In een buurtsupertje hadden we een contactje opgedaan. De man bleef ons vervolgens gedurende vijf dagen lang tot vervelens toe bestoken met telefoontjes over tripjes welke hij in de aanbieding had. Daarbij hadden we reeds twee dagen gebruik gemaakt van zijn diensten. In principe kwam het er op neer dat hij alleen de auto en de chauffeur fixte. Entreegelden waren dus voor eigen beurs. Dat vonden we wel okay zo. We waren er over na aan het denken hoe we op de goedkoopste manier van Aswan naar Luxor konden komen. Hij bood ons een cruise aan voor 300€. Drie dagen op een cruiseschip van Aswan naar Luxor all in. Na een beetje onderhandelen kwamen we uit op 200€. Hij tevreden en wij tevreden. Dat bleek idd de goedkoopste optie te zijn want alles zat bij de prijs inbegrepen.
Het cruiseschip
Het zag bij binnenkomst heel mooi uit. Ons kamertje was ook heel erg knus. Het schip was weliswaar gedateerd maar dat maakte ons niets uit. Wat meteen opviel was de hoeveelheid verlichting wat dag en nacht brandde. Ik had alle lampjes in onze gang geteld. 84 lampjes (géén led) die dag en nacht alleen al op onze verdieping aan de gang werden gehouden door de brullende dieselmotoren. CO2 boeit ze hier geen reet. De ene helft van het reisgezelschap bestond uit bejaarden waarvan de vrouw de man de broek moest klaarleggen anders stond hij nietsvermoedend in zijn onderboek in de ontbijtzaal. De andere helft was Duits gepeupel. Hier liep méér white trash rond dan in een tissue-fabriek. Van die vrouwtjes van middelbare leeftijd met dubbele wenkbrauw piercing en een stuk Pamela Anderson prikkeldraad om hun arm. Als ik dit zie dan denk ik meteen aan vier kinderen ‘s morgens in hun trainingspakje springend op bed (twee van hem en twee van haar), plastic Teletubie eetbordje als asbak, een ijskast zonder deur in de voortuin, groene, oude beddelakens als gordijnen en drie blaffende Rottweilers bijtend op een paar Adidas-slippers op de vensterbank. Hun mannelijke begeleiding had voornamelijk een oud duits jaren ‘80 matje. Je kent ze nog wel van vroeger: die patch-boys. Een vaal spijkerjasje met allemaal opgenaaide patches van bandjes waar nog nooit een hond van had gehoord.
De tocht
De tocht was mooi maar drie dagen op zo’n ijzeren kolos in de zon bakken maakt ons onrustig. We zijn beiden géén zwembadtypes. Hell no. Maar goed, we zagen weer eens een ander kant van Egypte. Daarbij hadden we kennis gemaakt met twee wel héle leuke dames uit Berlijn. Die konden op een hele smakelijke wijze verhalen vertellen 😊. Ze waren allebei hun man verloren, net gepensioneerd en trokken er nu samen op uit. Opeens werd mijn aandacht getrokken door iets wat me toch wel raakte. Ik keek tijdens het ontbijt door het raampje naar buiten en zag twee Egyptenaren in een bootje. Ze wilden badhanddoeken verkopen. Ik besteedde er geen aandacht aan maar toen de boot vertrok gebeurde er iets raars. Iets waarvan ik dacht: als je zo met je leven speelt, hoever staat het water dan tot aan je lippen ??
Video cruise
Je leven wagen 😱😱😱
Ik stond boven op het dek en keek onder het varen omlaag. Vijf sloepen hadden zich inmiddels vast gemaakt aan de zijkant van de boot. Aan de andere kant ook vijf. Per sloep stond één man in een plastic zakje opgevouwen badlakens naar boven te gooien. De andere man moest navigeren en roeien. Meteen na zo’n worp begonnen de onderhandelingen over de prijs. En alles op volle snelheid. We kwamen bij een sluis. De boot paste er maar net door heen dus alle sloepen moesten vóór de boot gaan varen. De man in de boot schreeuwde naar zijn roeier: sneller, sneller ! Ik hield mijn hart vast. Gelukkig haalden ze het. Opgelucht liep ik naar onze hut op zoek naar een leeg plastic flesje. Ik stopte hier wat papiergeld in. Van de ene kant wist ik dat ik hier mee de maritieme verkoop op de Nijl in stand hield. Van de andere kant: welke keuze hadden ze ? Ze doen hier werkelijk alles om een euro te verdienen. Hier bestaat geen NOW-regeling. Hier is geen steun. Zonder dit gaan ze dood van de honger. Ik mikte het flesje met het geld van grote hoogte net naast de sloep in het water. Met een schepnetje werd het flesje binnenboord gehaald. De man maakte het flesje open en vroeg welke kleur badhanddoeken ik wilde hebben. Ik riep dat ik er niets voor terug hoefde. Dat hij het geld mocht houden. Hij bedankte me meerdere keren en bleef me maar uitzwaaien. Germ.
Vrienden van Dutch Traveljunk
Gwen Gehl maakt overhéérlijke taarten in alle soorten en maten. Onderstaande chocolade taart is gemaakt voor échte “sjlokmoele” gezien de vulling van chocolade ganache en Zwitserse meringue botercrème. De topping van allerlei chocolade stukjes zorgt er voor dat het water in jouw mond loopt !
Kijk even op haar pagina en bestel gewoon lekker die taart 🎂. Man gönnt sich ja sonst nichts 😜.
FB:
https://www.facebook.com/gwen.gehl
Instagram:
https://instagram.com/gwengehl?utm_medium=copy_link
Email Gwen:
Gwengehl@hotmail.com
Zo te zeen is Anytime Fitness ouch in Egypte gesjlaote. Teminste es ich die boekdanseres zeen. weier genaote van dien verhaol en de vergeliekinge die se masks. Traane rollen euver mien wangen.
Bon voyage geer twee.
Zelfs de tandarts was gesloten 🔒 😱
Leuk geschreven en mooie foto’s en video’s.. van jullie Cruise op de Nijl
Schip zag er toch goed uit.
Indrukwekkend wat die mensen gaan doen om wat geld te verdienen. Daar wordt je toch verdrietig van.
Liefs mam😊
Ja erg he bohh. Daarom had ik wat geld in een flesje gestopt 😊
Mooi verhaal.
Dankje Amy ! 😊🇪🇬