Gisteren op de reunie van het Serviam/Kleesj vertelde ik aan de dochter van een vriend van me hoe we 30 jaar geleden stiekem briefjes in de schooltas van een meisje die je leuk vond, stopten. Als je geluk had kreeg je via via een briefje met tekstueel leuke inhoud, terug. Dan was het “aan”. Je had een vriendinnetje. Dat heen en weer briefjes schrijven heette in de volksmond: “pennen”. Die briefjes heb ik nog allemaal bewaard en soms lees ik ze nog wel eens door. “Ohhh wat romantisch”: zei de kleine meid. “Veel leuker dan vandaag de dag. Ik heb vandaag al mijn derde “dickpic” via snapchat gekregen ”.
