In een Fiat Panda door het Atlasgebergte en Todra Gorge 🇲🇦

Héérlijk uitgeslapen. Op vakantie mag dat best eens een keertje. Na het ontbijt vertrokken we rond 12:00u naar de Todra Gorge (kloof van Todra). Errachidia is een stadje wat precies op de helft van de route ligt en daarom hadden we deze plek uitgekozen om te overnachten. Ik had een leuke hotelletje gezien mét zwembad. Altijd lekker in deze hitte. We gaan nu richting de Sahara-woestijn in het zuiden van Marokko. Vanaf nu wordt het iedere dag >30C. Hopelijk vinden we daar een winkeltje met lekker bier. Gisteren hadden ze in Mèknes alleen alcoholvrij bier. Ik zag Heineken 0%. Het smaakt hetzelfde als gewoon bier maar het voelt toch een beetje als vreemdgaan. Hetzelfde als je nichtje beffen: het proeft hetzelfde maar het is zooo fout. Dat ik het überhaupt durf op te schrijven in deze tijden. De trip verliep bij gebrek aan tunnels via een pas dwars over het midden-Atlas gebergte. De tweebaansweg op weg er naar toe doorkruiste de droge woestenij. Links en rechts van de weg wat struikjes. Kilometers lang alleen maar rechtdoor met zo nu en dan een bocht. Af en toe kwam je een tegenligger tegen of zaten we achter een vrachtwagen die zodanig volgepakt was met hooibalen dat de politie bij ons thuis de chauffeur al lang van de weg had getrokken. De Marokkaanse politie had ons overigens weer te hard zien rijden dus mochten we voor de tweede keer op het matje komen. Het standaard tarief is gewoon 150 Dirham (13,50€). Of je nu 20 km/u te hard rijd of 70 km/u; je krijgt 150 Dirham boete (13,50€). Ik vond het al raar dat bij het eerste proces verbaal de boete al op het velletje gedrukt stond. Ze hadden toch geen printer in hun dienstauto ? De beste man was echter in een goed humeur en maakte geen proces verbaal. Ik was een toerist zei hij en die moest je goed behandelen. Terstond gaf hij me de 150 Dirham die ik al aan hem gegeven had, terug. Een fooi van mijn kant van 50 Dirham weigerde hij. Ik draaide de Panda weer de weg op en het heeft toch wat als twee agenten je midden op de weg staan na te zwaaien zo van:” het was leuk, kom snel weer terug vriend”.

Hoge Atlasgebergte

De tocht door het onherbergzame Atlas gebergte was zeer indrukwekkend. Het Atlasgebergte strekt zich uit over héél Marokko en het noordelijke deel van Algerije. Overal zagen we diepe ravijnen en kloven waar we doorheen reden met op de achtergrond de witte toppen van de eeuwige sneeuw. Onderweg kwamen we een wilde hond tegen die een dood schaap aan het leeg eten was (zie foto). Een hele groep berber apen liep door de cederbossen. We stapten even uit om een paar foto’s te maken maar uiteraard niet te dicht bij want mamma had een baby aapje op haar rug. Je weet dan nooit hoe zo’n moeder reageert. Kijk alleen al naar de reactie van sommige jonge moeders bij ons lieve mensen. Zo proberen ze week in week uit in een té krap mini-rokje onder vocale begeleiding van Beyoncé op de bar de mannen te trakteren op een heuse show. Op het moment echter dat ze jaren later een babietje hebben gekregen veranderen ze in bloeddorstige feeksen die niet veel nodig hebben om tot de aanval over te gaan. Ze verworden tot kortgeknipte über-sensitieve wezens die er niet voor schromen om iemand die ook maar met een scheef oog de maxi-cosy in gluurt verbaal met het schuim op de bovenlip helemaal uit elkaar te trekken. Zelfs vaderlief moet het vaker ontgelden. Niets doet pappa meer goed. Dames let op: de kiem van de scheiding wordt hier gelegd. Na twee jaar gekanker is pappa het zat en valt op een feestavond van het werk pardoes in de armen van die blonde, rondborstige stoot van de administratie en stapt die nacht nog met zijn goede been uit het verkeerde bed. Eenmaal thuis legt hij de trouwring op het nachtkastje en ‘s morgens stapt hij op zijn motor om nooit meer terug door die poort van de hel heen te stappen. En mamma ?? In het begin natuurlijk ram van het padje maar al snel vindt ze haar balans weer in een powerwomantheeclub. Na wat yoga-lessen, balansdagen, verfplukjes in haar pruik en een geharste bovenlip vinden we haar weer terug op de bar van datzelfde kroegje van jaren geleden. Ik dwaal af…

Kasbat Aferdou

Haarspeldbocht na haarspeldbocht werkte de Panda zich naar boven. Ze passeerde droogliggende rivierbeddingen waarvan de kleibodem gescheurd was. Links en rechts van de weg zag ze veel schapen en ezels met hun Berber-schapenhoeder. Het landschap werd steeds ruiger. Her en der doken bruine lemen huisjes op en soms zelfs complete nederzettingen. Hier waren winkeltjes waar fossielen werden verkocht. 160 miljoen jaar geleden werd Marokko bevolkt door dinosauriërs. En laat ze nu net hier opgravingen doen en die dingetjes te koop aanbieden. Zo kocht ik twee helften van één steen die doormidden was geklieft. In beide helften zie je dan een afdruk van zo’n joekel van een kever. Ze verkochten zelfs poten en andere overblijfselen van Dino’s. Naar mijn weten hoort zo iets in een museum thuis 😳. Eindelijk na 8,5 uur onderweg te zijn geweest kwamen we midden in de wildernis in het donker aan bij Kasbat Aferdou. Het zwembad hebben we i.v.m. de tijd maar links laten liggen. Na het diner zijn we meteen gaan slapen want morgenvroeg vertrekken we al heel vroeg naar de Todra Gorge. Doei !🦄

Woestijn

Vandaag zijn we voor de eerste keer door de woestijn gereden. Links en rechts van de tweebaans weg zagen we alleen maar roodbruin zand en stenen met af en toe een kudde dromedarissen die zich te goed deden aan wat struikjes. De zon scheen fel op onze zwarte Panda en het werd al snel bloedheet in de auto. De airco hield het helaas niet bij. We besloten de raampjes maar open te gooien zodat de wind tenminste naar binnen kon waaien. Dit werkte goed. Alleen was het niet zo slim van me om mijn Iphone op het dashboard te laten liggen want deze was binnen een half uur oververhit. De interne beveiliging schakelde hem uit. Dju, geen google maps meer. Maar er was toch maar één weg dus verkeerd rijden zou moeilijk zijn. Na een poosje deed de iphone het weer alleen nu hadden we het probleem dat google maps zich gereset had. In de woestijn was geen 3G dus moesten we wachten tot we een dorpje aandeden. Na een uur zagen we een oase met heel veel palmbomen. Hier was een stadje uit de grond gestampt zoals Las Vegas in de VS maar dan in het klein. De veel te zwaar beladen hooiwagen die we al drie keer waren gepasseerd was aangehouden door de politie en stond stil langs de weg. Wat denk je: ze lieten hem gaan 😂😫. De hooibalen staken zowel vóór als achter zeker twee meter buiten de wagen uit. Je kon je afvragen hoe ze het voor mekaar kregen om die wagen te beladen. Die man moest wel wereldkampioen “knoopjes leggen” zijn. Wellicht zo’n scouting-dude.

De wegen in zo’n stadje zijn heel breed. Misschien wel 25 meter. Er is geen witte belijning dus iedereen rijdt waar hij zin in heeft. Voetgangers steken gewoon zonder te kijken de straat over. Kinderen komen uit school en lopen gewoon midden op de rijbaan met de rug naar het verkeer toegedraaid. Kwebbelende vrouwen steken groepsgewijs de weg over zonder “links-rechts-links”. Ik kan nu niet zeggen dat deze doorgangsweg niet druk is. Zeker gezien het vrachtverkeer. Waarom deze mensen hun leven op het spel zetten is mij een raadsel. Dit speelt trouwens in heel Marokko. Voetgangers kijken hier niet uit als ze oversteken. Heel vreemd. Ze vertrouwen er 100% op dat de automobilist hen ziet en op tijd remt. Dit is voor mij best lastig rijden als je er op bedacht moet zijn dat er zomaar iemand over kan steken. Daarom toeter ik er dan ook op los deze twee weekjes 😊. Ook leuk.

Todra Kloof

Zo’n 100 km achter dit stadje ligt de Todra Gorge. Een kloof waarvan de doorgang op zijn smalst gezien 10 meter bedraagt. De doorgang wordt links en rechts afgesloten door twee loodrechte rotsen van 160 meter. Hier loopt normaal een riviertje doorheen maar nu stond de smalle rivierbedding bijna droog. Dit is een toeristische trekpleister gezien de bussen die er stoppen. Oh nee he. Mijn vrienden: een busje chinezen parkeert net. Daar komen ze weer: van top tot teen ingepakt en allemaal een parapluutje tegen de zon. Het liefst nog een mondkapje om hun mond. Ze doen er echt alles aan om oud te worden. En ze zijn al met zovelen 😫.

We werden aangehouden door een wannabe met een politiepet. Ik reed gewoon door. Wéér zo’n badmuts die een slaatje uit ons wilde slaan om parkeergeld te innen op plekken waar je eigenlijk niet hoeft te betalen. Nadat we Panda geparkeerd hadden bij een kleine bron kwam de locale dorpsgek ons vertellen dat de meiden uit het dorp met hun kont in deze bron gingen zitten om vruchtbaar te worden. Meteen daarna werd het gesprek gedraaid op een manier dat hij iets van je gedaan wilde hebben. In dit geval euromunten wisselen voor Dirhams. In andere gevallen om een kettinkje om je nek te krijgen of een armbandje om je pols. Ik begrijp het wel: iedereen moet eten. De beste man hebben we dus gelukkig gemaakt met een voor hem gunstige wisselkoers.

De Todra was erg indrukwekkend. We besloten er helemaal doorheen te rijden want hierachter moest een restaurantje liggen op een wel hele vette locatie. Ik ben dit restaurantje met de naam Auberge le Festival Todra Gorge al een paar keer op bepaalde sites tegen gekomen. Het lag aan de overzijde van de kloof dus moesten we eerst omlaag, toen met de Panda door de droge rivierbedding heen en daarna weer omhoog. Die arme bandjes van haar. Maar toen we eenmaal aan het tafeltje zaten was het uitzicht fenomenaal. Wauww !

Auberge le Festival Todra Gorge

De meeste mensen die de Todra kloof bezoeken, verblijven in het nabijgelegen stadje Tinerhir. Echter, er is er één hotel die midden in de canyon ligt. Met de auto reden we over een indrukwekkende weg vijf kilometer de Todra kloof in totdat we de eco-lodge Auberge Le Festival tegenkwamen. De eco-lodge is gebouwd van natuurlijke materialen uit de omgeving en sommige kamers zijn extra bijzonder. We konden hier namelijk slapen in een kamer die is uitgehakte uit de rotsen. Echter, mijn beurs zei nee (!). Heb toch maar een fotootje van internet geplukt om te laten zien hoe mooi deze kamer is.

Gorge du Dades

Na drie kwartier stapten we weer in en moesten de hele weg weer terug naar de hoofdweg door de woestijn. De volgende Gorge stond op het programma: Gorge du Dades. Ook hier ligt een restaurantje/hotelletje waarin iemand van mijn FB- vrienden me in een bericht had getagged. Hotel/ restaurant Timzzillite was de naam. De acht haarspeldbochten er naar toe waren erg spannend. Dit ging alleen maar in de eerste versnelling. De tweede versnelling was niet te doen. Als ik nu in een bus zou zitten in het buitenland dan zou ik al lang zijn opgestaan en naar voren zijn gelopen. Ik heb tijdens mijn reizen al vaker gehoord dat bussen zó vol zijn geladen dat ze de steile helling niet redden en achteruit de berg af gaan. Soms met als gevolg dat zo’n bus achteruit een ravijn in knalt. Ik kan die Zwitserse meid die dit samen met haar moeder in Cuenca, Ecuador gebeurd is wel gaan taggen in dit bericht maar dan trek ik wellicht verse wonden open dus doe ik het toch maar niet. Maar wel een tip: ga je met een coach/bus de bergen in: altijd vooraan zitten. De rode noodvoorziening om de deur te openen zit altijd boven de deur. Je staat dan meteen buiten bij gevaar. Daarbij: zit je achterin de bus dan ben je na een half uur misselijk vanwege het feit dat de vering er voor zorgt dat je continu op een neer wipt. Of zoals mij gebeurde in de Andes in zuid-Amerika: een scheurtje in mijn ruggenwervel toen ik tussen achterbank en plafond driemaal op en neer stuiterde als een kogelbal in een flipperkast. Ik heb toen een week nauwelijks kunnen lopen.

Maison La Vallée Des Figues

Auberge La Vallée des Figues ligt op 18 km vande weg van de Dades Gorges in Boumalne en beschikte over een terras met uitzicht op de bergen en valleien en daar maakten we maar al te graag gebruik van. We kregen ontbijt in een traditionele Berber-omgeving in een Marokkaanse lounge. Onze kamer had een eigen terras met uitzicht over de bergen. Zeker in deze periode van het jaar was dat extra genieten (!).