Na een vier uur lange tocht over allemaal hobbelige paadjes en weggetjes met kraters kwamen we aan in het kleine dorpje Sámara aan de Pacifische oceaan of zoals de meesten haar kennen: de Grote oceaan. Het was 34 graden en de hele reis had ik met m’n linkerarm buiten het raampje gehangen. Vandaar het kleurverschil; mijn rechterarm is mooi bruin en mijn linkerarm is zowat aan het afsterven, bijna zwart. We reden Sámara binnen en ik herkende meteen een aantal restaurantjes en hotelletjes. Ik probeerde een kamer te reserveren in een hotel waar ik al twee keer eerder was geweest. Helaas was alles vol. Damn. Die met dat leuke zwembadje dan ? Bingo ! Drie nachtjes met ontbijt en een hele leuke deal kunnen maken qua prijs.
Warm zeewater
Het gezellige aan Sámara vind ik de restaurantjes die aan het strand zijn gebouwd. Helaas hadden ze gemeld dat er van die stekende kwallen in het water zouden zitten. Toch hadden we besloten om een duik te gaan nemen. Met de uitstraling van vertrouwen van een 4-jarige in een Superman-pakje stapten we vanuit onze luie strandstoel op en renden zo de zee in voor een lekkere frisse duik in het warme Pacifische zeewater. Om ons heen kregen jonge mensen surfles van zongebruinde surfdudes met knotjes in hun haar. We kwamen hier wederom Paul en zijn dochter Sarah tegen. Hier zouden we de laatste week van onze reis gaan volmaken. Onze trip naar Manuel Antonio NP in het zuiden van Costa Rica hadden we maar geskipt i.v.m. tegenvallende ervaringen met andere parken waar we nauwelijks dieren hadden gespot. Dan maar lekker een kleine week strandhangen. Ook niet slecht toch ? Daarbij hadden ze in het hotel goede wifi-verbinding zodat we het zorgwekkende nieuws in Europa goed konden volgen. En natuurlijk konden feestboeken. Nu we het over feestboek hebben. Kreeg net zo’n vriendschapsverzoekje van iemand (zal haar naam niet noemen) waar ik in de MSN-tijd even mee gechat had. Want dat deed je in dit tijdperk vóórdat Facebook bestond: chatten via MSN.
MSN
Het eerste wat ik deed als ik thuis kwam was de pc aanzetten en kijken of ik berichtjes had gekregen. En jawel hoor. Een berichtje van deze jongedame die ik me nog wel kon herinneren. Na wat gechat te hebben gaf ze al aan niet echt knap te zijn. Ook dat ze niet veel te makken had qua geld. Na een uurtje msn-verkeer kon ik ook nog de conclusie trekken dat ze fukking dom was. Nu begreep ik ineens haar keuze voor haar huidige profielfoto: een dubbel D-verrassing met twee stevige punters en zo’n Samantha-kettinkje om haar nek wat in een donkere spleet verdween. Achja. Ik hoop voor haar dat ze op een goede plek terecht is gekomen. Ik ben nu ook 50. Ik word met de week kaler. Het overgebleven haar wordt niet alleen grijzer maar het zit ook niet meer zoals het vroeger zat. Het gaat liggen i.p.v. krullen en het voelt alsof ik rondloop met een vagina uit 1968 op mijn hoofd. Het wordt er allemaal niet beter op. Maar weet je wat er wel beter op wordt ? Het weer ! In de nationaal parken in de bergen stond continu wind en was het niet al te warm en soms zelfs koud maar hier bij de oceaan was het heerlijk warm. We gaan er van genieten ! ☀️ 🌊 🏝 Bye bye
Video
Samara 2014
In 2004 en 2014 was ik hier ook. Sindsdien heeft het dorpje zich goed ontwikkeld. Er zijn veel restaurantjes bijgekomen en het dorpje is wat bruisender.
Vrienden van Dutch Traveljunk
Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Lekker gezellige restaurantjes en kroegjes. Altijd wel wat te doen 🙂
Local’s, Sittard
https://www.locals-sittard.nl/
Eetcafé San Blas, Schin op Geul
https://www.facebook.com/eetcafesanblas
Café the Groove, Sittard
https://www.facebook.com/cafethegroove
Gastrobar Olijf, Sittard
Dutch Traveljunk's road to 100 countries 