El Salvador

Gered uit de jungle van El Salvador

El Salvador. Een land waar welgeteld één vliegtuig halfvol met toeristen per maand landt. Alléén al op Ibiza landen in het hoogseizoen ieder uur tien volle vliegtuigen . Na de burgeroorlog in de jaren ’80 is het land niet meer uit de problemen gekomen. Het land staat momenteel bekend om zijn corruptie en armoede terwijl jeugdbendes van MS13 (Mara Salvatrucha) het land terroriseren. Niet echt een sexy bestemming om heen te gaan maar ach….waar is niks ?

We waren met de hele groep de Rio Paz die Guatemala scheidt van El Salvador, overgestoken en lagen aan het zwembad van ons hotelletje El Tejado, gelegen op een berg van ons uitzicht te genieten. In de verte zagen we zwarte rook uit drie vulkanen komen. Het was die dag erg heet (34°c) en de rit hierheen was erg vermoeiend geweest. Op de weg hierheen lagen allemaal omlaag gevallen rotsblokken dus we moesten zigzagrijdend er doorheen. Het heerlijke koele zwemwater kwam dus als geroepen.

De dag erna werd ik al om 05:30u wakker gemaakt door mijn wekker. Ik zou met Ina, Sylvia en de zusjes Sabine en Rowena gaan kano varen op het mooie meer van Suchitlán. We aten Pupusas als ontbijt. Dit zijn tortilla’s gemaakt van maisdeeg gevuld met kaas, chicharrón en bonen. Het was nog frisjes op het meer maar de temperatuur zou snel gaan stijgen. We zaten midden in het broedseizoen en zagen heel veel soorten vogels die hier kwamen paren. Mijn camera had ik op mijn kamer gelaten omdat ik bang was dat de kano zou omslaan en mijn camera in het water zou belanden. Dit soort gebeurtenissen zijn mij niet vreemd. Ina had hem gelukkig wél bij wel bij zich (dus alle foto’s zijn van Ina).

Na de lunch vertrok een gedeelte van onze groep voor een hike in de jungle in het Cinquera National Reserve. Hier zouden we een oude guerilla-keuken gaan bezoeken. Ze hadden smalle tunnels gegraven waar de rook van het vuur 🔥 honderden meters verder dan de plek van de keuken, kon ontsnappen. Dit alles naar een voorbeeld van de Vietcong tijdens de Vietnam-oorlog. Zodoende zou de verblijfplaats nooit gevonden kunnen worden. Interessant natuurlijk ! Ik zou eerst meegaan maar na ruggenspraak met mezelf gehad te hebben leek het me toch fijner om bij het hotel te blijven. Ik had al een vermoeiende activiteit gehad en wilde even met mijn Servische reismaat Nestor bij het zwembad van het hotel bieren. Om 19:00u was het avondeten dus we hadden de hele middag eens lekker niets te doen. Echter, rond etenstijd brak er lichtelijke paniek uit onder het keukenpersoneel. De junglehike-groep was niet teruggekeerd van hun trip en ze kregen geen contact gemaakt met de gids die hun zou begeleiden tijdens de tour. Rond 20:00u schakelden we lokale politie maar in om eens te gaan onderzoeken wat er aan de hand was. Om een lang verhaal kort te houden: rond 01:30u ’s nachts arriveerde de groep pas weer bij het hotel. Wat was er nu gebeurd ?

Tijdens hun hiking-tour door de jungle moest een berg beklommen worden. Bij de top aangekomen was een noodweer losgebroken en op de vlucht voor het onweer vluchtte de groep met de gids weer naar onderen waarbij ze werden ingehaald door het regenwater wat zich op de berg had verzameld. Beneden aangekomen kwamen ze tot hun schrik tot de conclusie dat ze zaten ingesloten tussen de eerder overgestoken kolkende rivier welke eerst een nietsbetekenend, rustig kwakkelend stroompje was en het oerwoud. De rivier oversteken was geen optie want ze zouden subiet worden meegesleurd door het vieze bruine schuimende water. In de tussentijd was het donker geworden. Vanwege de duisternis en de regen besloot men te gaan schuilen bij twee hokjes met een afdak. Niemand wist dat dit een oude schuilplaats was van guerilla-strijders uit de burgeroorlog. Hier bleven ze uren zitten wachten op hulp en maakten stokken met scherpe punten om giftige spinnen en slangen buiten de hut te houden. De hulpdiensten waren inmiddels door de chauffeur van de 4×4 ingeschakeld . Door het snel stijgende water van de rivier was zijn auto bijna weggespoeld. Snel was hij naar het nabij gelegen dorp teruggereden om hulp te zoeken. Ze hadden contact gezocht met ex-guerilla strijder Don Rafael die destijds jarenlang vanuit dit stukje van de jungle regeringsdoelen had aangevallen. Hij was in het dorpje opgegroeid en kende dit gebied dus op zijn duimpje. Samen zijn ze met hem en de dorpelingen via een oude geheime strijdersroute de jungle ingegaan om mijn reiskameraden te gaan zoeken. Na een aantal uren werden ze gevonden. Hij had er op gegokt dat ze zijn schuilplaats van jaren geleden hadden gevonden om te kunnen schuilen voor de regen. En jawel hoor ! Ze zaten er ! Ze waren inmiddels begonnen met het rantsoeneren van water en wilden héél graag terug naar het hotel. Eenmaal teruglopende naar het dorp moest nog een Landpuntslang ontweken worden. Van dit slangetje wil je géén tandjes in je been hebben. Ze zijn giftig en aan een beet kun je sterven. Onderweg gaf de ex-guerilla de jonge gids flink op zijn flikker. Hoe hij het in zijn hoofd had gehaald om met deze slechte weersvoorspellingen de berg te beklimmen. De arme jongeman kreeg er verbaal flink van langs.

Onderweg van de jungle naar het hotel was hun 4×4 met geblindeerde ramen nog aangehouden door twee nerveuze politieagenten. Met getrokken pistolen waren ze op de auto afgelopen. Op dit tijdsstip kwam je normaal gezien op deze weg geen auto’s meer tegen dus ze wisten ook niet wat ze zouden aantreffen achter die zwarte raampjes. Ik was nog wakker gebleven en zat aan de bar een biertje te drinken. De kok maakte snel nog wat lekkers te eten klaar want ze hadden natuurlijk erge honger. Plots kwam er een baby wolfspin onder het shirt van Albert vandaan (zie foto) en viel op de grond. Zijn vrouw Corina had deze per ongeluk “meegenomen” uit de jungle en eenmaal in de 4×4 mepte ze iets bij haar oor weg. Niet wetende dat dit een spin was. Daarna was ze van plek geruild met Albert en de spin was onder zijn shirt gekropen. Ik was zó blij dat ze weer ongedeerd “thuis” waren maar tevens vond ik het superjammer dat ik dit avontuur had moeten missen. Tot op de dag van vandaag helpen mijn oud-reisgenoten me hieraan herinneren als ze me taggen in een of ander verhaal over El Salvador wat ze op facebook tegenkomen. Hahaha.