Cinque Terre

Nationaal Park Cinque Terre

Iedere week kwamen Angelica en ik ze wel tegen op social media: die foto’s van een kleurrijke opeenstapeling van gekleurde huisjes in een ieniemienie haventje aan de Ligurische Rivièra ten zuiden van Genua oftewel met een zwoelere omschrijving: de “Riviera di Levante”. Jullie óók trouwens ! Iedere keer weer duiken deze foto’s op.

Pittoreske dorpjes

Nationaal Park Cinque Terre in Italië bestaat uit vijf pittoreske dorpjes langs een grillige kust. De vijf dorpjes betreffen: Monterosso, Vernazza, Corniglia, Manarola en Riomaggiore. Ze zijn héél kleurrijk en liggen op een schitterende plek langs een schilderachtige kuststrook in Ligurië. Zo sprookjesachtig als het op de foto’s uitziet zo mooi zijn de dorpjes ook in het echt. Dorpelingen waren bezig met hun dagelijkse werkzaamheden. Oma’s gingen naar de winkel. Opa’s zaten met een glaasje vino rosso te ouwehoeren op het terras en moeder de vrouw verzorgde de plantenbakken met daarin de meest kleurrijke bloemen.

Het gebied was langs de steile kust moeilijk bereikbaar voor ons busje. We hadden de keus tussen het belopen van het wandelpad dat de vijf dorpjes met elkaar verbind of het treintje oftewel de Cinque Terre Express, een spoorlijn die de vijf dorpjes aandoet. Het is dat onze gang thuis te smal is anders ging ik nog met de auto schijten maar het zegt wel wat over onze keuze: de trein dus !

Cinque Terre Express

We parkeerden ons busje langs de weg in Monterosso. Cinque Terre met een auto bezoeken is niet mogelijk omdat de dorpjes autovrij zijn. Alleen bewoners komen er in. In Monterosso kun je wél het dorp in. Maar alleen om naar de mega Fegina-parkeerplaats te rijden waar je je karretje kan parkeren voor 2€/uur (GPS: (44.1445101, 9.6468112). Ga er maar van uit dat je zeker 10 uur nodig hebt voor het bezichtigen van alle dorpjes.

We liepen naar het kleine, oude stationnetje en kochten twee dagtickets voor de prijs van 16 euro p.p. We konden dan de hele dag met de trein op en neer zo vaak we wilden. Alles is goed geregeld. Er was zelfs rekening gehouden met rolstoelverkeer. Dus niet zo als in Siberië waar op sommige plekken helemaal geen perrons waren en waar de eerste trede van de trein begon op kinhoogte. Daar had ik een laddertje nodig. Vanuit het treintje hadden we een fantastisch uitzicht op zee en de groene heuvels waar op de heuvelwanden olijf- en citroenboomgaarden te zien waren.

We zagen citrusbomen, olijfbomen en vele Aloë vera planten. De trein reedt door heuvels en terrassen vol wijngaarden en iedere minuut verdween hij weer in een tunneltje. Overal zagen we kleurde huisjes die wel met de Pritt-stift tegen de rotswand aangeplakt leken te zitten. We zagen gekleurde bootjes in kleine lieflijke baaitjes. Het water in de haventjes móest wel lekker warm zijn zo leek het. Kinderen speelden in zee aan het kleine strand bezaaid met stenen. En overal die geweldig mooie, groene natuur.

Monterosso

Dit was het eerste dorpje wat we dus aandeden. Tevens ook het meest noordelijke én grootste. Monterosso al Mare oogt wat minder kleurrijk en lijkt in de verste verte niet op zijn mooie zusjes. Ik plaats het strandje niet bij de top 10 van alle mooie stranden die ik heb bezocht (stranden op de Fiji-eilanden staan nog altijd op numero uno) maar eijj, we komen uit een lockdown. We zijn blij om wat voor een strand dan ook te zien ! Al zou er al wekenlang een gestrande potvis op liggen te rotten. Wij willen lekker warm turquoise water zien, ijskoud bier onze kelen voelen afglijden en drie bollen ijs in onze knuisten. We liepen langs enkele restaurantjes op weg naar het station en vertrokken daarna naar het volgende dorpje Vernazza. Monterosso moet je skippen. Ze hoort erbij maar eigenlijk ook weer niet. Veel mensen zouden een moord doen om nu aan dit strandje te mogen liggen maar ik hou totaal niet van op strandjes liggen. Oersaai.

Vernazza

Binnen enkele minuten kwamen we al aan in misschien wel één van de mooiste dorpjes van alle vijf. Vanaf het station liepen we zo de kleurrijke hoofdstraat van het dorp in met links en rechts knusse, smalle steegjes.

Even verderop zagen we een ieniemienie strandje in een haventje met allemaal gekleurde vissersbootjes. Rond het pleintje lagen een aantal typisch Italiaanse restaurantjes met gekleurde houten stoeltjes die van ellende bijna uit elkaar vielen. Daar wil ik meteen een punt maken voor ons Nederlanders. Wij houden hier van. Die deuren met afgebladerde groene verf in scheve, kromme kozijnen met roestig deurbeslag. We love this shit !

Wij rijden ieder jaar duizenden kilometers om bij deze deuren en kozijnen weg te zwijmelen en ons instagram te vullen met kleurrijke foto’s. Zo van “kijk mij eens een kleurrijk persoon zijn”. Behalve als we weer thuis komen. Dan moet ineens alles recht, hoeken van 90°, spiegelglad gestuukt en het liefst alle kleuren in grijs, wit en zwart. Zo grijs dat het pijn aan je ogen begint te doen van depressiviteit. WHY ?!? Kijk nou naar deze kleuren. Zo vet. Mijn hele boerderij heb ik van buiten geel geverfd en in de woonkamer hebben we paarse muren. Lekker kleur in huis 🎨!

Corniglia

Een uurtje later zaten we weer in het treintje dat ons naar Corniglia bracht. Bohhhhhh, viel dat even tegen. Bijna 400 traptreden klimmen bij 30°C. En dat met een hijgende Angelica in mijn nek. Zolang alles lekker vlak loopt hoor je haar niet maar als het al op vals plat aan gaat begint ze vervalst te snuiven en hoor je al een héél licht gegrom. “Schat doe eens rustig”, heeft bij Angelica als ze uit haar pan gaat hetzelfde effect als een rol mentos in een fles cola. Tja, Italiaanse roots. En haar moeder is zo rustig. Snap er niks van. Alle huisjes plakken tegen de rotswand hetgeen weer heel schattig uit ziet. Vroeger schijnt dit een hippy-plek te zijn geweest met allemaal naaktstranden. Maar nu is het één rustgevend dorpje waar de tijd stil heeft gestaan.

Manarola

Hop ! Op naar het volgende dorpje. En wat voor één ! Met stip op numero uno. Manarola is bruisend en je kunt er heerlijk zwemmen tussen de rotsen. Bij het station namen we een pendelbusje en dat is ook aan te bevelen wil je niet met pijn in je kuiten boven aankomen. We spaarden onze energie want traplopen doe je hier genoeg. Check de foto’s !!! 😍😍😍. Boven op een rots lag een soort club met chille muziek. Je kon er cocktails kopen voor 12€. En natuurlijk stond er een rij met jeugd. Insta-jeugd. Vanuit deze club kon je mooie insta-foto’s maken. En dan betaal je graag 12€ voor een cocktail 😂. Naast de wachtrij voor de club zat zo’n jonge spriet op een bankje. Geclowncounterde wenkies, drie liter oogpotlood op haar bakkes en een roze kibini met bijpassend stringetje. Ze voelde zich dé shit. Ze zat met haar benen zodanig over elkaar dat je haar blote kano nog kon zien. Ik zeg niet dat ze sletterig was maar volgens mij had ze op meer worsten gezeten dan dat een fles Heinz ketchup aan kan. Achja, ze moet zich laten nemen zoals ze is toch ?

Riomaggiore

Dit vissersdorpje heeft ongetwijfeld het mooiste haventje maar tevens ook het kleinste. Overal lagen bootjes op de kant en lagen visnetten te drogen na een lange vermoeiende dag in het water te hebben gehangen. Overal om ons heen van weer van die leuke kleurrijke huisjes. Het moet toch bijna saai worden als lezer maar helaas het is niet anders. We verdwaalden bijna in de kleine steegjes maar ondertussen genoten we wel van de vergezichten. Ik zei nog tegen Angelica: ”Ik denk dat we nu in juli precies in de goede tijd van het jaar zitten. Niet al te druk en lekkere zomerse temperaturen.” Hierna zouden we nog naar Pisa gaan. Het ligt hier niet ver vandaan. Lucca trouwen ook niet maar hier ben ik al eens geweest.