Limbo op la Tomatina Buñol, Valencia
Samen met nog 25.000 mensen stond ik met mijn reservesetje kleding op de Calle del Cid in Buñol te wachten op de vrachtwagens die vol waren geladen met tomaten. Hier kon ieder moment de grootste foodfight ter wereld van start gaan. Een tomatengevecht tussen de mensen op straat enerzijds en de mensen in het laadgedeelte van de vrachtwagens anderzijds. In totaal zouden 150.000 tomaten op ons kapot worden gegooid. Mensen zouden tot aan hun enkels in de tomatenpuree komen te staan. Midden op de marktplaats van dit Valenciaans boerendorpje van nog geen 2000 inwoners stond een paal die was ingevet met een glibberige substantie. Hierdoor was het voor de jonge mensen moeilijker om er in te klimmen. Helemaal bovenin de paal hing namelijk een Pata Negra ham aan een touwtje en die moest men proberen te pikken. Het stelen van de ham wordt al sinds 1945 gezien als het startpunt van La Tomatina festival. 
Deze morgen was ik al om 06:00u opgestaan en had de avond ervoor de eigenaresse van de B&B in Valencia gevraagd of ze al een ontbijtje voor me zou willen klaarzetten. Maria was een oud vrouwtje met diepe rimpels in haar getekende, zongebruinde gezicht. Haar eerste en laatste liefde was jaren geleden gestorven en het karige pensioentje dat hij haar had nagelaten was bij lange na niet genoeg om van rond te komen. Om deze uitkering aan te vullen verhuurde ze een aantal kamers van haar huis. Al twee dagen keek ik vanuit mijn houten bed naar een grote zwart wit foto van haar en haar man aan de muur. Op de foto stond het jaargetal 1962. Ze zullen ten tijde van het maken van deze prent rond de 18 jaar zijn geweest rekende ik snel. Hij had destijds glanzend, pikzwart haar en zij zag er uit als een temperamentvolle jonge vrouw met alles op haar plek. 
Ik trok de grote Jugendstil-voordeur achter me dicht en haalde het grote hangslot van mijn gehuurde fiets die ik aan een lantaarnpaal had vastgemaakt. Het was al 20 graden en nog op mijn broodje kauwend kwam ik na tien minuten aan bij treinstation Estación del Norte. De buitenkant van het treinstation is prachtig. Op de façade waren bloemen, sinaasappels en oranjebloesem geschilderd. Bovenop het gebouw keek een arend uit over deze mooie stad. De sinaasappel stad, de geboorteplaats van de paella. Bij het originele hardhouten treinloket uit 1850 kocht ik een retourtje naar Buñol. Uiteraard was ik niet alleen want alle festivalgangers bleven natuurlijk slapen in Valencia en pakten vandaag de trein. Ik zat in een coupé met allemaal jongemannen die gisteravond tot laat hadden zitten bieren. Onder hun ogen plakten wallen waar ze in Amsterdam jaloers op zouden zijn geweest. Links van me zat een Chinese meid continu op haar iphone te pingen. Zo te zien vermaakte ze zich goed. Blijkbaar had ze beet op Tinder. Ze vertrouwde me toe dat ze thuis in Beijing een vriendje had maar ze vond het ook wel eens leuk om met iemand uit Spanje te daten. Omdat ze zich anders verveelde. De wereld is veranderd mensen. Onze jeugd gaat uit verveling op de sjans-toer. Mijn moeder knipte me vroeger een gat in mijn broekzak. Dan had ik wat om mee te spelen. Schuin tegenover me zaten twee Spaanse meiden. Een eeneiige tweeling nog wel. Ik vind zoiets altijd heel interessant om naar te kijken. Bij ons in de kroeg hebben we ook zo’n stelletje: Jennifer en Jessica. Ik doe al acht jaar mijn best om ze uit elkaar te houden. Ik ben er maar mee gestopt want ieder gesprek begint altijd heel pijnlijk omdat ik de juiste meid met de verkeerde voornaam aanspreek. Maar ze vinden het niet zo erg en ze nemen het me niet kwalijk. Maar toch vraag ik me wel eens af of er tijdens de zwangerschap ook moeders zijn die zich al druk maken om ooit nummer twee te moeten gaan uitleggen dat ze eigenlijk niet gepland was.
Een klein uurtje later begonnen de remmen te piepen. Het station van Buñol was bereikt. De mensenmassa stapte uit en zette zich in beweging richting het centrale marktplein. Onderweg probeerden verkopers uit noord-Afrika slim op de situatie in te spelen. Ze verkochten poncho’s en duikbrillen. Een duikbril leek me geen gek idee. Als zo’n mafketel een overrijpe tomaat in mijn oog kreeg gemikt dan waren de spreekwoordelijke rapen natuurlijk gaar. Valencia is een hele mooie stad. Daar heb je twee ogen voor nodig. Voor zeven euro kocht ik dan maar een mooie zwarte duikbril. Ineens begon het jeugdige publiek te joelen. De ham was van de paal getrokken ! Tien seconden later werden de zware dieselmotoren van de vrachtwagens gestart en kwamen zij richting het marktplein gereden. De mensen in de laadbak begonnen met tomaten te gooien. Zo goed als mogelijk werden deze tomaten opgevangen en teruggegooid. Dit deed me denken aan mijn carnavalstijd in Munstergeleen waar we eenmaal gevangen sinaasappels ook terug probeerden te gooien. Meestal was de muts van de prins boven op de wagen het doelwit. Als je die er af kreeg gegooid dan had je je credits verdiend die carnaval. 
De eerste vrachtwagen minderde vaart en zijn laadbak ging langzaam de lucht in. De tomaten rolden uit de vrachtwagen maar ook de mensen die erin zaten gleden omlaag en kwamen boven op de berg tomaten terecht. Nu had het publiek de beschikking over tienduizenden tomaten en al snel begon men die te verzamelen om de mensen in de tweede vrachtwagen te bekogelen. Het werd één groot gevecht. Meiden en jongens zaten helemaal onder het pulp. De eerste tomaat die mijn gezicht raakte spatte uiteen op mijn bril. Helaas zag ik niets meer. Ik kon wrijven wat ik wilde: de rode vlek werd alleen nog maar groter. Niemand klaagde over stukjes tomaat in zijn oren en iedereen deed fanatiek mee. Het wegdek was verdwenen onder een dikke laag rode smurrie. De voorgevels van de huizen had men geprobeerd af te schermen met plastic zeilen maar helaas, ook hier zat de rode pulp op. Aan de zijkant van de weg stonden mensen klaar met tuinslangen en Kärchers. Inmiddels was de temperatuur gestegen tot 30 graden. De rode tomatenpuree droogde heel snel op je huid en de mensen met de waterslang moesten goed hun best doen om je schoon te krijgen. Meiden en jongens stonden in hun bh en onderbroek op de stoep in een rij. Op de blote voeten liepen ze naar het straatje waar de lockers stonden. Hier lag hun reservekleding voor in de trein naar Valencia. Vanavond is er een gigantische afterparty op Plaza Ayuntamiento in Valencia. Hier gaan we met zijn allen heen. Wil je dit festival ook eens bezoeken ? Combineer dit dan met een citytrip naar Valencia. Voor Tomatina ben je een dag kwijt en om de leukste dingetjes in Valencia te zien ben je zo’n 4-5 dagen kwijt. Valencia is goed te doen met een huurfiets. Binnenkort meer over Valencia 🙂
