Nuclear missile base BOOM !

Nuclear missile base BOOM !

En dan sta je dan als Limbo tussen kernraketten en kernbommen diep in het agrarische hart van Oekraïne. ’s Morgens waren we vanuit de hoofdstad Kiev vroeg vertrokken. Onze Oekraïense chauffeur had als kind waarschijnlijk zijn schommel iets te dicht bij het muurtje staan want hij presteerde het om vier uur lang over Jezus Christus te lullen. Niet dat ik die vent niet mag of zo maar Jezus, het is zo lang geleden. Ik heb geen vertrouwen in het geloof. In geen enkel geloof. Allemaal leuke verhalen. Dat dan weer wel. Maar zolang er mensen geloven dat twee pinguïns vanuit Antarctica naar het midden-Oosten zwommen om zich op de Ark van Noah bij de rest van de dieren te voegen dan kun je je afvragen wie er een steekje los heeft.Na een rit van 300 km stonden mijn nichtje Verena, onze Australische maat Ben en ik tussen een arsenaal van kernwapens, genoeg om heel Nederland te degraderen tot één smeulende ashoop. Hier stond vroeger een werkende nucleaire raketlanceringsfaciliteit met tactische en strategische wapens.

De kernwapens die hier nog lagen waren ontworpen voor inzet op verafgelegen strategische doelen. Zij werden bij het doel gebracht middels een draagraket welke zich bevond in een raketsilo onder onze voeten, afgeschermd met een koepelvormig deksel.  Er stonden lange vrachtwagens die een raket in een cilindervormige lanceerinstallatie (raketsilo) konden laten zakken. In de grond zaten twee silo’s naast elkaar. Eentje van 40 meter diep voor de kernraket en de ander voor het militaire personeel. Onder de grond waren de twee cilinders met elkaar verbonden middels een gang en dáár was het waar we ons beseften hoeveel geluk we hebben gehad dat er nooit een kernoorlog is uitgebroken. De personeelssilo was voorzien van slaapkamers, doucheruimtes, ontspanningsruimtes, een keuken etc. Twaalf verdiepingen onder de grond bevond zich de controlekamer waar de militaire operators vroeger moesten oefenen voor het geval ze een raket moesten afschieten ter vergelding  van een Amerikaanse raketaanval.  Het Kremlin in Moskou belde de operator, die antwoordde met “Da” (ja), verzocht zijn collega die drie meter verderop zat om samen met hem de sleutel om te draaien zodat hij vervolgens op de witte knop kon drukken. Vervolgens zouden de motoren van de raket gestart worden waarna de raket langzaam uit de cilinder omhoog kwam en na het afstoten van de drie aandrijftrappen met een snelheid van 25.000 km/uur in de hemel zou verdwijnen en binnen 4,5 minuut in Nederland zijn doel zou vernietigen. Deze “start”-procedure duurde 6 seconden. Deze procedure werd continu geoefend. 6 seconden oefening, 4 seconden rust, 6 seconden de hoorn op nemen, “da”  zeggen, telefoon opleggen en op de witte knop drukken en weer vier seconden rust. Acht uur per dag, vijf dagen per week, 40 jaar lang. Om hartstikke krankjorum van te worden. Hier ging ik even aan het bureau van de ondergang zitten en ik deed alsof ik dat noodlottige gesprekje op een oude Sovjet-telefoon aannam en  en daarna  de knop indrukte die ooit de beschaving zoals we die kennen zou hebben beëindigd. De faciliteit huisvestte tien raketten, die verborgen lagen in ondergrondse silo’s in de buurt van de controlekamer, met nog eens 75 raketten die zich in deze regio bevonden en werden beheerd door deze faciliteit. Op het terrein zijn vier enorme ontmantelde intercontinentale ballistische raketten (ICBM), waaronder een 23 meter lange SS-18 Satan-raket, de grootste ICBM van de Sovjets (het is een import uit Baikanor, Kazachstan) te zien. Veel meer raketten en stukken militaire hardware liggen verspreid over het terrein. In januari 2009 bezaten acht landen in totaal ruim 23.300 kernwapens.  Niet alle kernwapens hebben dezelfde kracht, maar de VS en Rusland bezitten de zwaarste: thermonucleaire wapens. De VS hebben de B83, die gelijk staat aan 79 Hiroshima-bommen. Stel dat de VS en Rusland al hun wapens afknallen en het zijn allemaal B83’s, die verspreid over de wereld aan de oppervlakte worden gelanceerd, dan wordt 232.000 vierkante kilometer infrastructuur weggeblazen (NL is 42.000 vierkante kilometer). Er zal vrijwel direct een vuurbal ontstaan, die alles wat hij aanraakt laat verdampen in een 79.000 kilometer radius en iedereen binnen 5,8 miljoen vierkante kilometer krijgt derdegraads brandwonden. De daaropvolgende ioniserende straling in de atmosfeer zal een gebied van 284.000 vierkante kilometer besmetten. De straling zal zich lager in de atmosfeer verder over de wereld verspreiden en zo nog veel meer doden veroorzaken. Dus wie de eerste explosie weet te overleven, loopt een grote kans op stralingsziekte. Tenslotte treedt de nucleaire winter in. Een ijstijd. De laatste overlevenden moeten zich voorbereiden op een duistere periode. Vergelijkbaar met een flinke vulkaanuitbarsting zal een nucleaire winter de wereld voor honderden jaren afkoelen. Het roet dat vrijkwam bij de explosies blokkeert de straling van de zon, die zo niet langer het aardoppervlak weet te bereiken. De planeet wordt donker, waardoor fotosynthese onmogelijk wordt. Dat zorgt voor de instorting van het ecosysteem. Het zal leiden tot een massa-extinctie van ongekende grootte, waarbij ook onze eigen soort mogelijk niet weet te overleven… Sterker nog: door het afsterven van het groen zullen alle insecten sterven. Na een jaar zou dan al het leven op Aarde zijn verdwenen. Zouden alle mensen zijn verdwenen dan zou binnen één jaar de Aarde in volle bloei staan 😉 . Deze cijfertjes zuig ik niet uit mijn duim maar heb ik even van internet geplukt. Overigens hoop ik dat de Einstein die dit berekend heeft wél een en ander uit zijn duim heeft gezogen. Dit willen we natuurlijk niet meemaken. Bedankt voor het lezen en de volgende keer weer eens een leuk blogje i.p.v. dit depri-verhaal 🙂 Doei !

Groetjes Ran

p.s. credits voor mijn nichtje Verena die me enkele foto’s aanleverde. Kijk ook even op haar site http://www.derdeetage.nl/