Denmark, Freestate Christiania

Mocht je ooit naar Denemarken gaan dan is vrijstaat Christiania hét plekje om eens te bezoeken. Het is een zelfverklaarde semi-onafhankelijke enclave in de Deense hoofdstad Kopenhagen en er hangt een wietlucht zo dik dat je de fiets ertegen aan kunt zetten. Krakers, hippies, anarchisten, kunstenaars en drugdealers bepalen het straatbeeld in dit voormalig kazernecomplex uit 1617 maar alles gaat er heel vredig aan toe.

Christiania heeft geen eigen school, wel kinderopvang, en enkele kruidenierswinkeltjes, een postkantoor voor lokale post, een bibliotheek, een stedelijk museum en een eigen vuilnisdienst. In het centrum van Christiania zijn verschillende kroegjes en restaurantjes te vinden. Er zijn diverse ingangen tot deze wijk waar 1000 mensen wonen.

We namen de zuidingang en liepen onder een bakstenen rondboog naar de locatie. Overal was kleurrijke graffiti op de muren van gebouwen aangebracht. Over straat liepen of fietsen mensen met een zaligmakende blik in hun ogen. Vandaag gingen we weer eens na lange tijd zo’n rijke ervaringsdag tegemoet waarin ‘gewoon zwijgen’ beter zou zijn voor onze gezondheid. De laatste keer tussen veroordeelde moordenaars in de gevangenis zonder muren in Palawan, Filipijnen ging dat maar nét goed. Ik heb er dus een probleem mee dat je overal wordt geconfronteerd met het feit dat je geen foto’s mag maken. En die drugdealers hebben er een probleem mee dat er mensen zijn die daar schijt aan hebben. Aan mij dus ! 🤦🏻😂. Dussss…. een mogelijke optie zou kunnen zijn dat ik stiekem zou moeten fotograferen. Maar wat zou er met me gebeuren als iemand me toch zou zien fotograferen ? 110 kg op de kop houden lijkt me erg lastig. Misschien een draai om mijn oren ? Even spookten een aantal Mexicaanse filmpjes door mijn hoofd maar gelukkig zitten we hier in Europa waar je niet wordt uitgebeend voor een JPG.-tje.

We hadden bij één van de tientallen eetkraampjes op Pusherstreet wat vis en een flesje cola besteld. In een hoek stond een tafeltje met twee bankjes en een parasol. Er tegenover zat een junkie op haar billen met haar benen wijd de stoep te vegen, het zand waaide rechtstreeks, nou ja, rechtstreeks…..via broekspijpjes en slip, zo haar kruis in. Nu nog even een strak broekje aantrekken zodat je een cameltoe zag en het leek of ze rechtstreeks van de Sahara was gekomen.

Een drugsdealer kwam richting het tafeltje waaraan we zaten. Naast het tafeltje stond zo’n groene vuilcontainer. Hij bukte zich en verschoof twee bakstenen die er onder lagen. Daarna zocht hij met zijn arm naar iets maar hij vond het niet. Binnen drie seconden ging hij helemaal Gilles de la Tourette. Even later trok hij een klomp hasj zo groot als een baksteen onder de container vandaan er brak er een groot stuk van af. Hij duwde het weer op zijn plek en kwam naar ons tafeltje gelopen. Hier lag een hele stapel van die plastic drugszakjes waar hij de hasj in deed.

Ik meende Afghaan te herkennen. Een donkere en neutrale hasj, hoog uit de bergen maar wel met een THC-gehalte van 38%. Ik heb het vroeger wel eens geprobeerd. Maar helaas blijkt het nemen en genieten van drugs niets voor mij te zijn. Reeds een half uur na een jointje zat ik al op een Dixie te genieten van een anale regendans. De klomp paste er maar net in. Hiermee liep hij naar vermoedelijk de baas van de straat. En grote, brede Deense jongeman. Begin dertig. Stereotype druggangsta: sportschoenen, joggingbroek met een Mocro-tasje en een dure bijpassende sweater. En dan heel zwaar kijkend alsof ie de hele dag daydreamed over bushokjes een pak rammel geven. Gelukkig had hij niet in de gaten dat ik in het geniep foto’s maakte en zelfs video’s. Angelica begon zich druk te maken en zei dat ik moest stoppen. “Kom op zei ze, stop nu, dalijk hebben we big shit, doe gewoon als iedereen, go with the flow en maak het je niet zo moeilijk !” Weet je wie met de flow meegaat ? Dooie visjes. Ik niet. Ik maak liever wat foto’s. Gelukkig had de grote baas niets in de gaten. Dat was ook niet mogelijk met zo’n setje ogen. Hij keek niet scheel maar zijn ogen keken allebei dermate naar buiten dat als hij bij de bakker stond meteen kon zien wat de slager in de aanbieding had.

Nadat we het visje opgegeten hadden struinden we nog even over het gigagrote complex. Tip: je kunt hier rustig naar toe komen en wat rondwandelen. Maar een aantal keer per maand valt de politie dit gebied binnen. In 2016 werden bij een routinecontrole door de politie agenten beschoten: twee agenten en een omstander raakten gewond. In 2005 waren er schietpartijen tussen strijdende groepen van drugshandelaren, en op 24 april 2005 werd een man doodgeschoten en drie anderen verwond. Toch even uitkijken dus 🤗☠️🇩🇰

Denkt U ook eens aan de ondernemers die de loterij van Dutch Traveljunk mogelijk maken:

Restaurant San Blas in Schin op Geul. Www.eetcafesanblas.nl. De San Blas eilanden naast Panama behoren tot de mooiste eilanden ter wereld. Mijn vriend John en zijn vrouw Sonja van het gelijknamige eetcafé in Schin op Geul laten de Latijns-Amerikaanse sfeer herleven in hun wel heel erg mooi ingericht zaak met buitenterras. En mocht je niet winnen, wat kan jou het schelen, gewoon eens even langsgaan voor een lekkere steak of een lekkere pot bier. Vraag Johnny naar het panty-verhaal na onze Amsterdamse kroegentocht of de stage-dive vanaf de bar recht in mijn armen en de tranen lopen over je wangen 😂👌🏻🍺. Smakelijk !

Gedichtenbundels. Samen met Vera heb ik toch wel wat avonden de binnenstad van Sittard onveilig gemaakt. Vera is nu schrijfster en wilde heel graag een drietal boeken beschikbaar stellen. Haar teksten zijn uit het hart geschreven en berusten allemaal op een stuk ervaring en waarheid waarin je je wellicht kunt vinden of zelfs aangetrokken door kunt voelen. Bij de bijlage van dit bericht zit een mooi gedicht wat ze voor me maakte. Héél lief ! Voor diegene die het boek niet gaan winnen: je kunt het ook gewoon bestellen op https://veraschrijftpuur.wordpress.com/bestelformulier/

www.veraschrijftpuur.nl