Rámon
Op een slinkse wijze brak Rámon door het ME-kordon en rende de berg af naar zijn geboortedorp bij de rivier. De commandant schreeuwde tegen twee van zijn mannen: “pak hem, ga hem halen voordat hij verdrinkt !”
Het water van het zich vullende stuwmeer stond al tot aan de drempel van de voordeur. Hij opende de deur en stormde naar boven. Op zijn kamer wipte hij een plank uit de vloer omhoog, greep de brieven en verstopte ze snel onder zijn trui. Vlak nadat hij een stoel pakte om op te gaan staan voelde hij het koude metaal om zijn linkerpols en even later hetzelfde gevoel om zijn rechterpols. Hij schreeuwde zo hard als hij kon maar niemand luisterde naar wat hij zei. Zijn moeder stond huilend achter het rood-witte lint en werd vastgehouden door een agente van de Guardia Civil. Zijn vader kon helemaal niets doen want hij was nog te verzwakt vanwege zijn 10-daagse hongerstaking. Niets had geholpen. Alles hadden de bewoners er aan gedaan om te voorkomen dat hun dorpje onder water zou worden gezet. Het grote geld had echter gewonnen. Aceredo zou het Atlantis van Spanje worden.
Nu, 30 jaar later, liep Rámon hand in hand met de vrouw uit zijn brieven met vochtige ogen door zijn geboortedorp. Wegen, paden en gebieden van voormalige landbouwgrond waren weer zichtbaar, evenals de voormalige huizen van zijn vriendjes. De stenen muren stonden er nog hoewel de meeste daken waren ingestort en de houten deuren en ramen verrot waren. Ze waren nog één straat verwijderd van zijn geboortehuis. Hij riep met luide stem zijn twee puberende jongens.
Ze mochten niet naar binnen gaan want de vloeren van hun voormalige huis waren door het water waarschijnlijk verrot en ze zouden zomaar kunnen breken. De historische droogte had zijn dorp met 70 huizen weer aan het oppervlakte gebracht en vandaag had hij vrij genomen om met zijn familie zijn vertrouwde omgeving te gaan bezoeken. De rivier de Lima op de grens van Spanje en Portugal had nog nooit zo weinig water aangevoerd. Daarbij wilde het energiebedrijf niet minder water afnemen waardoor het stuwmeer zo goed als leeg was gelopen.
Hij zag de oude auto van meneer Gonzales, zijn buurman. Op de dag van de evacuatie wilde hij niet starten. Alle huizen waren inmiddels leeg gemaakt. Zelfs de dierbaren op het kerkhof waren elders herbegraven. Meneer Gonzales kreeg zijn auto maar niet aan de praat en besloot hem te laten staan. Rámon keek er eens naar. ‘Hoevaak hadden ze wel niet op de achterbank van dit karretje gezeten toen ze een uitwedstrijd moesten voetballen’: vroeg hij zich af.
Zelfs de oude waterpomp tegenover zijn huis spuwde nog steeds een gestage stroom water. Hier dronk hij altijd bij warm weer als niemand thuis was die hem binnen kon laten. Hij liep de stenen trap op en keek zo de keuken in. Het oude gasfornuis stond er nog. Hij sloot zijn ogen en in gedachten rook hij de paella die zijn moeder zo lekker kon maken. 10 jaar geleden hadden ze samen voor de allerlaatste keer paella gegeten. Zijn vader was de hongerstaking nooit te boven gekomen en ook mede door verdriet was hij in zijn slaap ook overleden.
Eenmaal op zijn slaapkamer pakte hij een stevige stoel en trapte er een aantal keer op met zijn voet. Daarna ging hij er op staan en strekte zijn hand tot boven de houten balk. Met zijn wijsvinger wrikte hij in een gat en even later viste hij er iets uit en stopte het in zijn broekzak. Zijn jongste zoon stond ineens achter hem en vroeg wat hij in zijn zak had verstopt. Ràmon schrok en zei hem dat hij dat straks zou vertellen waar iedereen bij was. Samen liepen ze de kamer uit, de trap af, de straat op waar zijn oudste zoon bij zijn moeder stond te wachten.
Vlak voor haar knielde hij op de grond en keek haar aan met vochtige ogen. ‘Ik heb hier zó lang op gewacht. Ik heb altijd een voorgevoel gehad dat dit moment zou gaan komen en nu is het zover. Ik wilde je dit al 30 jaar geleden vragen. Hoevaak heb je me in die periode niet gevraagd wanneer ik je zou vragen of ik met je wilde trouwen ? Hoevaak heb ik je teleurgesteld met mijn antwoord dat je geduld moest hebben ? Een jaar lang heb ik hiervoor gespaard en ik was zo bang dat ik het nooit meer zou vinden. Maar vandaag was het lot me gunstig gezind en heb ik datgene gevonden wat ik al die tijd kwijt was. Vandaag komt er eindelijk een einde aan mijn geheim. Met zijn linkerhand pakte hij de pols van de snikkende moeder van zijn dierbare zonen en drukte een mooie gouden ring in de palm van haar bevende hand 💍.
Aceredo jaren ‘80
Uit hun huizen gejaagd
Deze plek bezoeken ?
Kopieer onderstaande GPS-coördinaten in je google maps (41.8945049, -8.1282296) en parkeer je auto precies op het aangegeven plekje neer (plaats voor twee auto’s). Spring over de rood-witte barricade en wandel via het kapotte asfaltwegdek naar het dorpje onder je.
