En hier was ik dan. Na een vlucht van twee uurtjes landde ik eindelijk op het hoofdeiland van de Galápagos eilanden. Het eiland van mijn meester: Charles Darwin. Hier had de beste man zijn instituut geleid. In het midden van de 19e eeuw veroorzaakte deze man een wetenschappelijke revolutie door o.a. te stellen dat de mens, gezien als diersoort óók deel uitmaakte van de natuur en niet bóven de natuur stond. In die tijd was hij natuurlijk een omstreden figuur. Nu weten we allemaal dat het DNA van een persoon o.a. bepaald wordt door die van de vader maar ook door die van de moeder. Zo heb ik mijn extreem hoge intelligentie te danken aan mijn vader en mijn beeldende schoonheid aan mijn moeder. Aangekomen in de haven van Puerto Ayora werd me het pinnen belemmerd door twee dikke zeehonden die voor de pinautomaat in slaap waren gevallen. Ik besloot ze maar met rust te laten en later terug te komen. Dan maar even een tukje doen in het hostel. Ik verbleef in Hostel Gardner samen met vijf Israëlische mensen op één kamer. Na een spoedcursusje hoe-houd-ik-rekening met elkaar konden we gelukkig door één deur. Buiten het hotel stond een bankje. Als je geluk had kon je er op zitten, maar meestal lagen er twee zeehondjes op. Op de grond lag een suikerklontje. Een mier rook er aan en liep vervolgens heel snel weg. Hij ging vast zijn vrienden halen. Ik pakte het suikerklontje weg. Dat zou straks natuurlijk een big fight worden want die andere mieren zouden allemaal denken dat hij had gelogen. Mooie volgevreten pelikanen en zeehonden zaten rustig bij de visboer te wachten op iets lekkers. Eindelijk was ik op het enige eiland ter wereld waar dieren niet bang waren voor mensen.
Islandhoppen op een catamaran
De eilandengroep bestaat uit 21 kleine eilandjes op 1000 km afstand van de kust van zuid-Amerika. Gedurende acht dagen verkende ik met een klein groepje mensen de eilanden te voet en met de fiets. Met de Solitario Jorge, een catamaran, verplaatsten we ons op dag één van het gezellige haventje in Puerto Ayora op het hoofdeiland naar het ieniemienie eilandje Mosquera. Onze kapitein bleef op de boot. Hij had stiekem een vrouwtje aan boord getrokken en we waren het er al snel over eens dat de lady niet zijn vrouw was. Aan het einde van de week gebeurde ook al zoiets raars en werd de kok voor onze ogen op volle zee gearresteerd door politie maar ook daarover later meer.
De catamaran had aan de voorzijde twee netten gespannen. Hierop kon je gaan liggen waardoor je als het ware over het water zweefde. Onder ons zagen we dolfijnen zwemmen. Ze haalden ons in en sprongen voor ons uit het water. Op onze ruggen brandde de snikhete zon. Op de Galapagos-eilanden heerst een woestijnklimaat en het hele jaar door is het tussen de 25-30ºC aangezien de eilanden kort bij de evenaar liggen. Het zeewater is maar 5ºC koeler dan de temperatuur aan land. We sprongen in het helderblauwe, warme water en meteen kwamen tientallen nieuwsgierige zeeleeuwen met een gigantische snelheid op ons af gezwommen. Vlak voor ons veranderden ze van richting om een botsing te voorkomen. Het was waar ! Op de Galapagos-eilanden zijn de dieren niet bang voor mensen. Ze zien ons niet als een natuurlijke vijand. Ze waren gewoon nieuwsgierig en kwamen even kijken wat we aan het doen waren. ’s Avonds had onze kok spaghetti met verse vis gemaakt. De vis had hij diezelfde dag nog gevangen op zee. Boven aan het dek konden we nog een lekker koud biertje drinken alvorens we gingen slapen. Ik had mijn matras uit mijn bed gehaald en deze op het dek neergelegd. Boven me zag ik ontelbaar veel sterren. Onder me zag ik even zoveel lichtjes. Dit waren sardientjes die op een of andere manier licht gaven of een zaklampje bij zich hadden. Grappig om te zien. Echter, de pelikanen konden de visjes hierdoor blijkbaar ook goed zien en stortten zich massaal in zee. Met hun bek vol visjes kwamen ze weer omhoog en aten hun catch of the day zittend op de reling naast me lekker op. ’s Morgens vroeg om 06:00u klonk de scheepsbel en konden we aan het ontbijt beginnen. Vandaag stond een lange hike op het naastgelegen Seymour island op het programma. Op het pad lagen joekels van leguanen. Ze waren absoluut niet bang. Zelfs de Blauw-en roodvoetgenten bleven op hun pad stil staan en keken ons minutenlang verbaasd aan. We snorkelden met white tip reefsharks en raakten ze zelfs aan. Vorig jaar was ik op de Fiji-eilanden geweest en hier had ik voor de eerste keer met haaien gezwommen. Ik herinnerde me nog dat ik aardig bang was om in het water te springen. Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. Maar het kan ook vreselijk fout gaan zoals met bioloog en presentator Freek Vonk die door een reefshark gebeten werd tijdens de opnames. https://www.nu.nl/225924/video/freek-vonk-deelt-heftige-beelden-van-zijn-haaienbeet.html. Hier waren de haaien echter lekker rustig en draaiden wat rondjes in het water. Ze cirkelden om de catamaran heen maar deden niets. Hetzelfde gold voor de zeehondjes. Ze speelden gewoon met je onder water. En af en toe beten ze in mijn flippers. Waarschijnlijk uit jaloezie dat ik zo’n grote “voeten” had.
Op de laatste dag werd onze kok van het schip gehaald en door de kustwacht in de boeien geslagen. Hij scheen al een paar maanden achter te liggen met het betalen van de alimentatie aan zijn ex. Wel raar om te zien. Gelukkig hadden we net het ontbijt op. ’s avonds hebben we maar zelf een hengeltje uit gegooid en zelf gekookt. Ook leuk haha. Tot zondag heb ik nog de tijd hier. Genoeg te zien voordat ik naar de Amazone vlieg. Heb het goed naar mijn zin hier !Weer aan boord van de catamaran startte iemand de discussie waarom haaien altijd eerst rondjes draaien voordat ze bijvoorbeeld een surfer aanvallen. Naar mijn bescheiden mening doen ze dit om ervoor te zorgen dat de surfer zich dan van angst beschijt en zodoende zijn darmen leeg maakt. Dit schijnt voor haaien beter te smaken.
Zit ik hier in de oceaan ? Nee hoor, gewoon op een eilandje van Galapagos aan de bar midden op de evenaar. En wat drink je op de evenaar ? Een Latitud Cero 🍺!
Isla Isabela
Ik ben hier nu drie dagen en er vallen me een aantal dingen op. Ik vind het heel leuk om over onverharde wegen te rijden en een gevoel te krijgen waar je bij de Efteling veel geld voor kwijt bent. Ook de dag-en nacht brullende generator onder mijn raam heb ik al een koosnaampje gegeven en om de zoveel seconden luidt er een roestige tik waardoor ik het nummer Try van Pink kon meeneuriën. Ik deelde mijn kamer met een Roemeen en twee Turkse jongens. Het leek wel de wachtkamer van het UWV. Maar op dit eiland waar toerisme nog niet zo lang geleden zijn intrede deed is wat raars aan de hand. En ik weet niet wat. Ik boekte een driedagen trip voor niet weinig dollars. Alle beloofde ingekleurde dagprogramma’s wijzigden ter plekke. I.p.v. een middagje snorkelen stond ik ineens op een vulkaan. Gewoon, omdat het snorkelbusje vol was. Ik boekte een rustig, cozy hostelletje en na het ontbijt hielp ik ineens de schoolleiding van een 47-hoofdige groep 3-snotterbende mee kleurplaten volgekliederd te krijgen. Veel auto’s hebben geen deuren of ramen, laat staan verlichting. De twee man sterke arm der wet speelt ’s avonds op kapotte slippers biljart en hakt het een na het andere biertje naar binnen. De heerlijk ogende dagverse vis wordt standaard gedegradeerd tot stukjes kibbeling uit het vet als je niet drie keer à la plancha roept. Iedereen doet maar iets wat hem op dat moment invalt. Een beetje European efficiency zou hier goed doen maar ach, wie ben ik, de mensen hier zijn gelukkig. Drie weken wachten op een zak cement. Wie maalt er om met zulke mooie stranden en iedere dag een stralende zon ?
Vandaag zouden we gaan hiken. Maar het werd toch snorkelen met haaien. De gids keek verbaasd omdat niemand een zwembroek bij zich had. Ongeloof maakte zich meester van de überstructured Amerikanen. Amerikanen in je groepje is sowieso een recept voor ellende. Ze praten hard en oppervlakkig. Ze vinden alles great en dat herhalen ze bij ieder werkwoord in een zin. Tegenover me zat een bruinzonderzon-aangebrande middenvijftiger met zo’n doodgebleekt presidentengebit. Aan zijn voeten had hij een paar Air Max Niké’s en hij droeg witte sokken tot bijna over zijn knieën. Hij had een ram rood old school ruiten hemdje aan. Op zijn rug kon je nog zien waar de asbak en de fruitschaal hadden gestaan. Naast hem zat zijn nieuwe life-upgrade van ik schat 32 lentes jong. Ze had er twee flinke ballonen op laten schroeven. Dat was me al snel duidelijk. Het hele busje mocht er naar kijken. Ze gedroeg zich als een natte tosti. De hele tijd zat ze met haar jatten in haar blonde pruik en haar krokodillenleren Vuitonnetje had ze op haar schoot gezet met het embleempje naar de anderen gericht. “Als ik er veel voor heb laten betalen, mag iedereen het ook zien”, zal ze gedacht hebben. Ik vroeg me sowieso af hoe ze die hike had willen doen op haar Louboutin-hakjes. Naast haar zaten twee jonge meiden uit Tampa, Florida. Ze vonden het maar saai hier. Geen vette clubs met stampende beats van Avicii. Ze zaten de hele tijd op hun mobiel te tikken. Zelfs op een eiland zonder 3G of WIFI hielden ze dat met gemak een uur vol. Dat zijn van die kids die liever hun iPad opeten dan hun bordje aardappelen. Ik wilde de ellende wat me nog te wachten stond vóór zijn dus dacht: “Big skip. Hey kijk, een sellie strandbarretje”. Met gekoelde glazen lekker bier. Hetzij in verdriet of grote vreugd, een pot bier doet altijd deugd. ’s Avonds kwam ik wat mensen tegen van de catamaran-tocht. We besloten eerst te gaan eten en dan stevig te gaan drinken. Voor zo’n ouderwets schrans-en drankgelag is het voor iemand van mijn leeftijd verstandig om van te voren een back-up te maken van wat ik nog allemaal weet. De dag erna ben ik gewoon alles kwijt. Let’s go !
De aardbeving
Op 16 april 2016 deed zich een aardbeving voor aan de kust van Ecuador. Hierbij vielen 600 doden. Dit was de zwaarste aardbeving sinds 1949 en ik was helaas erbij. De aardbeving had een kracht van 7.8 op de schaal van Richter en had veel schade aangericht. Ineens was het vol op straat. Mensen huilden. Op TV was de ramp op het vasteland goed te zien. Gebouwen waren ingestort en hulpverleners liepen met brancards in hun handen om gewonden naar de toegesnelde ambulances te brengen. Voor mijn ogen voltrok zich een ware ramp. Had ik thuis gezeten dan was me dit nieuws misschien helemaal niet opgevallen maar nu zat ik middenin de ellende en kon niets meer dan medeleven betuigen aan de plaatselijke bevolking. Ineens klonk er een omroep. De capitino van het eiland sprak. We hadden een half uur de tijd om wat spullen te pakken. Daarna zouden wevervoerd worden naar de bergen. Het zou zo maar kunnen zijn dat er een tsunami richting het eiland kwam. En dan kon je beter maken dat je weg kwam. Mijn kamer was op de eerste verdieping dus dat zat wel snor. Ik dacht meteen dat het dan wel eens een lange nacht kon worden dus kocht in een een winkel om de hoek twee sixpacks koud bier. Hierna ging ik naarf het hostel alwaar ik wachtte op de legertruck die onz xou komen ophalen. Echter, na een uur werd het tsunami alarm afgeschaald. Het gevaar was geweken. 
