De gemene maar slimme eendenman 🇰🇭

Vandaag ging ik met de boot van Siem Reap naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Je vaart dan over het Tonlé Sap meer. In regentijd groter dan de helft van Nederland. We deden er ongeveer zes uur over. Onderweg legden we aan bij een klein dorpje om wat te gaan eten. Onder het eten keek ik naar een oud mannetje met een kromme rug. Hij stond aan de rand van het water en keek over het meer. Hij bracht ineens zijn handen langzaam naar zijn mond en maakte een raar, heel luid kloekkloek-geluid. Dat deed hij drie keer. In de daaropvolgende minuten overspoelden honderden, misschien wel duizend eenden de waterkant. We wisten niet wat we zagen. Één groot gespetter in het water vergezeld door een kakofonie van eendengekwaak. Eenden vind ik sowieso leuke beestjes. Het is de enige vogelsoort die loopt alsof ze de hele dag paard heeft gereden. Enfin. Het oude mannetje pikte een willekeurige eend eruit en heel liefdevol pakte hij haar op en stopte haar onder zijn stoffig grijze jasje. Het mooi gekleurde kopje van de eend stak ter hoogte van zijn borst naar buiten. Wederom bracht de man beide handen naar zijn mond en een tweede raar, hard geluid overstemde het eendengekwaak. Plotsklaps was het één groot geroezemoes in het water en alle eenden maakten zich uit de “voeten” en vlogen weg. Het mannetje liep over de steiger onze kant op. Onder het lopen pakte hij de eend onder zijn jasje vandaan, aaide het beestje een paar keer en brak vervolgens, vergezeld door een laatste kwaak, zijn nek. We waren met stomheid geslagen. Ik stond op en al kauwend op mijn kip-curry liep ik het mannetje achterna. Hier moest een verhaal achter zitten en ik zou het te weten komen ook. Ik haalde hem in en in mijn beste gebarentaal -engels spreken ze hier nauwelijks- vroeg ik hem waarom hij de eend zijn nek had gebroken. Hij had dit gedaan om de eend te kunnen verpatsen aan een klant, zo zei de oude heer. Hij nam me vervolgens mee naar zijn houten paalhuisje op het water. Eenmaal binnen liep een tiental kuikentjes onder luid gepiep hem tegemoet en hield halt bij zijn slippers. Verderop zat een tiental eenden in een soort broedhok op een ei . Hij maakte me duidelijk dat als een ei op barsten stond, hij de moeder snel van het ei af trok. Vervolgens ging hij met zijn gezicht voor het uitkomende ei zitten en zorgde ervoor dat hij degene was die het kuikentje als eerste zou zien. Zoals jullie weten wordt diegene die het kuikentje, nadat ze uit het ei is gekomen, als eerste ziet, geacht de moeder te zijn. Het kuikentje zal je continu volgen waar je ook heen gaat. Zich geheel inlevend in die moederrol voedde hij dus heel wat kuikentjes op en leerde hen met een kloekkloekgeluid te komen en te gaan wanneer hij dat wilde. In de laatste jaren had hij dus zodoende honderden eenden “opgevoed”. De oude geeltandige rotzak bestierde aan huis een lucratief eenmanseendenzaakje en verkocht eenden aan de mensen uit zijn dorp. Ik stond versteld van zijn uiterst inventieve manier van “running a business”. Hij hoefde de diertjes niet te voeren en hij hoefde niet te jagen. Het enige wat hij hoefde te doen was eenmaal per dag naar de kant van de rivier te lopen en zijn brul te laten horen. Magnificent !! 😎