Philippines (Dutch blog)

Dag 1/2  De sloppenwijken van Manilla

Mijn keuze om een extra halve nachtdienst verlof te nemen bleek achteraf geen slechte te zijn. Zodoende had ik enigszins een beetje slaap gehad voor een reis die heel lang zou gaan duren. Om 14:00u vertrokken we naar Schiphol. Om 20:30u namen we het vliegtuig naar Abu Dhabi alwaar we om 06:00u zouden arriveren. Om 10:00u hingen we weer in de lucht om rond 22:30u local time te landen in de heerlijke warmte van de hoofdstad van de Filipijnen, Manilla. Toch een kleine 20 uur onderweg geweest. Ons hostel lag in een buitenwijkje. Vlakbij de sloppenwijken van Manila. Op de Filipijnen worden de doden niet echt meer geteld. Sommigen houden het op ruim 8000, anderen op 9000. Duidelijk is dat de willekeur en terreur van de keiharde strijd van president Rodrigo Duterte tegen drugscriminaliteit niet voorbij zijn. Zo werd in een politiebureau in de hoofdstad Manilla achter een kast een clandestiene gevangenis ontdekt waar gevangenen zaten die nergens geregistreerd waren. Niemand zal het merken als die worden vermoord. Gemaskerde anti-drugs eenheden van de politie vermoorden niet alleen drugsdealers maar ook drugsverslaafden gewoon midden op straat in de sloppenwijken. De lijken laten ze liggen. Niemand die zich er om bekommerd. Vandaag gingen we eens kijken. Gewoon nieuwsgierig. Morgen komt president Trump met president Duterte praten. De mensenrechten zullen hoog op de agenda staan.

Dag 3/4

Met het vliegtuig vlogen we in een uur tijd naar het eiland Palawan. We hadden op de luchthaven een uur in het vliegtuig vast gezeten omdat meneer Trump wilde landen en dan moest het luchtruim vrij zijn. De hoofdstad Puerto Princesa deed erg armoedig aan. Ik had natuurlijk weer een cheap hostel geboekt en dat was ook te merken aan de kamer. We sliepen in een nasty bed met allemaal ondefinieerbare vlekken in het beddenlaken. De gezamenlijke douche had alleen koud water en het gebruikte wc-papier moest je in een vuilnisbak droppen i.p.v. doortrekken. Overigens kon je je kont ook gewoon met de waterslang die naast de wc op de grond lag, afspoelen. In ieder geval een stuk beter als bij -5c op een gegraven gat schijten op de verlaten steppe in Mongolië twee maanden geleden. De weg naar pubstreet was weliswaar geasfalteerd maar de stoep aan weerszijden bevatte vele brekebeentjes. Hierdoor werden we gedwongen op straat te lopen. Het verkeer hier knalt je van links en van rechts voorbij dus het werd even uitkijken. De pubs zijn uitermate gezellig. Ik was blij dat ik weer deel mocht uitmaken van het Aziatische uitgaansleven. Toch heel anders als in Europa waar het meer draait om zien en gezien worden. Hier zit iedereen met zijn modderige teenslippers en vlekkerige shirtje gewoon eurobier te drinken. Op het podium staan drie foute meiden zich uit de naad te werken. Ze brengen hedendaagse muziek ten gehore maar de voorrondes van the Voice zouden ze niet halen. Maar daar gaat het niet om. Ze hebben fun en dat slaat over op het publiek. Als meisje A aan het zingen is checked meisje B even haar berichtjes op haar foon. Als ze aan de beurt is om het refrein te zingen dan doet ze dat onder het appen. Zonder naar het publiek te kijken. Meisje C kwebbelt ondertussen even met een Fransman wat voorbij loopt. Een en al chaos op het podium. De drummer heeft niet eens in de gaten dat hij zijn drumstick heeft laten vallen. Als een Spaanse meid aan het tafeltje voor het podium een nieuw flesje bier aan haar lippen zet stormen de drie meiden naar haar toe, onderbreken hun song en schreeuwen “shot shot shot” met als bedoeling dat ze die fles bier moet leeg atten. Dat deed ze dan ook. Tot genoegen van het publiek. Daarna zongen ze hun Britney Spears nummer verder. ‘s Nachts terug gekomen in het hostel kwam ik op de badkamer een kakkerlak tegen. Aangezien kakkerlakken kunnen bijten en je met salmonella kunnen besmetten besloot ik toch maar diegene met bardienst er bij te halen. Eer hij daar was met zijn blik en veger, was de vogel helaas al gevlogen.

‘s Morgens vertrokken we al vroeg naar de Underground river. Deze ondergrondse rivier kun je bereiken door eerst met een bootje naar een eilandje te varen, een stukje te lopen door het oerwoud en uiteindelijk weer in een bootje te stappen waarna het bootje een grot invaart. Het imposante grottenstelsel bevat twee rivieren boven elkaar. Ze zijn verbonden middels watervallen. Daarbij lekt er veel water naar beneden waardoor je telkens nat regent. Het wemelt er van de vleermuizen, groot en klein. Ze scheren rakelings langs je hoofd maar door hun echo-systeem raken ze je niet. Dat was maar goed ook. Sommige vleermuizen hebben hondsdolheid en dat wil je hier niet krijgen. In het stukje woud kwamen we wat aapjes tegen en ook een joekel van een varaan. Die kunnen heel hard met hun staart meppen maar gelukkig was hij op zoek naar een avondmaaltijd en met zijn lange tong propte hij steeds weer iets eetbaars naar binnen.
Overal op straat heb je van die kleine ondernemers die altijd wel wat lekkers te eten hebben in hun klaarstaande pannetjes. Voorbijgangers tillen het deksel van een pan omhoog om even te neuzen wat er in zit. Vinden ze het niet lekker dan sjokken ze gewoon verder. Voor een snel ontbijtje bestaande uit rijst en twee spiegeleieren met een flesje cola betaalde ik 0,80€. Je schaamt je bijna om geen fooi te geven. De uitbaatster onderhield drie kinderen. Een jongen van acht jaar sneed de groenten en een meid van zes jaar oud trok haar broertje van twee jaar, die met zijn blote piel naast me zat, van zijn krukje. Blijkbaar vonden ze dit niet gepast. Even later stopte ons local busje die ons van Puerto Princesa naar het noorden van het eiland zou brengen. In het busje zaten allemaal Filipinos die ook naar het noorden gingen. Voor hun is dit de goedkoopste manier van reizen. Per persoon betaal je 500 pesos (8,30€). De rit duurde vijf uur. Je betaalde dus zo’n 1,70€ per uur. Ik heb het alleen goedkoper meegemaakt in het Andes-gebergte. Daar reden coaches (grote bussen) voor één euro per uur. Geen geld.
Er gaat maar één weg naar het noorden. Al het verkeer ging over deze tweebaans weg waardoor deze tocht van 180 km zolang duurde. Onderweg slapen honden gewoon op de weg of ze riskeren zo’n last minute oversteek zonder uit te kijken. Gewoon om de chauffeur het moeilijk te maken volgens mij. De pestkoppen. Toch weten de chauffeurs al zigzaggend over de weg deze hondjes goed te ontwijken. Tenminste: ik heb geen honden zien liggen die het niet meer deden. Angelica heeft vijf uur met de handen voor haar ogen gezeten. Iedere keer als ik zei:” bohhh, dat was close”, verstijfde ze van schrik. Ik besloot er maar mee op te houden. Not funny en slecht voor haar hart.
Langzaam veranderde het landschap. Mooie palmbomen en schitterende vergezichten. We naderden El Nido. Welcome in paradise ! Van hier uit gaan we island-hoppen.

Dag 5/6 El Nido, Palawan

Ons hostel is supermooi. The Outpost Beach Hostel  is een backpackers hostel maar je kunt er ook een priv’ekamer boeken.. Hier voel ik me toch meer thuis dan in een hotel. Alles gaat altijd lekker gladjes. Het personeel bestaat vaak uit mensen die ook veel reizen dus die weten je ook meteen van het goede advies te voorzien. Ze weten wat speelt. De zee bevond zich op vier (!) meter van de trapjes naar de bar. Daartussen in bevond zich een kleine strip met zand. In het hostel zat vanwege de goedkope prijzen uiteraard veel jeugd. En die hebben altijd goede zin ! Je kunt het hostel hier boeken.Ook het dorpje is heel leuk. Genoeg te zien. Mensen werken, gaan naar school, doen hun dingetje. Zoals bij ons, alleen anders.  ‘s Avonds reden we met een locale tricycle richting het dorpje El Nido. Een tricycle is niet meer dan een klein brommertje waar de plaatselijke Jan Handig een karretje tegenaan heeft gefixed. We pasten nét met ons tweetjes erin. Voor 50 pesos (0.80€) bracht hij ons naar het dorpje.  We  moesten pinnen. Alle pinautomaten worden hier zwaar bewaakt. Het maximale wat je per dag kan pinnen is 10.000 pesos (165€). Dat zou dus de ultieme buit zijn na een klap in je nek. Maar ook ieder restaurant heeft een gewapende bewaker. Zelfs ons hostel aan zee heeft er ene. Als je op de site kijkt van buitenlandse zaken dan zie je dat van het eiland Palawan de kuststreek oranje is gekleurd m.a.w. te vermijden gebied. Nu weet ik ook dat die heren die de reisadviezen verzinnen heerlijk kunnen overdrijven. De enige keer dat ik wat meemaakte in een kuststreek was in de Keniaanse havenstad Mombassa, zo’n 15 jaar geleden. Ik zat met een blonde langharige vuilnisman uit de Achterhoek ‘s nachts aan de bar samen met de keniaanse barman de dag af te bieren. Opeens kwam de hotelmanager met de mededeling dat hij was gewaarschuwd dat Somalische piraten op zee waren gespot op zo’n 10 km afstand van ons strand. Ter verdediging had het Keniaanse leger een tiental soldaten naar ons hotel gestuurd om de boel te bewaken. Die arriveerden inderdaad een half uurtje later toen ik met mijn kompaan aan het biljarten was. Nieuwsgierig als ze waren gingen ze met hun kalashnikovs rondom de biljart staan om te kijken wat we er van bakten. Degene met zijn Rocky Balboa shirtje aan zei dat hij tegen de winnaar wilde spelen. Even later mocht ik het tegen hem opnemen. Om zijn handen vrij te houden had hij zijn geweer even rechtop tegen de biljartkast aangezet. Echter, dat ding stond lelijk in de weg toen ik wilde aanleggen voor een punt te maken. Ik vroeg heel lief of ik zijn AK47 even mocht verplaatsen. Hij knikte toestemmend. En daar liep ik dan met zijn wapen naar de hoek van de bar en legde hem daar op de grond. Niemand keek er van op. Ook deze meneer legde uiteindelijk het loodje en na het vieren van deze zegen kroop ik in bed. ‘s Morgens liep ik vanuit mijn kamer naar buiten en onder het balkon lag Rocky te slapen op een bedje met het geweer als kussen onder zijn hoofd. Er was uiteindelijk geen aanval geweest die nacht. Wel hadden ze die week 12 man in het dorpje waar ik verbleef ter plekke opgehangen. Gewoon, omdat ze tijdens de verkiezingen die werden gehouden op het moment dat ik daar was,  op de tegenstander van de zittende president (Kenyatta) hadden gestemd. Mijn advies luidt dan ook: nooit naar Afrika gaan als er verkiezingen zijn. De situatie kan zo maar uit de hand lopen. Het respect voor het leven kan dan heel snel verdwijnen.  Hier op de Filipijnen heeft men soms last van de tereurgroep IS. Echter, deze zitten in de provincie Mindanao. Een flink stuk hier vandaan. No worries 😊.

Dag 7 Blog update Filipijnen (Islandhopping Expeditie Robinson eilandjes)

Vanuit het hostel liepen we de rustige zee in. De windstilte zorgde er voor dat de zee zo glad was als een biljartlaken. De temperatuur van het water was heerlijk warm. Één groot bad voor je deur. Het was ongeveer 100 meter lopen en op het laatst kwam het water tot aan je middel. Opdrogen kon je op de boot. De groep bestond uit voornamelijk engelse en Australische twintigers die in ons hostel verbleven. De meesten hadden nog kleine oogjes van het drinken de avond van te voren. Veel van het vervoer over water in de Filipijnen gebeurt met de zogenaamde Outrigger (Bangka). Dit is een type kano met een of meerdere drijvers langs de zijkant bevestigd aan een of beide zijden van de boot. De Outrigger heeft een veel grotere stabiliteit en zeewaardigheid ten opzichte van de traditionele kano. Kleine boten hebben vaak slechts 1 drijver aan bakboordzijde, terwijl grotere boten er een aan beide zijde hebben. Met deze boot gingen we de zee op en na een half uurtje kwamen we aan op het eerste eiland: Pinagbuyutan island. Een helse regenbui barstte los en iedereen op de boot werd kletsnat. Onze tassen hadden we gelukkig droog weg kunnen zetten. Er zat niets anders op dan maar het warme badwater in te duiken. Eenmaal in het water boeide het niet meer zo veel. Dit was een prachtig eilandje. Erg klein maar heel hoog. Ik waande me net zo’n Robinson Crusoë. Alleen maar palmbomen en een wit strand. Prachtig 😍. Het volgende eiland was Snake Island (het had de vorm van een slang). Op het eilandje zat één aap. Die kwam ook meteen naar ons toe gelopen. Aangezien hij uiterst agressief scheen te zijn werd hem door Jay-Jay, de lolbroek van de bemanning, een banaan in zijn mond geschoven. Dat zou hem even rustig houden zodat de groep hem rustig kon passeren. We wilden immers naar de top van de berg klimmen zodat we een mooi uitzicht hadden. Eenmaal weer onder stond er een tafel op het strand. Met een surfplank werd het lopend buffet van onze boot naar het strand gebracht. Op het menu stond rijst, kip, vis, groenten en fruit. De mannen hadden dit ondertussen aan boord bereid. Heel apart zo’n buffetje in zee. Hierna gingen we naar West Entalula Island. Paradijselijk witte stranden waar we konden snorkelen. Natuurlijk zagen we allemaal mooie visjes in allerlei bonte kleuren. Het enige visje wat ik herkende was het papegaai-visje. De big lagoon op Miniloc Island was alleen te bereiken met een kano die je kon huren van een drijvend kanoverhuurbedrijfje. Eenmaal aangekomen in de lagoon viel onze mond open van verbazing. Het water was vrij ondiep, je zou in principe kunnen lopen maja: we hadden nu al betaald voor de kano 😂. Aan weerszijden van de strip water waren hele hoge, mooi groen bekleedde rotsen die datgene wat je schreeuwde met een echo terugkaatsten. We echter maar een uurtje de tijd maar net genoeg om dit moois in ons op te slaan.
We sloten deze trip af op 7 Commandos Beach. Hier namen we een kokosnoot om te drinken. Op het strand was een volleybalveldje en met de hele boot deden we een wedstrijdje beachvolleybal. Zo sloten we deze mooie dag af. ‘s Avonds aten we lekker vis van de BBQ op het strand van el Nido. Super lekker !

Dag 8,9,10 Schoolbezoek El Nido

Gewoon allerlei leuke dingetjes gedaan. Een dagje een ATV gehuurd en daarmee door de modder geknald en op een aangewezen stukje strand langs de waterkant gescheurd. Altijd leuk. Maar het leukste was het bezoek aan een school. Een stagiaire liet ons een aantal lessen bijwonen. De leeftijden varieerden van vier jaar tot 16 jaar oud en de klassen bestonden uit 30-40 kinderen. De kinderen uit de buitengebieden moesten soms wel een uur lopen om op school te komen. Vanwege de ondervoeding konden sommige kinderen zich niet altijd goed concentreren. Discussies over wel of geen frisdrank op school worden hier niet gevoerd. Je krijgt water of water. Overal waar we binnen kwamen werden we door de klas welkom geheten. Soms werd er zelfs voor ons gezongen. Er werd les gegeven in het engels (!). Wat ons op viel was de grote hoeveelheid sporten die men kon doen. Voetbal, basketbal, softbal, zwemmen, taekwondo. Daar waar onze regering het zwemmen uit het lessenpakket heeft gehaald wordt hier lichaamsbeweging gestimuleerd en gesubsidieerd door de overheid. Bij een aantal klassen mocht ik uitleggen waar we vandaag kwamen. Europa hebben ze wel eens van gehoord maar kom niet aan met Nederland of Amsterdam. Ze waren een en al oor. Na een paar uurtjes gingen we weer weg. Als dank trakteerden we op 160 ijsjes (😂) hetgeen leidde tot een flink gejuich 🍦🍦🍦

Dag 12 Iwahig gevangenis (gevangenis zonder muren)

Een bezoek aan de Iwahig gevangenis. Deze gevangenis huisvest gevangenen met een hele zware gevangenisstraf. De mensen die we ontmoet hebben zijn allen veroordeeld voor moord of meervoudige moord. Het frappante aan deze gevangenis is dat het geen muren heeft. Iedereen kan zomaar ontsnappen. Maar toch kiezen ze er voor om dat niet te doen. De regel is simpel. Als je niet ontsnapt dan mag je in de gevangenis in Palawan blijven, je mag tennissen, voetballen, zelf koken, tuinieren, je familie en vrienden mogen langskomen, je mag zelfs aan je vriendin knabbelen zo vaak je wilt. Je hebt dus heel veel privileges. Probeer je te ontsnappen dan ga je linea recta terug naar de gevangenis van Manilla. Daar zit je in een grote cel met 180 man waar plaats is voor 20 man. Je word gedwongen je bij een bende aan te sluiten om te kunnen overleven. Doe je dat niet dan overleef je geen twee weken. Moord en doodslag is er aan de orde van de dag. Iedere bende heeft een leider. Als deze even zijn benen wil strekken dan wordt hij geëscorteerd door ongeveer 300 bendeleden die hem beschermen tegen vijandige leden van een andere bende.
Aldus Jason, een 40-jarige inmate met twee inkttraantjes onder zijn rechteroog, die ons te woord stond. Bij aankomst moesten we ons even melden bij een kantoortje. We wisten niet wat we moesten verwachten en hadden gehoopt op een bewapende cipier die ons zou begeleiden. Helaas was dat niet zo dus in ons uppie moesten we maar contact zien te maken. De zwaar getatoeëerde Jason kwam lachend op ons af en stelde ons enigszins gerust. Zijn ouders hadden vroeger in Manilla een zaak. Op een avond hoorde hij geluid bij het tuinhek. Door het geopende raam vernam hij dat de twee mannen zijn vader wensten te spreken. Toen zijn vader de voordeur opende werd hij meteen neergeschoten. Jason werd getroffen door twee kogels en raakte buiten westen. Toen hij bij kwam in het ziekenhuis bleken zijn jongere zusje, zijn vader en moeder te zijn vermoord. Beroving was de reden. Jason was diverse malen naar de politie gegaan om een aanklacht in te dienen maar kreeg telkens geen gehoor. Na een jaar besloot hij de moordenaars van zijn familie te vermoorden. Na deze dubbele moord stapte hij met het wapen naar de politie en deed zijn verhaal. Hij kreeg 22 jaar cel. Hiervan had hij 17 jaar in de gevangenis van Manilla gezeten. Wegens goed gedrag kwam hij in aanmerking voor de Iwahig gevangenis, een droom voor iedere Filipijnse gevangene. Hier zat hij al twee jaar en moest er nog drie. Toen hij het verhaal vertelde kreeg hij tranen in zijn ogen. Iedere dag stonden ze om 05:00u op en gingen aan het werk op het land. Daarna werd er gedoucht en konden ze hun dag verder invullen. Ik mocht van hem dit verhaal op FB zetten maar over bepaalde dingen mocht ik niet schrijven. Als slot kregen we een heuse gangsterdans te zien á la de Backstreet boys. Na twee uurtjes zijn we weer gegaan. Een superervaring rijker ! #neverbored#. Wil je zien hoe het er in een Filipijnse gevangenis aan toegaat kijk dan op youtube: