Urbex. Nazi Paper Factory

We waren niet alleen. In de compressorhal stonden op de betegelde vloer twee rugzakken met fotoapparatuur. De mintgroen gekleurde Francis-Spiralturbine stak fel af tegen de grijswit gekleurde vloertegeltjes in de hal. Hier was niemand te zien. Voorzichtig liepen we langs de muur om door het raam naar de ruimte ernaast te kunnen kijken. We hoorden gekraak van glas onder iemands schoenen gevolgd door gevloek in het Duits. Dit konden alleen maar collega-Urbexers zijn. De Duitse soort dan wel. En ja hoor. We zagen twee jonge koppies achter een oven uit komen. Ze keken me verschrikt aan. Ik schatte ze beiden tussen de 20-25 jaar. Allebei hadden ze een dikke Canon met een fish-eye lens om hun nek hangen. Daar kun je inderdaad leuke foto’s mee maken. Vol trots liet hij de catch of the day aan ons zien. Het was hun tweede keer in dit gebouw. Ze waren pas een jaartje bezig met Urban Exploring en vonden het een te gekke hobby. Meteen vroegen ze voor locaties uit te wisselen maar helaas had ik mijn laptop niet bij me. Het is wel eens leuk te zien hoe jongere mensen zich ook bezig kunnen houden met andere zaken dan crossfitten en yoga. Eindelijk eens twee jonge knapen die niet schwanzgesteuert hun leven met een leuke hobby inkleedden. Samen liepen we naar de ovensectie waar twee ovenstraten stonden van wel 10 meter hoog. In deze fabriek werd vroeger papier en karton gemaakt. In 1857 liepen de eerste rollen papier van de band af. In de eerste en tweede wereldoorlog werd hier het papier gemaakt voor de affiches die op de Nazi-reclamezuilen werden geplakt. Op het affiche werden destijds jonge Duitse mannen opgeroepen om voor het vaderland te gaan vechten. Vooral in de papierverwerkingssectie zag je dat het gebouw heel oud was (150 jaar). Op een laboratoriumtafel stonden nog een aantal flessen met chemicaliën zoals zoutzuur. Ineens hoorden we een gezoem en we besloten te gaan kijken waar dat geluid vandaan kwam. We hoefden niet lang te zoeken om de veroorzaker te achterhalen. Men was vergeten de stroom af te schakelen. Er stonden nog een zestal transformators in gebruik ! Dat kon zo maar eens heel lijp worden want onder de urbexers zitten ook wel eens de zogenaamde trashers: mensen die eerst foto’s maken en dan alles kapot maken en zodoende anderen de plek niet te gunnen. Nou, veel succes met de sloop van de transformators. Ik weet wie er gaat winnen 😉.In de ontvangsthal stond een mooie stenen trap die naar het kantoor van directeur Dr. Hermann Dietl leidde. Deze man had luxe huizen laten bouwen op het fabrieksterrein. De ramen waren ingegooid met dikke stenen. Een aantal huizen konden we met gemak binnensluipen. Helaas was er niets meer te vinden: ze waren helemaal leeggehaald.Al met al is deze locatie goed voor drie uurtjes vertier. Toegang heeft een score 9. Heel simpel. Wil je weten waar dit is ? Stuur via facebook een berichtje naar Dutch Traveljunk oet Limburg