Singapore

Singapore, een heel klein landje onder Maleisië. Driemaal zo klein als Limburg en daarom nauwelijks zichtbaar op de kaart maar iedereen heeft er wel eens van gehoord. Hieronder volgt de leuke blog.Na een lange reis van 24 uur tikten we in Kuala Lumpur het loeihete zwarte asfalt van de landingsbaan aan. Na twee tussenstops was het weer eens lekker om de beentjes te kunnen strekken. We bleven maar twee nachtjes in Kuala Lumpur om én bij te komen van de reis én om de Petronas Twin Towers te zien. We wilden de Towers niet alleen overdag zien maar ook het ‘s avonds en zeer zeker vanuit hoogte. We bezochten daarom de Vertigo Sky bar op de 59e verdieping van het Banyantree hotel. Lekker ontspannen aan een tafeltje de lange vlucht van ons afbieren terwijl we van bovenaf genoten van het prachtige uitzicht op het eens hoogste gebouw ter wereld. In de toekomst is het uitzicht vanuit deze plek trouwens helemaal verdwenen want één of andere randdebiel bouwt er net een wolkenkrabbertje tussen.

Jammer. Hierna liepen we naar het Skybar Traders hotel. Hier is het uitzicht iets minder mooi omdat je niet buiten op een rooftop kan zitten maar alles vanachter glas moet bekijken. Desondanks is het uitzicht nog altijd overweldigend. De Sky Bar is een glamoureuze cocktaillounge op de 33e verdieping van dit hotel. Deze nachtclub op het dak staat bekend als één van de coolste locatie in het nachtleven van Kuala Lumpur, dé plek om te zien en gezien te worden. In het midden van de Sky Bar ligt een zwembad dat wordt begrensd door grote verzonken nissen met lekkere, zachte zitstoelen aan de ene kant, en een bar met banken en geweven rotan hoge tafels en barkrukken aan de andere kant. Op zo’n plekje krijg je natuurlijk altijd zin om in die pool te duiken maar wellicht word je er dan door zo’n gespierde aap net zo hardhandig uitgejast als vroeger bij de Peppermill in Heerlen. De dag erna vertrokken we al vroeg met een Grab-taxi in een uur tijd voor omgerekend 10 euro naar de luchthaven van Kuala Lumpur. Vanwege een al weken durende technische storing in het boekingssysteem moesten alle vluchten handmatig worden ingeklopt. Aldus werd ons het advies gegeven om reeds vier uur voor onze vlucht naar Singapore in te checken. Onderweg zagen we veel mensen op een brommert over de snelweg pruttelen. Er was wat raars aan de hand: ze hadden hun jasjes verkeerd om aan d.w.z. de rits zat op hun rug 😂🤔. Waarom ze dit deden wist de Chinese chauffeur ons niet te vertellen. Waarschijnlijk om hun bovenlichaam te beschermen tegen de wind. Who knows ?Changi Airport in Singapore is één van ‘s werelds modernste luchthavens. Toen Changi’s nieuwe Jewel-terminal in april 2019 werd geopend, haalde het de krantenkoppen voor zijn ‘s werelds grootste indoor waterval van 40 meter hoog, een Canopy Park van drie voetbalvelden groot, compleet met een hangbrug, een vormsnoeituin en één van de grootste binnentuinen van Azië met 3.000 bomen en 60.000 struiken. Voor die investering van 1,7 miljard $ heb je dan ook wat. Zo nu en dan kopen mensen vliegtickets en zetten geen voet in het vliegtuig. Ze willen alleen maar in de ruimte achter de douane komen om de Jewel-terminal te zien. Sinds kort is het strafbaar gesteld: als je een ticket koopt dan moet je ook vliegen. Zo niet dan hang je (niet letterlijk). Met de Skytrain en de metro gingen we naar Little India. In deze wijk lag ons hostel. Singapore is een land van ongekende luxe maar hier in Little India was het verre van luxe. Het hostel was niet duur. Voor 96€ voor vier nachten deelden we onze kamer met nog 7 stelletjes. Op de kamer stonden acht twee-persoons stapelbedden voorzien van gordijntjes zodat je nog enigszins privacy had. We werden al snel uitgenodigd om met twee hostelgenoten samen op het dakterras te gaan eten. Omar komt uit Egypte en Omid komt uit Iran. Omar werkt hier in de keuken en had lekker voor ons gekookt. Op 350 meter afstand lag het bruisend centrum van Little India welke zich kenmerkte door ontelbare restaurantjes en kleine shops waar je kleine porseleinen olifantjes kon kopen. Het was al na tienen en de meeste restaurantjes maakten aanstalten om te gaan sluiten. Bij een kleine foodcourt kregen we nog wat lekkers bij een Indonesische uitbater. Op het terras zaten nog een aantal mensen te eten. Aan het tafeltje naast ons lag een zwerver languit in een plastic kuipstoeltje zijn roes uit te slapen. Aan de andere kant van ons tafeltje zaten twee Chinese meiden nog iets te drinken. Die met het rode mini jurkje zat dusdanig wild met haar beentjes heen en weer te wiebelen dat het, gezien haar wijd openstaande mond, leek alsof ze valse lucht aantrok. Ze waren zo druk bezig met theekransen dat ze het niet in de gaten hadden dat een dikke, vieze rat onder hun tafel op zoek was naar wat eetbaars. Met een stukje gemarineerd vlees tussen zijn scherpe tandjes zocht hij weer een veilig heenkomen in het open riool. We besloten hierna terug te gaan naar ons hostel om te gaan slapen.

De dag erna stonden we al lekker vroeg op. Althans, ik stond vroeg op. Angelica had nog tot 01:30u op het terras zitten beppen met andere hostelbezoekers. Zo rond 08:30u vond ik het welletjes en lokte ik haar met een sigaretje uit onze dubbelslaper. We gingen naar “the Shoppes”, een winkelcentrum onder het wereldberoemde Marina Bay Sands hotel. Uiteraard niet om iets te kopen want dat is voor gewoon werkvolk niet weggelegd. Hier staan Rolex-horloges in de etalage met een waarde van 125.000€. Ik vraag me dan niet alleen af wíe de behoefte heeft om dit te kopen maar ook wat de reden is dat iemand dit koopt. Natuurlijk wordt dit gekocht omdat het mooi uitziet maar ik denk dat de onderliggende gedachte toch meer het “hebben” is. Maar vooral ook het laten zien dat je iets hebt. Zo zagen we een Amerikaans stelletje waarvan vriendlief een foto moest maken van zijn poppetje. De meid had opgespoten lipjes en nageltjes zo lang dat ze 95% van alle mogelijk denkbare beroepen waarschijnlijk niet kon uitvoeren. Haar ogen waren zo dik opgemaakt dat het van afstand net leek alsof ze van een circusolifant was gelazerd. Nadat ze haar haar in model had geklopt kon haar vriend beginnen met klikken. Af en toe kwam ze even kijken naar het resultaat en gaf ze haar vriend de nodige tips hoe hij haar cellphone moest vasthouden. Zichtbaar verveeld ging hij verder met de fotosessie. Een dertigtal foto’s verder vond hij het welletjes en dacht aan zijn lamme bieravonden met zijn vrienden thuis vroeger en zijn spannende reizen in het buitenland. Hier had hij een jaar geleden afscheid van moeten nemen. Nu had hij een relatie met een selfiequeen die alleen maar oog had voor blingbling en botox. Ze bekeek de foto’s en kwam er ineens achter dat ze al die tijd haar tasje verkeerd om had vastgehouden. Het Louis Vuitton embleempje was niet zichtbaar !! Haar Instagram zou nooit meer hetzelfde zijn ! Bij het zien van haar constatering hielden we het niet meer droog van het lachen en draaiden ons om. Jongens, jongens, in welke wereld leven we. We need a war.

Langs het indoor kanaal waar ze met bootjes varen liepen we naar buiten om het Marina Bay Sands hotel te bekijken. Het hotel bestaat uit drie grote torens die naast elkaar zijn gebouwd. Bovenop het dak van de 57e verdieping bevindt zich de grootste infinity-pool ter wereld. Machtig mooi om te zien en zeker als het donker is levert het mooie foto’s op. ’s Avonds zijn we helemaal naar boven gegaan en hebben we vanaf de rooftop genoten van de licht-en watershow onder ons. We staken de weg over en liepen naar Gardens by the Bay. Dit is echt een prachtige locatie die je niet mag missen als je in Singapore bent. Hier staan twee grote glazen kassen en in één daarvan die luistert naar de naam “the cloud forest” hebben ze een nevelwoud gebouwd. Het nevelwoud toont de flora in het tropische regenwoud. Vanaf een 35 meter hoge berg bedekt met allerlei lekker ruikende bloemen en planten stort een indoor waterval zijn water omlaag. We namen de lift naar de top van de berg en kwamen daarna via een Skywalk omlaag gewandeld. Als de mens ooit de maan gaat koloniseren dan gaat het zo uitzien denk ik. Hier kon je met gemak met 2500 mensen in wonen. In de Flower Dome ernaast genoten we van een mooie wandeling terwijl we ons vergaapten aan de planten en bloemen uit alle plekken van de wereld. Ook hier was het natuurlijk weer lachen met de Instagrampoppetjes. Hier hadden ze maanden naar toegeleefd. Ze hadden zelfs hun kleding aangepast aan de kleur van de bloemen. Het moest natuurlijk wel fitten. Zo is daar één bepaald plekje wat heel populair is om gefotografeerd te worden. Jonge meiden staan met hun Prada’s in de rij met vriendlief te wachten op het ultieme moment van hun duurbetaalde vakantie: het kieken van dé foto, dé foto die alle volgers van hun Instagram ertoe moet leiden om de like-button in te drukken. Och kijk dan nu. Twee kippen in discussie. Wie was er nu het eerst aan de beurt ? Die met de rode Prada’s zette een grote mond op tegen die met het Gucci-tasje. Die kon zich vervolgens niet meer inhouden en binnen drie seconden veranderde ze van lady naar ghetto. Prada won uiteindelijk de fit en nam plaats op dé plek in de Dome en met een welgemeend knikje met haar hoofd gebaarde ze haar vriend dat hij aan de slag kon. Gucci stond er bij te kijken alsof haar knikkerzakje leeg was. Poor girl… sucht.‘s Avonds begon de lichtshow nabij de Supertrees, hoge bomen gemaakt van staal en bekleed met vele led-lampjes. Met een lift werden we naar boven gebracht. Hier was een skywalk waarover je tussen de toppen van de bomen kon lopen. Vanaf deze plek zouden we de lichtshow gaan zien. De Skywalk bewoog door de erover heen lopende mensen heen en weer en Angelica voelde het avondeten in haar buikje opborrelen. De lichtshow zelf was wat minder. Dat gold ook voor de muziekkeuze. Een van Buren soundje had hier beter gepast dan dat Chinese getingel. Maar ach, laat ik niet klagen. Het zag allemaal fantastisch uit. Mensen lagen op hun rug op de grond om zodoende het schouwspel in de lucht goed te kunnen zien.

In de verte zagen we het Marina Bay Sands hotel. Met een infinity-pool van 150 meter lang en een inpandig casino met 600 tafels en 2500 gokmachines is het een interessante bestemming voor de bijna 4000 toeristen die er dagelijks kunnen worden verzorgd door de 10.000 mensen die er werken. De minimale kamerprijs is echter 300€. Niet iets voor ons dus. Big skip. Vanaf de Helix-voetgangersbrug hadden we een mooi uitzicht over de Marina bay met zijn mooie skyline. De gekleurde verlichting van de wolkenkrabbers weerkaatste mooi in het heldere, warme water.

Singapore is weliswaar een land maar het is qua oppervlakte drie keer zo klein als Limburg. Echter, op deze plek wonen een dikke zes miljoen mensen. Als je denkt dat de bevolkingsdichtheid in Nederland hoog is: hier is hij 200 maal zo groot. Vandaag hing er veel smog en het was ontzettend warm. Via de metro kwamen we in Little India. Hier zagen we leuke Indiase eettentjes waarvan het eten nog betaalbaar was. De dag ervoor hadden we een ontbijtje gescoord in een eetzaakje tegenover ons hostel. Naast ons rekende een groepje van drie toeristen een vislunch af voor welgeteld 110€ (!). Wat opviel was het grote aantal bewakingscamera’s op straat. De combinatie hiervan met de torenhoge boetes zorgt ervoor dat zowel de grote als kleine criminaliteit verwaarloosbaar klein is. Je ziet dan ook geen blauw op straat. In de vij dagen dat we hier waren hebben we geen enkele keer een politiewagen gezien of gehoord. Singapore stond in de jaren ‘90 op plek twee in de wereld v.w.b. het aantal executies van moordenaars en drugdealers door long drop hangings waarbij de schuldigen middels ophanging hun nekje werd gebroken. Op de dag van vandaag worden executies, hetzij minder, nog altijd uitgevoerd. Roken mag je op straat alleen bij kleine afgebakende plekjes. De boete is 210€. Word je betrapt op het meenemen van een fles lampenolie in de metro dan betaal je al snel 3500€. Dit gaan we helaas niet meer meemaken want morgenvroeg gaat ons avontuur pas écht beginnen: de jungle in Borneo, Maleisië. Kijken jullie mee ?