Finland

Op jacht naar het Noorderlicht

Het Noorderlicht. Eindelijk heb ik het gezien maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik toch enigszins teleurgesteld ben. Waarom ? Ik ben dus gisteravond met een Finse fotograaf meegegaan. Hij woont in Rovaniemi en hij weet waar de beste spots liggen om het Noorderlicht te kunnen zien. Buiten het feit dat er geen bewolking mag zijn is het ook belangrijk dat er geen lichtvervuiling is. Dus geen straatlantaarns, hotelverlichting of maneschijn. Als laatste moet de Kp-index goed zijn en natuurlijk moet er genoeg Zonnewind aanwezig zijn (!).
Ik kwam met hem in gesprek in de hazenlippenbar zaterdagavond. Zo noem ik de bar omdat ik op een uur tijd zeker zes personen met een hazenlipje spotte. Hij ging zondagavond op Poollicht-jacht en hij wilde me wel meenemen. Dit geluk heb ik weer dacht ik nog. Normaal gesproken zou met zoveel geluk op het moment suprême óf mijn SD-kaartje ineens vol zijn óf mijn batterij van het foto-apparaat zomaar leeg óf zo’n heel garnizoen yellende Chinezen bewapend met selfie-sticks ineens voor mijn lens opduiken. Hij pikte me met zijn jeep op bij het hostel en na een half uurtje rijden kwamen we aan op de open spot. Hij pakte zijn foto-materiaal uit en toen hij zijn kermis eenmaal had opgesteld was het wachten op dat wat komen ging. Daar stonden we dan beiden bij -12c naar boven te kijken. Ik voelde me net zo’n hondje wat tijdens het poepen naar boven naar zijn baasje staarde en er kwam maar niets. Toen we al een uur op die heuvel stonden te vernikkelen van de kou zei hij ineens: ”wel opletten he?”. Hij begon ineens als een bezetene te fotograferen en ik keek maar naar de donkere lucht maar ik zag niets. Hij zei:” je moet héél goed kijken”. En inderdaad. Ik moest heel goed kijken wilde ik een groen lapje licht zien. Was dit nu het Noorderlicht vroeg ik mezelf af en wachtte met fotograferen tot het fenomeen zich wat duidelijker toonde. Ik had eerlijk gezegd gehoopt op zo’n euforisch gevoel zoals ik vroeger als kind had toen mijn vader in zijn café voor de eerste keer de schakelaar van de disco-bol indrukte. Maar nee. Niets van dat alles. Nog geen oehs en ahhs. Géén kippenvel. Ik vroeg of dit “het” was. “Vind je het niet mooi dan ?”: vroeg hij. Ik grabbelde in mijn foto-rugtas en liet hem een folder zien waarin machtig mooie foto’s van het Noorderlicht stonden. Die knallende groene strepen, díe wilde ik zien. Niet die vage onduidelijke groene veegjes. “Ohhhh maar wacht maar zei hij, dat komt straks wel”. Voordat ik de juiste settings op mijn camera had ingesteld was het feest alweer voorbij. The show was over. Gelukkig had Lätti genoeg foto’s geschoten. Bij hem thuis aangekomen zette hij de foto’s op zijn IMAC. Vervolgens trok hij de foto’s door een fotoprogramaatje heen die de groene kleur zodanig deed versterken dat het begon te lijken op die in het foldertje. Helaas kwam ik met een fles Finse Karhu bier aan mijn lippen tot de conclusie dat het groene licht wat ik had gezien is not what you see is what you get. De foto’s zijn schijnbaar getruukt. Je kunt zelfs app-jes downloaden om de foto’s te bewerken. Helaas het is waar. Ik kreeg een paar fotootjes mee als aandenken en nadat hij me weer had afgezet bij het hostel droop ik stilletjes af naar de mannen-dormitory. Het is nu 05:00u in de morgen en schrijf deze ervaring op de kleine luchthaven in Lapland. Over een kwartier gaat mijn vlucht van Rovaniemi naar Helsinki en daarna vlieg ik meteen door naar Düsseldorf. Ik denk dat dit de laatste keer zal zijn dat ik een zo’n koude omgeving als Lapland bezoek. Maar toch ben ik blij dat ik het gedaan heb want ik heb hele mooie, aparte dingen gezien en gedaan. Toch heeft koude ook zijn beperkingen. Iedere dag jezelf inpakken om naar buiten te gaan. Je vrijheidsberoving in zo’n arctic pak. Nooit eens op een terrasje kunnen gaan zitten met de slippertjes en kort broekje aan. Tijdens het lopen ben je altijd op je hoede voor uitglijers. Kortom een heel ander way of living. Wintersportfanaten zullen me wellicht tegenspreken. En terecht uiteraard. Zij hebben een hobby als skiën of langlaufen en dat doe je in een skipak. Ik ben helaas niet ontworpen voor twee weken lang iedere dag hetzelfde te doen. Zeker van langlaufen zie ik totaal niet het nut. Ik ga me dan vervelen en anderen de kont uit hangen of mijn vriendin aan haar haren trekken. Of de hele dag in de kroeg hangen of meehelpen een appartement te latexen zoals destijds in de Dominicaanse Republiek. “Life finds a way”: zeg ik maar.