Rafting on the world’s wildest river,the Zambezi

White-water rafting op de Zambezi. Het verschil tussen white-water raften en raften zit hem in het feit dat bij whitewater raften het schuim op het water staat. Het is op sommige plekken gewoon een gevaarlijk kolkende rivier met golven van wel drie meter die over de boot heen slaan. Als puisterige puber zag ik in de ‘80-er jaren op TV een filmpje waarin mensen in een rubber bootje een wilde rivier afpeddelden. Ademloos zat ik te kijken. Wat een geweld. Naderhand bleek deze rivier helaas niet in Europa te liggen maar in Zambia. De Zambezi staat bekend als de “wildest one-day whitewater run in the World”. Er gaat viermaal zoveel water doorheen als de Colorado-river in de VS. De British Canoe Union classificeert deze rivier als een “categorie 5” hetgeen inhoudt: “extremely difficult, long and violent rapids, steep gradients, big drops and pressure areas”. Een rapid is een soort versnelling in het water. De versnelling vindt plaats omdat het water ondiep wordt en toch dezelfde hoeveelheid er doorheen moet. De versnellingen zijn onderverdeeld in categorieën 1 t/m 6 waarbij de 6 de gevaarlijkste is. Daarnaast zitten in de rivier allemaal kleine krokodillen maar die schijnen niets te doen. Maar dan toch 😂. Ook een infectie door de Bilharzia-parasiet schijnt door de snelheid van het water niet zoveel voor te komen zoals in andere Afrikaanse rivieren. Een infectie wil je hier niet krijgen. Je loopt uit alle gaten helemaal leeg. Ik heb het in Kenia eens gezien bij een Engelsman. Die viel op drie dagen tijd 11 kg af.

Kijk hieronder de heftige video:

Eenmaal in de boot kregen we nog wat instructies. In de Zambezi kunnen her en der Whoopoo’s ontstaan. Dat zijn kleine draaikolkjes waar de boot niet meer uit komt. Ze ontstaan door twee stromen die onder elkaar door bewegen. Raak je hier in verzeild dan trekt de draaikolk je mee omlaag. Dat wil je allemaal niet. Ook de kreten werden nog eens uitgelegd. “Left-team back”, “foreward team forward”, “down!”, “jump!”. Het zat er weer in bij me. Ik heb al geraft in Costa Rica, Kenia, Brazilië, Nieuw-zeeland, Thailand en op diverse plaatsen in Europa. Nu voor de laatste keer dat ik het doe: the best ! We stapten met zijn achten in de boot. Ik probeer altijd links in het midden op de rand te gaan zitten. Dan kan ik mijn linkervoet onder het rubberen tussenschot plaatsen. Extra steun wat ik hard nodig zou hebben in deze route van 34 km. Het was bloody hot, de thermometer gaf 34ºC aan. We vertrokken. De eerste Whoopoo die we zagen moesten we zien te ontwijken. Met een boog manoeuvreerden we de raft om hem heen. Het zag inderdaad een beetje akelig uit. Daar wilde ik niet in terecht komen. De eerste rapid was een categorie 2. Deze was nog gemakkelijk te doen. De mannen in de reddingskano’s speelden wat met hun kano’s. Ze draaiden speels cirkeltjes en deden leuke truukjes. Voor hun was dit natuurlijk kattenpis. Ik zal niet alle rapids beschrijven maar de “washing machine” zal ik jullie niet onthouden. Dit was een categorie 5 en stond er om bekend heel erg zwaar te zijn. Drie waterstromen kwamen hier bij elkaar en zorgden voor een flink gekluts van water met hoge golven van wel vier meter hoog. Ik zag van afstand al dat dit moeilijk zou worden. Boyd schreeuwde er op los. Hij wilde in een goede positie terecht komen om de schade beperkt te houden. Natuurlijk heeft hij ook weet van wat er zich onder de waterspiegel bevindt. Hij zou niet willen dat we met ons hoofd op een rots zouden slaan indien de raft zou omslaan. We naderden de rapid. Nog 20 meter. Boyd schreeuwde zijn longen uit zijn lijf. “Rightteam backwards, faster, dig faster”. “Leftteam forward !”. Langzaam kwamen we in positie om de rapid hoofd te bieden. De voorkant van de boot werd ineens omhoog geworpen. We verloren het hele forward team. Ze werden binnen een seconde gelanceerd en ze verdwenen in de golven. We waren nog maar met zijn zessen over. Dit gingen we niet redden ! De tweede golf kwam over de boot heen en bij de derde golf flipte de hele boot. Met een smak kwam ik in het water terecht. Ik had nog net op tijd een teug lucht kunnen pakken. De komende 15 seconden zouden mijn longen het hiermee moeten doen. Ik werd onder water van links naar rechts en van boven naar onder gezogen. Vandaar de naam de “washing machine”. Sommige mensen verdienen gewoon de Darwin award bedacht ik me nog te laat. Het positieve eraan: de mens als groep gaat er natuurlijk op vooruit.Toen ik weer boven kwam zag ik op 50 meter afstand Boyd op de boot staan. Met een touw probeerde hij de boot weer om te draaien. Iedereen lag in het water zijn longen leeg te hoesten. Dit was heavy. Ineens vonden we het niet meer zo leuk. Maar we moesten door. De rest bevond zich vrij dichtbij de raft. Ik was het verste verwijderd. De volgende rapid diende zich aan: the wrestling hole. Ik móest de raft zien de halen. Deze rapid mocht je niet in het water doen. Al heel snel kwam Rufty me oppikken in zijn reddingskanootje. Hij bracht me snel naar de raft zodat ik er in kon klimmen. Net op tijd. Na twee uur raften hadden we het eindpunt bereikt. De kabelbaan was kapot. Zoals met zoveel dingen in Afrika worden vele defecte zaken niet gerepareerd. Gewoon omdat ze de kennis en het materiaal er niet voor hebben. Dan laten ze het liggen en gaan ze old-school klimmen. Wij dus ook. De hele berg omhoog. Zigzaggend over een smal paadje. 200 meter omhoog klimmen in deze hitte. Ik was helemaal gaar en dan wordt de concentratie een stuk minder. Op het moment dat ik bijna boven was gleed ik uit. Met het rechterbeen haalde ik mijn linkerbeen omlaag en schoof met mijn blote benen twee meter omlaag. Net op tijd kon ik me vastgrijpen aan de wortels van een struik. Op een paar krassen en een pijnlijke knie na was ik er goed vanaf gekomen. Eenmaal boven wachtte ons een lekker flesje bier. Op de terugweg reden we door een traditioneel dorpje met van die echte lemen negerhutjes zoals we die in de boekjes zien. Ondanks het feit dat ik helemaal uitgeput was keek ik terug op een heel spannend dagje 😊👊🏻