Bloedbad van Oradour-sur-Glane
Op zaterdag 10 juni 1944, vier dagen na D-day, naderden soldaten van een SS-eenheid dit kleine dorpje. Het was een zonnige dag en in Oradour stonden de mannen te wachten voor de distributie van de tabak toen de eerste SS-ers het dorpsplein opreden. Daarna ging het allemaal heel snel en volgens een draaiboek dat vaak werd gebruikt bij het vernietigen van dorpen in Rusland. Alle inwoners werden verzameld onder het mom van dat er een algemene identiteitscontrole zou worden uitgevoerd. 
Heel belangrijk was dat alle inwoners rustig zouden blijven en dat er geen paniek zou mogen uitbreken. Dat zou namelijk de effectiviteit van deze komende massamoord niet ten goede komen. Duitse SS-soldaten deden dan ook heel goed hun best om het vertrouwen te winnen van de bevolking. Ze namen baby’s op de arm, voetbalden met de jeugd, maakten praatjes met de inwoners en lachten er op los. Hier namen ze een paar uur de tijd voor.
Toen de bevolking was gerustgesteld nam de SS-pelotoncommandant het woord en vertelde op rustige toon dat voor een snelle controle allereerst de mannen van de vrouwen moesten worden gescheiden. Hierna werden de mannen in een zestal groepjes gescheiden en naar verschillende plekken in het dorp gebracht. Daarna zou iedereen naar huis kunnen. 
Wat opviel is dat voor ieder groepje mannen automatische machinegeweren stonden opgesteld maar dit deed de alarmbellen niet afgaan. Opeens klonk er gezellige dansmuziek uit luidsprekers en men luisterde verheugd naar de mooie muziek. Niet veel later klonk er een harde knal dat als startsignaal dienst deed om tientallen machinegeweren aan het werk te zetten waarmee de mannelijke inwoners op de diverse plekken in het dorpje werden doodgeschoten. De vrouwen en kinderen werden vervolgens in de dorpskerk opgesloten. Deze werd opgeblazen met dynamiet. De verstikkende rook zorgde ervoor dat iedereen naar buiten wilde vluchten. Echter, buiten de kerkdeuren begonnen de machinegeweren er ook op los te ratelen. De vrouwen en kinderen hadden slechts één keuze: sterven. Ze hadden twee keuzes waardoor: de kogel of de verstikkende rook. Slechts één vrouw wist te ontsnappen door uit een raam te springen. 
Daarna werd de rest van het dorp verwoest. In een paar uur werd een compleet dorp met koelbloedige efficiëntie vernietigd. 642 mensen vonden die dag de dood, slechts zes dorpelingen wisten te ontsnappen. Het dorp is redelijk groot en het is inderdaad zo dat je het gevoel krijgt dat de bewoners plots zijn verdwenen wat natuurlijk ook zo is. De auto van de dokter staat nog midden op een plein, de naaimachines in de winkel en in de garage staan auto’s. 
De meeste gevels staan nog rechtop, maar de rest van de huizen is compleet verwoest. Ook de tramrails en bovenleidingen zijn nog intact. Deze tref je vlakbij het kerkje, daar waar de vrouwen en kinderen de dood vonden. 
Ik was vandaag de eerste die het dorpje om 09:00u binnenliep. Het regende heel licht. De straatklinkers waren nat. Een grijze mistwolk hing tussen de overblijfselen wat ooit gebouwen waren waar gezinnen woonden . Overal stonden oude auto’s. De naamplaatjes op de gevels gaven aan wie er gewoond hadden. Cafe Chez Compain, smid Jean Depierrefiche, garagehouder Pierre Poutaraud. Dit zijn van die plekjes waar ik even stil wordt. Ieder jaar bezoek ik wel een plekje waar in één van de twee wereldoorlogen iets naars gebeurd is. Waarom ik doe kan ik niet precies uitleggen. Het is een bepaalde interesse die ik als kind al had. 
Grotten van Padirac:
Onderweg naar mijn bestemming kwam ik een aantal wel hele mooie kastelen tegen. Mijn navigatie leidde me door kleine dorpjes, kerken, boerderijtjes, gehuchtjes van drie huisjes groot maar ook langs kastelen waar huizen gebouwd waren binnen de stevige, dikke slotmuren. 
Alle huizen hier zijn gebouwd met stenen uit de streek. Niet gebouwd met gebakken stenen zoals bij ons. Zelfs de dakpannen zijn gemaakt van natuursteen. In iedere tuin zie je een kleurenpracht van bloemen. Ik weet niet meer hoevaak ik gestopt ben om even alles te bekijken en om een kiekje te maken. 
Iedere morgen koop ik in een lokaal winkeltje een vers stokbrood en een smakelijk uitziende streekworst. Deze eet ik dan op naast een kwakkelend beekje. Heerlijk vind ik dat. Onderweg stopte ik even bij de grotten van Padirac. Ik heb al heel wat grotten mogen zien maar deze zijn toch de mooiste. Van de buitenzijde zie je een groot gapend gat met een diameter van 35 meter en 55 meter diep. Met een lift kun je vervolgens omlaag gaan en na een kleine wandeling stap je in een bootje om een tochtje te doen op een ondergrondse rivier. Ik kan wel ellenlange verhalen gaan vertellen over 100 miljoen jaar geleden zus en zo maar dat zal jullie worst wezen. Dus gewoon even foto’s kijken lijkt me het beste.
Ik heb net een pizza gegeten in het enige restaurantje wat hier open was. Ik zat daar helemaal alleen aan een tafeltje van vier. Om me heen stonden zeker twaalf tafeltjes leeg. Kwam er ineens een vent binnen en ging aan het tafeltje naast me zitten. Vervolgens bleef ie me aangapen. Dot was zo gênant. Ik bedoel. Er waren genoeg tafeltjes vrij. En me dan zo aankijken ? Ik spreek geen woord Frans en hij begon in die taal zijn verhaal af te steken. En ik maar “ja” knikken. Ik was zó begripvol. Nadat ie me zo’n 10 minuten had aan liggen malsen zei ik ineens:” je ne parle pas Francais”. Dat was mijn redding. Hij zweeg. Ik stond op, betaalde mijn rekening en ging terug naar mijn hol. Ik mis mijn mancave 😩.
Oradour-sur-Glane is een dorpje waar de tijd heeft stilgestaan. Maar ik ben hier niet voor niets. Morgen méér !
Update: ik werd wakker om 04:00u en de pizza meldde zich terstond. Ik vind het nooit leuk om bij mensen thuis te moeten schijten. Verschrikkelijk. Ik weet niet hoeveel verjaardagen ik al vroegtijdig heb afgebroken door eerder naar huis te gaan gewoon omdat de grote boodschap zich aandiende en ik geen zin had om mensen met een kleine boodschap voor een gesloten deur te laten wachten totdat meneer uitgedampt was. Ik knipte het nachtlampje aan en stond heel voorzichtig op uit het krakende bed. Alles kraakt en piept hier want deze hele hut is van hout gemaakt. Trede voor trede klom ik omhoog totdat mijn hoofd het luik raakte. Heel voorzichtig maakte ik het luikje open en duwde het langzaam omhoog. Toen het bijna rechtop stond klapte het ineens naar achteren en sloeg met een luide bonk tegen de slaapkamermuur van Loulou en haar man. Zo dan. Waren die nu ook even wakker zeg. Het was een veel te kleine pot. Zo ene met een maalsysteem omdat de afvoerbuis natuurlijk te smal was. Voordat ik lekker rustig zat wiebelde de hele pot tweemaal heen en weer. Naast me stond een wasmachine. Daarboven waren horizontale plankjes gemonteerd die allemaal doorgebogen waren en bijna bezweken onder het gewicht van talloze flesjes en potjes met pilletjes.Hier woonde een medisch wonder. “Om door te kunnen trekken hoef je alleen maar op dit knopje te duwen”: had Loulou me nog uitgelegd. Maar bij mij gaan de meest simpele dingen altijd fout. Er gebeurde helemaal niets. De stekker zat er toch goed in ? Jawel hoor. Wederom duwde ik op het knopje. En wéér gebeurde er niets. Verdomme. Ik kon dit toch niet zomaar achter laten ? Maar er zat niets anders op. Met een diepe zucht daalde ik maar weer de houten trap af richting mijn bed. Vijf minuten later hoorde ik iemand naar de badkamer lopen en jawel: de wc maakte een ratelend geluid. Hij deed het weer 🙈.
Andorra
Via Rental cars had ik een huurauto gescoord voor de prijs van 4€ per dag. In totaal dus 48€ voor de komende 12 dagen. Ik vraag me in Spanje altijd af hoe ze auto’s kunnen verhuren tegen deze belachelijk lage prijzen. Voeg daaraan nog toe dat de Spaanse autoverhuurders niet vooraan stonden toen de efficiency -award werd uitgereikt -het duurde 35 minuten voordat ik met mijn huurcontract eindelijk in mijn auto zat- en je lacht je helemaal dood om dit bedrag. Na twee uur bereikte ik de grens van Andorra, een dwergstaatje ingeklemd tussen Frankrijk en Catalonië, een autonome gemeenschap binnen Spanje. Andorra ligt in de Pyreneeën en met maar 65.000 inwoners is het land zelfs kleiner dan zuid-Limburg. 
Ik meende altijd dat Andorra een beetje bij Frankrijk hoorde maar dat bleek toch niet waar te zijn want bijna iedereen spreekt hier Catalaans. Dit land heeft zelfs twee opperhoofden: een Spaanse bisschop én de president van Frankrijk. Zou Macron het zelf weten ?? 
Door Karel de Grote gesticht om Frankrijk te beschermen tegen de Moren maar nu al 700 jaar zonder wapengekletter. Het leger is daarom maar opgedoekt. Als het hommeles wordt dan mogen Frankrijk en Spanje de defensieve taken op zich nemen. Bij de grens aangekomen zag ik dat de bestuurder van de auto voor me zijn paspoort liet zien aan de douanebeambte. Shit dacht ik. Das waar ook. Andorra is geen lid van de EU dus wordt het paspoort gecontroleerd maar die zat in mijn koffer in de achterbak. Gelukkig mocht ik van de beste kerel doorrijden zonder een controle. 
Na een half uur zat ik al in de hoofdstad Andorra de Vella. Deze stad ligt tussen twee bergen. De huizen zijn dermate dicht op elkaar gebouwd dat je allemaal van die McDrive weggetjes hebt (hier noemen ze de McDrive trouwens McAuto). Om op de parkeerplaats achter het hotel te komen moest ik heel scherp indraaien om op een klinkerpad te komen wat ineens 22% omlaag dook. Met in totaal 5x voor-en achteruit rijden stond mijn überlelijke rode Hyundai op zijn plekje. 
Het voetbalstadion van het nationale team wordt bijna opgeslokt door een weg en een aantal hoge appartementen. Als een voetballer een beetje slecht mikt dan schiet ie zo de flessen bier van tafel. Met zijn maximale capaciteit van 1800 mensen is het natuurlijk bomvol iedere interland. Maar de Andorrokanen bakken er ook niets van he. Ze verliezen doorgaans altijd met een nulletje of 6. Ik heb het eenmaal meegemaakt dat ze wonnen: tegen wit-Rusland of zo. Het zijn in principe gewoon amateurs. Maar áls ze winnen dan gaat het land ook helemaal uit de plaat. 
Andorra is best goedkoop. Een pot bier kost 2€ en de Marlboro’s kosten 3,85€. Het is een belastingparadijs waardoor veel mensen en bedrijven hier hun geld naar toe brengen. De hele hoofdstad ligt overhoop. Werkelijk overal wordt gebouwd en verbouwd. Ze zijn hier ook helemaal verliefd op rotondes. Van die ieniemienie rotondes. Ik weet niet hoeveel ik er ben tegengekomen op een kilometer afstand. Ik heb gewoon een lamme arm van het sturen gekregen. Dit stadje is gewoon te krap gebouwd om kruispunten aan te leggen. Werkelijk om de 50 meter duikt er er een rotonde voor je neus op. Het liefst hadden ze er allemaal ene op de slaapkamer. 
Andorra is een echt wintersportland. Stukken goedkoper dan Oostenrijk en Zwitserland dus voor de sneeuwliefhebbers: grijp je kans. Ik overnachtte in hotel Sant Jordi. Een ietwat oubollig hotelletje maar voor een hele nette prijs kun je je ogen met een gerust hart sluiten. De kamers zijn schoon en je ligt helemaal in het centrum. De volgende morgen stond ik al om 07:00u op om te vertrekken naar Lourdes in Frankrijk. 
Je kunt het land maar op vier plekjes verlaten. Ik koos de grens van Frankrijk en vertrok van helemaal het westen van het land naar het oosten waar de grens lag. Na 45 minuten rijden kwam ik erachter dat de grensovergang dicht was voor wegwerkzaamheden. Jezus. Kon ik weer helemaal terug rijden. Achteraf gezien een gelukkige keuze want nu mocht ik helemaal door de Pyreneeën toeren. Onderweg zag ik veel rotsblokken op de weg liggen. Een stuk berg had er geen zin meer in. Ze waren druk bezig met alle rotsblokken van de baan te krijgen. 
In restaurant les Ares op de top van een besneeuwde berg at ik een heerlijke Cannelloni met brood, olijven en spinazie. De hut werd warm gestookt met hout hetgeen een aangename geur verspreidde. Door het beslagen raam keek ik omhoog naar de besneeuwde bergtoppen: de eeuwige sneeuw wat nooit smelt. Hoe oud zal dit ex-water zijn ? Één miljoen jaar ? 100 miljoen jaar ? Hoe zou water van 100 miljoen jaar oud smaken ? Een uur later passeerde ik de grens met Spanje en weer een uur later zat ik in Frankrijk op weg naar Lourdes. Even bidden 🙏🙏🙏
Lourdes
Waarom ik naar Lourdes ga ? Ik heb in tegenstelling tot mijn RK vermelding in mijn paspoort totaal niets met het geloof. Of het nu de Islam, het Boeddhisme, of het katholicisme is. Ik kan het me zelf niet aan doen om in iets te geloven waarnaar wetenschappers al bijna 2000 jaar hun best doen om bewijs van Zijn bestaan te vinden. Van de andere kant heeft het geloof wel wat. Ik bedoel: hoe krachtig moet het geloof wel niet zijn als mensen hun leven opofferen voor iets waarvan ik denk dat het niet bestaat. Ik kijk dan niet alleen naar de Islamitische zelfmoordenaars van onze tijd maar ook naar de christelijke kruisvaarders die in de vroege Middeleeuwen richting het Morgenland oftewel de Levant trokken om Jeruzalem te heroveren van de Islamieten en de Joden. Dat is dan de negatieve kracht van het geloof. Een positief voorbeeld vind ik de rust die mensen krijgen tijdens het belijden van hun geloof. Toen ik het stadje met 17.000 inwoners binnen reed deed me dat meteen denken aan Valkenburg. Overal hotels, restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Je struikelde bijna over de lege, plastic flessen die je bij de bron kon gaan vullen met heilig Lourdes-water. 
Het enige wat me aantrekt aan het geloof zijn de mooie gebouwen. Tempels, kerken, moskeeën noem maar op. Mijn voorkeur gaat echter uit naar de kerken want die vind ik het mooist. Niet alleen vanuit architectonisch oogpunt maar ook het gevoel voor detail. Zo ook de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis die gebouwd is boven de Grot van Massabielle waar in 1858 het dorpsmeisje Bernadette Soubirous 18 visioenen had waarin een in het wit geklede vrouw haar vertelde dat ze hier een kerk moest laten bouwen. Kijk, hier gaat het mis. Hadden ze in die tijd de psychologische kennis van nu gehad dan had ze iedere dag wat pilletjes in haar mik gekregen en was Lourdes gewoon een boerendorpje gebleven. En volgens mij geldt dat voor alle heiligen. Wonderen bestaan mijns inziens niet alhoewel veel Tottenham-supporters dat niet met me eens zullen zijn. 
Ik heb geen vertrouwen in het geloof. In geen enkel geloof. Allemaal leuke verhalen. Dat dan weer wel. Maar zolang er mensen geloven dat twee pinguins vanuit Antarctica naar het midden-Oosten zwommen om zich op de Ark van Noah bij de rest van de dieren te voegen dan kun je je afvragen wie er een steekje los heeft. Geloof en hoop gaan echter hand in hand. Als de medische wetenschap is uitgepoept dan neemt hoop het over. Je enige houvast. 
Mijn vader dacht er ook zo over. Mijn moeder niet. Ze steekt nog altijd kaarsjes aan indien er iets gebeurd is. Vroeger werd er bij ons thuis ook gebeden voordat we gingen eten. Vanaf mijn 10e zijn we daar mee gestopt. Toen mijn vader het eindstadium van zijn ziekte had bereikt liet hij zich door een pastoor het heilige sacrament der Zieken toedienen. Hij vroeg drie dagen van te voren of ik daar bij wilde zijn. Toch wel wantrouwend vroeg ik hem waarom hij nu in de eindfase van zijn leven ineens de kerk weer ruimte gaf. Hij antwoordde toen:” Stel…. stel ik heb het mijn hele leven verkeerd gehad. Stel er is wél een God en een hemel. Dan gaat mam naar de hemel en ik niet. Dan kunnen we elkaar nooit meer zien. En daarom laat ik nu de priester komen”. Uiteraard ben ik hierbij aanwezig geweest. Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat mensen in het laatste stadium van hun leven bereid zijn om toenadering tot het geloof te zoeken. Hoop doet leven.
Overigens: je krijgt géén melding van een update van deze blog. Wil je deze blog blijven volgen dan s.v.p. Om de twee dagen even op de link in je email klikken.
Weer mooi geschreven Ran.
Dankje Wil !
Erg mooi Randy.
Leuk verteld en mooie foto’s.😘
Dankje Someone!
Prachtig verhaal Ran. Helemaal met je eens over geloof….Keep hitting the road.
Dankje Bruno ! More to come 🍀👌🏻