“Snel, geef me het brood”, smeekte Raymond het Duitse jongetje langs de weg. Het jongetje gaf hem vlug twee sneetjes oudbakken brood en kreeg er een houten speelautootje voor terug. Het rantsoen voor gevangenen was heel karig en bevatte niet meer dan 500 kcal per dag. Héél wat minder dan de 2500 kcal die een volwassen man dagelijks nodig had. Hij deed zwaar werk in de bouw van Albert Speer’s onderzeebootfabriek. Hij moest zakken cement van 50 kg op zijn schouder een ladder omhoog sjouwen en deze in één van de tien betonmengtrommels handmatig leegmaken. Ondanks dat Raymond minder woog dan een zak cement lukte hem dit te doen gedurende tien uur per dag. Om het beton goed vloeibaar te houden werd er een geelkleurige stof aan toegevoegd zodat het beton de te bouwen fabriek in kon worden gepompt. Saboteurs lieten de toevoeging van deze stof vaak achterwege zodat de leidingen verstopt raakten en kapot scheurden. Ze deden er alles aan om te voorkomen dat er straks iedere 56 uur een onderzeeboot gemonteerd zou kunnen worden. Raymond had dan een halve dag vrij die hij vervolgens goed benutte om autootjes van hout te maken. Na een dag hard werken liepen de 12.000 dwangarbeiders vanaf de fabriek in anderhalf uur tijd door een aantal dorpjes naar hun barakken. Onderweg ruilde hij het autootje tegen een paar sneeën brood bij Duitse jongetjes. Raymond Portefaix werd in april 1945 door de Britten bevrijd en keerde terug naar Frankrijk waar hij tot 1989 advocaat was in Parijs. Hij stierf in 1995 op 69-jarige leeftijd.
Angelica en ik bezochten deze interessante plek en waren erg onder de indruk. Mocht je hier heen willen kopieer dan onderstaande GPS-coördinaten in google maps.
53.2168530, 8.5062500
Dutch Traveljunk's road to 100 countries 