Net terug van de Aldi. Voor me stond gezien haar roze nep-Gucci huispak en Adidas-slippers zo’n ghetto-madam die een pak maandverband op de band van de kassa mieterde. Meteen daarna draaide ze zich om en keek me met haar plamuurbakkes aan zo van: “ik voel me nog jong en kan best nog wel kinderen krijgen”. Gezien haar rimpels, diep als tractorsporen in een maisveld had ik eerder het gevoel dat ze vanavond een feestje had en het maandverband enkel en alleen nodig had om haar pies op te vangen als ze haar nep-schaterlach moest laten gelden om de aandacht te kunnen trekken van een eventuele gewillige man.
