Duga…

Met het busje reden we richting Doega, een OTH-raketradarsysteem van de voormalige Sovjet-Unie. Ten tijde van de Koude Oorlog werd dit systeem ontworpen voor het traceren van afgevuurde kernwapens en het daarna binnen twee tot drie minuten overbrengen van deze informatie aan de Sovjetleiding, zodat tijdig actie zou kunnen worden ondernomen tegen een atoomaanval vanuit het westen en meteen een tegenreactie kon worden genomen. Niet alleen bezorgde de kernwapenwedloop in de jaren ‘60 de Europese bevolking nachtmerries maar natuurlijk ook de mensen die in de Sovjet-Unie woonden. Misschien vind je de ligging een beetje raar maar een kernwapenaanval zou van twee kanten kunnen komen: vanuit Europa maar vanuit de VS konden ook raketten over de noordpool worden afgevuurd (zie kaartje helemaal onderaan). De volledige naam was Zagorizontnaja radiolokatsionnaja stantsia Doega (Загоризонтная радиолокационная станция Дуга; “over-de-horizon-radarstation Doega”). Vanwege de tikkende ruis die het OTH-systeem op de korte golf produceerde, kreeg het onder zendamateurs al snel de Engelse bijnaam “Russian Woodpecker”. Doordat de uitzendfrequenties steeds anders werden gekozen, zorgden ze wereldwijd voor een verstoring van reguliere- en amateuruitzendingen en resulteerden daardoor in duizenden klachten in vele landen wereldwijd. We kwamen in de meetkamer op de eerste verdieping en zagen allemaal kapotte regelpanelen. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat dit systeem ooit gewerkt kon hebben. We waren een hele poos onderweg om alles goed te kunnen bekijken. We wandelden om de gehele radar heen. Zo’n 500 meter bedroeg de lengte van het systeem. En dan 110 meter de lucht in. We maakten ook nog een wandeling door het gehuchtje naast de Doega-centrale. Hier woonden de arbeiders met hun gezinnen. Het viel op hoe klein de appartementjes eigenlijk waren. Sommige hadden een badkamer, klein keukentje en een slaapkamer annex woonkamer. Weer anderen hadden er een kamer bij. Van isolatie had men in die tijd nooit gehoord. De centraal geregelde verwarming stookten in de winter de ruimtes op tot 25 graden. Je had niks te willen. Als je het te warm had maakte je gewoon het raam open. Op vandaag kunnen we ons dat niet meer voorstellen. We bezochten ook nog een schooltje voor de arbeiderskinderen, een theater en een sporthalletje met toestellen. Na dit tripje gingen we weer terug naar ons restaurant in Chernobyl, terug naar de nooit-lachende bedienster Katja en voor de derde dag op rij aten we varkensvlees met een glaasje ranja, witte kool en wat aardappeltjes. De maaltijd was goed te noemen. Wel erg vettig maar nu eenmaal gericht op de Russische arbeiders die stukken meer verbranden dan wij. Daarna was het tijd om naar onze cottage in de Exclusion zone te gaan. Maar eerst gingen we nog naar een van de twee winkeltjes die in Chernobyl lagen en kochten bier en wodka in. Maar dat mocht pas na 19:00u anders was het strafbaar. Toen we thuis kwamen zat er een ooievaar op een tak van een boom. Het blijven toch aparte beestjes.

Wil je deze plek bezoeken ? Tik 51.30545, 30.06550 in Google maps