aan de zijkant van de weg zagen staan. Meestal houdt dat in dat er een leeuw of een luipaard is gespot. Voor een zebra of een giraffe staan de wagens helaas niet in een rij. Die zie je hier genoeg. Er bleken twee leeuwinnen onder een boom te liggen. Nummer twee van de big five konden we nu wegstrepen. We kozen een goede positie en net toen we er stonden strekte een leeuwin haar poten en liep pal voor onze 4×4 langs naar de overzijde van de weg richting een groep lekkere springbokjes. De leeuwin was twee meter verwijderd van onze bullbar. Met mijn rechterhand bediende ik mijn gopro en met mijn linkerhand had ik het knopje van het raam vast. Indien de leeuwin i.p.v. een mals springboksteakje zou kiezen voor een 47-jarig oud vel met té veel vetrandjes dan zou mijn linkerwijsvinger daar heel snel een stokje voor steken. Gelukkig liep ze door, gevolgd door nummer twee die achter de 4×4 langs liep. Vijf kilometer verder stond wederom een wagen stil aan de zijkant van de weg. Een jonge meid hing half uit het raam. Naderbij gekomen zagen we waarom: in de berm lag een heel jong springbokje met bloed in haar halsstreek. Of ze dood was konden we niet zien. Misschien ademde ze nog heel rustig. Toch zou ze niet lang te leven hebben. Binnen nu en een uur zou ze sterven. Althans, als het lag aan het luipaard in wiens klauwen ze lag. Het machtig mooie beest keek ons aan met haar bloeddorstige ogen. De andere wagen reed weg. We stonden alleen oog in oog met een van de mooiste roofdieren ter wereld. Ze was heel mooi gevlekt en ze lag languit te rusten van een wellicht inspannende jacht. Haar maaltijd lag tussen haar klauwen dood te bloeden. Het rood liep langs de hals van het diertje naar beneden. Ik draaide de neus van de 4×4 naar haar toe. Ze gaf geen krimp. Op vier meter afstand maakte ik één van mijn meest bijzondere fotos van mijn leven: de nummer drie van de big five met een verse kill in zijn vlijmscherpe klauwen. Dit soort momenten maak je maar zeer zelden mee in je leven. Deze ging in onze pocket. Een never forgetje. Wauwww ! ‘s Avonds bij de waterhole nabij onze camping zouden we samen met het Spaans-Nederlandse stel Monse en Alwin nummer vier van de big five zien. De olifant. Een kleine groep bestaande uit 12 olifanten waaronder vier baby-olifantjes kwam even barhangen. Op de achtergrond huilden de hyenas. Een drietal neushorens completeerde het gezelschap. Dit was zó apart om mee te maken. Geweldig gewoon ! Goodnight ! 🐾🌙💫🦁

Dag 17-22 Otjiwarongo, Waterberg, Okanjima Nature Reserve, Spitzkoppe (480 km)

In Otjiwarongo verbleven we in een mooi guesthouse met zwembad. Helaas was de vrouw des huizes niet zo aardig. De locatie maakte echter veel goed ook al lag het guesthouse in een foute wijk. Het was echter goed beveiligd met camera’s en je kon niet over de muur klimmen want overal waren elektrische draden gespannen met 220V spanning (zie tweede foto hieronder).‘s Middags gingen we inkopen doen bij de plaatselijke Super Spar (hier bestaat de Spar nog). Ik zal uitleggen hoe het shoppen hier verloopt. Je rijd de parkeerplaats op waarna een parkingguard met een geel hesje je een plekje aanwijst. Voor 0,50€ houd hij je auto in de smiezen. Je neemt een winkelkarretje waar je geen muntje in hoeft te gooien. Allemaal flauwekul hier. Iedereen brengt zijn karretje gewoon nog netjes terug. Verdwaalde karretjes worden door het personeel verzameld en teruggebracht. Je doet je inkopen in een winkel die je kunt vergelijken met een Albert Heyn. Alleen nog luxer. Jawel ! We keken onze ogen uit. Wat een groot assortiment. En dan de prijzen: 0,10€ voor een Kaiserbrötchen, 0,38€ voor een fles cola zero. 3,15€ voor vier BBQ-steaks. Bij zowel de brood-als vleesafdeling hadden ze haarnetjes op met handschoentjes aan. Dus qua hygiëne kunnen ze er hier ook wat van. De vloer werd gedweild en met een stuk karton droog gewaaid😂👌🏻. Er waren zeker 10 kassameisjes aan het werk. Ze hadden allemaal een big smile en waren supervriendelijk. Je boodschappen werden ingepakt in een gratis plastic of papieren zakje. De jeugd werd bij het naar buiten gaan van top tot teen gefouilleerd. Niemand mekkerde en ze gingen zelfs al in de rij klaar staan om gevisiteerd te worden. Soms werd een klant er uit gepikt en diens karinhoud werd vergeleken met datgene wat op de kassabon stond. Hier liep niemand met iets naar buiten wat niet betaald was. Vroeger liep ik als kind met een gulden een snoepwinkeltje binnen en kwam naar buiten met twee blikjes cola, 10 trekdropstaven, 10 geel roze schuimpjes, 3 rolletjes Hubabubba kauwgoms, 5 dropveters en 600 gram eetpapier. Op vandaag hangen overal die klote camera’s. Buiten gekomen kwam de parkingguard je al tegenmoet. Hij hield het verkeer tegen en hielp je met uitparkeren. Bedelaars hield hij op afstand met een gevaarlijk uitziende stok die aan zijn broeksriem bengelde. Daar wilde je geen klappert van krijgen. Als ik op reis ben ga ik altijd naar de kapper. Niet dat het persé hoeft maar ik vind het gewoon leuk. Kapperszaken in Afrika zijn heel apart. Het is meer een soort social club. Men komt naar binnen om te theekransen. De kapster was bezig met het invlechten van nephaar bij een kroeskoppie. Andere klanten hielpen haar gewoon. De Afrikaanse schone in de stoel werd zodoende geholpen door vier vrouwen waarvan er ene zelfs een babbie op schoot had. Zelfs Angelica mocht meehelpen invlechten. De kapper die mij zou helpen was al bezig om zijn tondeuse klaar te maken. De mesjes werden van te voren gesmeerd en schoongemaakt met spiritus 😂😳. De zaak stonk er naar. Knippen met een schaar doen ze hier niet. Kroeshaar laat zich niet knippen helaas. Daarvoor moet een tondeuse uit de la getrokken worden. Ondanks het feit dat ze hier weinig ervaring hebben met het knippen van westers, stijl haar had de beste man met grappig hoedje, goed werk verricht. Ik betaalde de kapper 6€ en gaf hem nog een eurootje fooi. Over kappers gesproken: zo’n 15 jaar geleden reisde ik tweemaal per jaar. In de winter naar Afrika en in het voorjaar naar midden-Amerika. De laatste jaren reis ik low-budget en kan ik 4-5 keer per jaar reizen. Je zou zeggen dat mijn reishonger dan eindelijk eens gestild zou moeten worden. Helaas. Ik voel me af en toe net een lustkapper die zijn derde filiaal opent. Méér méér ! Het Waterberg plateau biedt een gigantisch mooi uitzicht. We reden de berg omhoog zodat je echt ver kon kijken. De wrattenzwijnen en bavianen liepen heel vlak langs onze 4×4. Ook op weg ernaar toe stonden ze pal naast de rijbaan gras te eten. In het begin was het wel even tricky. Je rijd toch met 80 km/uur langs die beestjes. Één schrikbeweging en ze plakken in de grill. Angelica zat op het puntje van haar stoel. Maar gelukkig zijn deze dieren wel wat verkeer gewend en schrikken niet meer zo snel. Halverwege de berg kwamen we bij een begraafplaats van Duitse soldaten die gesneuveld waren tijdens de Slag om Waterberg in 1904 https://www.nrc.nl/nieuws/2004/08/12/een-duits-excuus-na-honderd-jaar-7697350-a112062 De Duitse bezetter vermoordde in 1904 60.000 van de 80.000 leden van de Herero-stam. De eerste genocide van de 20e eeuw was een feit. Die begraafplaats had wat mij betreft 10x zo groot mogen zijn 😉Gelukkig was het Cheetah opvangtehuis van CCF een leuker plekje. Hier worden kleine cheetah-cubs of cheetahs die niet meer in het wild kunnen leven opgevangen en verzorgd. De meeste cheetahs kunnen niet in het wild leven. Ze waren als “kitten” aan hun lot overgelaten omdat hun moeder was gestorven. Niemand heeft ze leren jagen. De stukken vlees die ze iedere dag krijgen gevoerd moet nog in stukken worden gesneden. Ze krijgen een karkas niet eens open gemaakt. Niemand heeft ze dit ooit geleerd, aldus de Amerikaanse oprichtster van de CCF organisatie, Dr.Laurie Marker waar we een kort gesprek mee hadden. Haar wereldwijde organisatie https://cheetah.org/ heeft tot doel om te voorkomen dat de cheetah wordt uitgeroeid. Zo wordt er hier research gedaan naar niet alleen het gedrag van de cheetah maar ook hoe bepaalde ziektes kunnen worden overwonnen. Namibië noemen ze ook wel de cheetah-hoofdstad van de wereld. In het gebied waar we nu zitten (Otjiwarongo) komen de meeste cheetahs ter wereld voor. En we hebben er heel wat gezien ! Uit onderzoek bleek dat de meeste cheetahs afgeschoten werden door locale boeren. Niet vanwege hun vacht of als trofee maar gewoon om hun veestapel te beschermen. Is natuurlijk wat over te zeggen. CCF ontwikkelde een programma waarbij Anatolische herdershonden uit Turkije werden getraind om de veestapel te beschermen. De honden werden zodanig getraind dat ze een cheetah op grote afstand kunnen waarnemen/ruiken. Op dat moment beginnen ze massaal te blaffen waardoor de cheetah niet meer in de buurt durft te komen. De honden leven samen met schapen, geiten, ezels en ander vee zodat ze gewend aan elkaar zijn. Door dit truukje toe te passen werden er ineens bijna geen cheetahs meer afgeschoten. We spraken met een aantal meiden die hier vrijwilligerswerk deden. Ze kwamen uit Engeland, VS, Duitsland, Australië en een meid uit Den Haag. Dit was natuurlijk wat anders dan 6 weken zomervakantie met je earphones op je hoofd iedere dag op het terras hangen of met je voetjes in het water hangen bij de Hateboer in Sittard. Wil je eens écht wat leuks en spannends maar vooral wat nuttigs doen ? Wordt dan vrijwilliger in een CCF organisatie in Namibië en vul dit formulier in: https://cheetah.org/volunteer-survey/   De dag erna gingen we voor het laatste doel van deze reis (op het eten van een schapenkop na dan). De Spitzkoppe is een granieten eilandberg in de Namib-woestijn. Deze steekt zo’n 700 meter boven het omliggende landschap uit en de top ligt op 1.784 meter boven zeeniveau. De weg ernaar toe was de zwaarste die we hebben moeten afleggen. Onze 4×4 heeft uitstekend werk geleverd ondanks het feit dat we hem flink op zijn pens hebben geslagen. Wat heeft het karretje geleden zeg. Maar vandaag bereikte hij zijn hoogtepunt. Zijn banden piepten toen we over de puntige rotskeien reden. Allebei schoven we van links naar rechts door onze auto. Ik had de druk inmiddels als verlaagd naar 65 kPa om meer grip op het zand en de keien te krijgen. Ik schakelde de 4×4 in zijn turbo en in zijn 4WD-optie. Nu ging het beter. 35 km door eigenlijk onbegaanbare paden. Af en toe zagen we huisjes gemaakt van golfplaten. Hier woonden de armsten van het land. Ver verwijderd van de maatschappij. Zich in leven houdend van wat het beetje landbouw hun bracht. Iedere dag een aardappel en een ei. Af en toe een stukje vlees. Leven in de Namib-woestijn bij 35-40c is niet niks. De rivieren in dit land staan al jaren droog. Het water is schaarst. Mens, dier en plant lijden ontzettend in deze streek van Namibië. Kinderen lopen rond in kleding welke bij ons de kringloopzaak nog niet eens zou bereiken. Na een dik uur rijden kwamen we aan bij de Spitzkoppe en kwamen we erachter dat evenwijdig aan de route die we hadden afgelegd een veel snellere en betere weg was 😂🙈. Achja, weer wat meegemaakt. Bij de receptie zat een meid continu haar neus op te halen. “Lekker he?”, zei ik. “Sure”, antwoordde ze. Lekker zonder zakdoekje. In de jaren ‘70 kreeg ik hem in mijn broekzak geduwd. Ik vond dat toen als kind al een vies dingetje. Als je de inhoud van je loopneus in dat doekje had gedropped vouwde je hem op en verdween hij weer in je broekzak. Soms voelde dat een beetje nat/koud aan op mijn been. Dan wist je dat je snotje tegen je bovenbeen zat aan te schuren. Op zo’n momenten verging me de honger en at ik gewoon niets. Nu blijkt dat dat vroeger altijd een foute keuze is geweest. Waarom ? Zo’n doekje zit helemaal vol met bacteriën. Bij iedere poetsbeurt druk je die bacteriën weer terug in je gezicht. Lekker dan…zo werd je dus nooit beter. In die tijd werden zakdoekjes op verjaardagen gewoon cadeau gedaan. Moet je je voorstellen ?!? In principe houd je iemand dus ziek met die vadsige doekjes. Het aller aller vettigste was als mijn oma zo’n klef zakdoekje uit haar mouw toverde (haar jurk had geen zakken) en langs mijn mondhoeken ging om niet-geconsumeerde chocoladepasta te verwijderen. Met een beetje spuug er op ging ze met dat doekje langs mijn mond. Ik ging helemaal over mijn nek. In principe smeerde ze háár bacteriën gewoon door mijn smoel ?! Anno 2019 mag je je neus gewoon ophalen en de gehele inhoud gewoon doorslikken. Iets wat ik dus al sinds mijn jonge jeugd doe. Je maagzuur doodt de bacteriën en klaar is Klara. Overigens heeft men onlangs becijferd dat men tijdens een middelmatige verkoudheid per dag 78x zijn neus ophaalt en dat in totaal een halve liter snot wordt afgeslikt. Ik zeg maar zo: alles beter dan je snotje dumpen in dat laffe zakdoekje. Maar dju, ik dwaal weer eens af. De camping was de soberste camping die ik ooit bezocht heb. De enige luxe was een soort Dixie-toilet. Voor de rest niets. Geen water, geen electriciteit, helemaal niets. Maar we hadden bier en genoeg BBQ-vlees. We lagen pal tegen de berg aan en hadden een wonderschoon uitzicht. Tijdens de BBQ kregen we bezoek van rock hyraxes (Kaapse klipdas). Alles wat over was ging in hun bekkie. Ze waren er maar al te blij mee. ‘s Avonds in de tent deden we van de warmte geen oog dicht. Zelfs met vijf halve litertjes bier lukte het niet. Vanaf 01:30u lag ik te draaien op het dunne matrasje. Angelica werd helemaal tuureluur van me. Uiteindelijk ben ik maar in de 4×4 gekropen en heb getracht daar een oogje dicht te doen. Ik hoorde rare geluiden die ik niet kon plaatsen. Rond 04:00u reed er een auto voorbij hetgeen erg raar was in dit gebied. Stropers ? Aan de andere zijde van de berg zouden veel luipaarden zitten volgens Arib, een Zimbabwaanse knul die op de camping werkte en ons een uurtje vergezelde. Rond 06:00u kwam de zon op en alle bergen kleurden mooi rood. Tijd om Angelica wakker te maken en terug te gaan naar Windhoek: onze laatste bestemming van deze fantastische rondreis. Hier gaan we nog een aantal dagen uitrusten in een guesthouse met zwembad en AIRCO !! Ahhh. Bedankt allemaal voor het lezen. Mijn blogs worden steeds meer gewaardeerd. Súper ! Volgens de statics werd deze blog maar liefst 1410 keer bekeken. In de maand Februari bezochten 1862 unieke personen uit 49 landen Dutch Traveljunk en bekeken samen 4350 blogs. Dit geeft me een leuk gevoel en dus een goede reden om er mee door te gaan. Ook al was dit in den beginne niet de intentie. Tot de volgende keer. In april in Chernobyl 👌🏻☠️. Nu eerst nog een avondje zuipen met John, Nick en Julia !

---

Van onze co-sponsor http://www.wereldkaarten.nl

Trend voor aan de wand: de wereldkaart

Een nieuwe interieurtrend die we de laatste tijd veel voorbij zien komen is de wereld kaart. Wereldkaarten zijn er in allerlei soorten en maten. Je kunt zodoende voor elke inrichting wel een bijpassende wereldkaart kopen. Daarnaast kun je met deze wanddecoratie heerlijk wegdromen over je volgende reis. Lijkt zo’n hippe wanddecoratie jou ook wel wat? Lees dan snel verder en doe inspiratie op over de vele verschillende soorten wereldkaarten.

De verschillende materialen

Een wereldkaart kan op verschillende materialen afgedrukt worden. Denk bijvoorbeeld aan een foto op hout, tuinposter, aluminium of glas. Maar je kunt natuurlijk ook een foto op canvas bestellen. Elk van deze materialen heeft een eigen karakter. Glas is bijvoorbeeld modern en strak, terwijl hout een landelijke uitstraling heeft. Een wereldkaart op aluminium is daarentegen industrieel. Door het materiaal te kiezen dat bij jouw stijl past zal de wereldkaart perfect tot z’n recht komen in je interieur.

Unieke wereldkaarten

Naast verschillende materialen zijn er ook veel verschillende soorten wereldkaarten waaruit je kunt kiezen. Een van die soorten is de historische wereldkaart. Deze kaart heeft een uniek vintage uiterlijk. Een originele decoratie voor elke muur! Daarnaast kun je kiezen voor een trendy wereldkaart. Bij een trendy wereldkaart kun je aparte designs verwachten. Een kaart met stippenpatroon of een waterverf wereldkaart bijvoorbeeld.  Bij trendy wereldkaarten gaat het om het ontwerp, niet om de informatie. Lijkt het jou toch leuker om een geografische kaart aan de muur te hebben waarop de ligging van elk land duidelijk is weergegeven? Kies dan voor een normale wereldkaart met landnamen en hoofdsteden.

Grote wereldkaarten

Voor iedereen die op zoek is naar een echt opvallende muurdecoratie is een grote wereldkaart perfect. Zo’n grote wereldkaart kan een complete muur vullen. Een mooie manier om een grote wereldkaart toe te voegen aan je interieur is door middel van wereldkaart fotobehang. Een complete muur bedekt met kaart klinkt misschien heftig, maar het resultaat kan heel mooi zijn! Vooral wanneer je kiest voor een wereldkaart met rustige kleuren, zoals zwart en wit.

Wij zijn helemaal fan van deze interieurtrend! Er is zoveel keuze als het gaat om wereldkaarten dat deze trend in elk interieur toe te passen is. Naast wereldkaarten is er een andere soortgelijke wanddecoratie trend die we veel terug zien komen in de interieurbladen en woonprogramma’s: stadskaarten. Stadskaarten zijn hippe en gedetailleerde weergaven van jouw favoriete steden.  Een zwart-witte weergave van de wijken van Amsterdam bijvoorbeeld. Super leuk en helemaal hip. Bekijk de foto’s hieronder voor nóg meer inspiratie.