Nicaragua

Volcano boarding

Een tijdje terug besloot ik na het lezen van een activiteitenfolder om niet alleen langs de binnenzijde van een actieve vulkaan af te dalen maar ook om over de rand van deze vulkaan te lopen en deze vervolgens met een rotvaart op een houten plankje omlaag te glijden. Nabij León in Nicaragua scheen de enige vulkaan ter wereld te liggen waar je dit zou kunnen doen. Na een goed ontbijt vertrokken m’n reismattie Sabine en ik richting de asvulkaan Cerro Negro. Halverwege de beklimming van de 728 meter hoge vulkaan kreeg ik echter last van het bonenontbijt en voor mijn gevoel rustte er zes bar op mijn sluitspier. Nee, hier waren geen wc’s dus ik moest nog even volhouden. Er was ook geen pad naar boven gemaakt dus we maakten onze eigen route. We liepen over kleine en grote brokken puimsteen. Zo nu en dan zwikte ik om. Balanceren was hier heel moeilijk. Boven aangekomen keek je omlaag naar het binnenste van de 170 jaar jonge vulkaan. We moesten nog eventjes omhoog zodat we eenmaal over de rand geklommen weer konden afdalen maar dan aan de hete zijde van de vulkaan. Aan de binnenzijde zag je overal pluimpjes hete stoom uit de grond omhoog komen. In 1999 was hij voor de laatste keer uitgebarsten en hij dampte nog altijd na. In 2004 had hij nog eens de hik maar dat was het dan ook. 20 jaar stelt in vulkaantaal natuurlijk niets voor en betekent zoiets als de dag van gisteren. Onze gids sprong ineens omhoog en toen zijn voeten weer de bodem raakten klonk er een dof geluid. Alsof je op een houten vloer sprong. Ik besefte ineens dat we op een soort natuurlijk gevormd dak stonden. Onder dat dak bevond zich natuurlijk de hete lava ! En die maf stond op het hard geworden korstje te springen. Heel voorzichtig liep ik weer terug naar de zijkant van de vulkaan. Onze gids moest er mee lachen. Eijj ! Ik ben hier niet opgegroeid ! Ik heb de ballen verstand van vulkanen haha. Snel weg hier !

Het was sowieso warm op die plek. Wel 65 graden vertrouwde de gids ons toe. Snel liepen we over de rand van de vulkaan naar boven en kleedden we ons om om te beginnen met de afdaling waarbij snelheden van 70 km/uur zouden worden bereikt. Met een dikke overall over onze kleding en een veiligheidsbril over onze ogen zaten we klaar om omlaag te knallen. Toen klonk een harde GO ! Hierop trok ik hard aan het touw en kwam al meteen goed op snelheid. De zwarte as vloog in mijn gezicht. Het deed niet echt pijn maar je voelde het wél. Nu begrepen we meteen waarom we een bril moesten dragen. Het scheen dat mensen tijdens de afdaling wel eens een armpje of een beentje braken. Ook dat geloof ik wel. Kijk maar eens naar het filmpje 🤦🏻😂. Gelukkig gebeurde er niets en konden we heelhuids terug naar León mét een hele leuke ervaring in onze achterzak 🤗🍀🇳🇮