Dachau concentratiekamp, Beieren 🇩🇪

Op de terugweg van onze Balkan-roadtrip besloten Angelica en ik naar concentratiekamp Dachau te gaan in Beieren (D). Het was niet ver omrijden en deze stond sowieso op ons lijstje om ooit eens te gaan bezoeken. De binnenkomst was ongeveer hetzelfde als in Auschwitz. Een groot ijzeren hek met de tekst: ’Arbeit macht frei’. Daarachter lag een grote lege plek met daar omheen grote barakken. Achter de grote lege plek lag nog een poort met een verbindingsweg waar op het moment van schrijven veel verkeer reed. Helemaal links van de ingang lagen op 200 meter lopen de gaskamers en de verbrandingsovens.

Ingang kamp

Bevrijding kamp

Tentoonstelling in Dachau Herinneringscentrum

We besloten eerst eens een kijkje te gaan nemen in de expositieruimte. Hier zagen we allemaal foto’s uit de tijd dat het moorden hier in volle gang was. Foto’s van mensen die de wanhoop nabij waren en totaal radeloos hadden besloten een einde aan hun leven te maken. Deze methodiek varieerde van ophanging tot zichzelf middels elektrocutie van het leven te beroven door in een onder stroom staand hek te lopen en zich er aan vast te klampen. Shocking foto’s bohh…

Barakken

Het concentratiekamp Dachau was het eerste grootschalig opgezette concentratiekamp van de SS in nazi-Duitsland. In dit kamp bepaalde de kampcommandant over leven en dood en niet de wette van het Duitse rijk. De kampcommandant stond in principe boven de wet. Hij was de wet. Heinrich Himmler besloot dat Dachau als modelkamp zou gaan dienen. Alle andere te bouwen concentratiekampen zouden gebouwd moeten worden volgens de tekeningen van Dachau. Hier werden ook de kampbewakers opgeleid die na hun opleiding te werk werden gesteld in andere concentratiekampen in het Duitse rijk.

De gaskamers

Miljoenen mensen werden in gaskamers zoals hier in Dachau vermoord. Eerder werden deze mensen op andere manieren geëxecuteerd zoals met een kogel. Naast het feit dat die methode te duur was bleken veel beulen te lijden aan zenuwziekte. Zij waren zich er ter dege bewust van dat ze hele dag onschuldige mensen aan het doodschieten waren. Ook vrouwen en kinderen. De leden van doodseskaders drongen er bij hun leidinggevers dan ook op aan om andere methodes te verzinnen. Fase twee bestond uit het af laten gaan van een explosief in een met mensen volgepakte ruimte. Dit leidde tot nog meer klachten want nu moesten de beulen bloederige armpjes en beentjes bij elkaar zoeken fase drie was de ontwikkeling van een executiemanier zonder bloedvergieten: de gaskamer. In het begin gebruikten men het gas koolmonoxide, daarna blauwzuur.

De bevrijding van Dachau