Overnachten in een Bedoeïenententje in de Sahara 🇲🇦

Op weg naar het zuiden van Marokko (Sahara)

Een uurtje na vertrek zagen we al het begin van de Sahara. Het landschap werd ruiger en ruiger. Net een maanlandschap. Slingerwegen door de bergen, kamelen liepen links en rechts van de weg. Stukken steen getuigden dat er wel eens een rotsblokje omlaag kon vallen. Oppassen geblazen dus. Ik heb het al eens meegemaakt op een pas in de Andes. Die steentjes kop je niet terug. Onderweg passeerden we een dorp. We werden aangehouden door een jongeman op een scooter. Onder het rijden attendeerde hij ons al op de linker achterband van Panda. Deze was een beetje lek. Toen we stopten wees hij ons op de spijker die in de achterband zat. Een kleintje maar. Hij bood aan om de band te repareren maar we hadden geen tijd. Om 16:00u zouden de kamelen vertrekken. Ofschoon we hem diverse keren hadden uitgelegd dat de band niet verwisseld hoefde te worden bleef hij toch aandringen. Hij wilde natuurlijk geld verdienen. Begrijpelijk. Dan maar plankgas. Die gozer met zijn rode petje bleef ons echter achtervolgen. Pas na drie kilometer of zo gaf hij het op.

Kashba Chez la Pacha

We arriveerden bij Kashba Chez la Pacha. We waren hier naar toe gereden op advies van de hotelmanager van ons hotel in Quarzazate maar we hadden niets op papier. Wél hadden we al 400 Dirham (40€) aanbetaald voor de camelride en de woestijnovernachting zónder ook maar één foto te zien waar we verbleven. Sommige gokjes moet je nemen hier. In de Kashba was echter niemand aanwezig behalve dan een Duitse vrouw met een aantal kinderen die speelden in het mooie zwembad. Ze zei dat we pas om 17:00u zouden vertrekken. De kamelen lagen al voor de deur. Het bleken dromedarissen te zijn. Uiteraard. Ze zeggen wel Camel-ride maar het zijn altijd dromedarissen. Deze zijn met één bult beter te zadelen dan een kameel. Je zit dan op twee meter hoogte op een kussentje welke aan het beestje is vastgemaakt. Overigens heb ik eens kamelenbiefstuk gegeten in het golfstaatje Oman. Het smaakte weliswaar naar bief maar een beetje zoutig en waterig. Waarschijnlijk had ik net het stukje van de bult😫.

Tentenkamp Les Jardins de Bounou, Sahara

Na een twee uur durende rit door de loeihete woestijn kwamen we acht kilometer verder aan in een kamp. Onderweg werden we eventjes gezandstraald omdat de wind kwam opzetten. Onze gezichten voelden heel ruw aan en zelfs tussen onze tanden zat het zand. Nadat we waren afgestapt voelden onze billetjes alsof er iemand een uur lang met een stok op had zitten meppen. Snel liepen we naar het kamp. In het midden was een kampvuur. Er omheen stonden lemen bankjes. Daar omheen waren in een cirkel hutjes van leem gebouwd. Hierin stond ons bed maar het was binnen bloedje heet, net een sauna.

Avondeten

Het avondeten bestond uit een laf smaakloos soepje, groenten en een ei-met-gehakt tagine. Als dessert kregen we watermeloen. Geen first quality natuurlijk maar het was goed binnen te houden. Wat mag je van een kok verwachten in deze zandbak ? Daarna begonnen de Nomaden te zingen en ritmisch op trommels te slaan. We werden uitgenodigd om mee te dansen maar ik bedankte voor de eer. Ooit werd mij bij Clara Lamar op de Rijksweg na drie danslessen verteld dat ik er beter mee kon stoppen. Ik had geen talent en men zag geen progressie. Daarbij maakte ik de andere deelnemers bang met mijn bewegingen. Het leek alsof ik aan een of andere tropische ziekte leed.

Flashback

Ook kreeg ik terstond een flashback van Nieuw Zeeland waar ik jaren geleden in Whangarei een ticket kocht voor een Haka-voorstelling die werd verzorgd door traditionele Maori’s. Ik zat helemaal vooraan en was wat aan te spelen met mijn debieltje. Na 15 minuten sloten de toegangsdeuren. Ik draaide me om en schrok: ik was helemaal alleen. Ik was de enige toeschouwer 😫. De privé- voorstelling begon en een stuk of 20-30 gebananenrokte Maori’s begonnen aan hun krijgsdans. Je hebt het wel eens gezien op TV. Een hoop geblêr, tong naar buiten en vooral met wijdgesperde ogen heel woest kijken. En dat allemaal voor mij alleen. Ik schaamde me en zocht naar een oplossing om me zelf uit mijn lijden te verlossen. Vroeger als kind bij mijn opa en oma moest ik altijd naar de dansjes van mijn nichtjes kijken. Toen ze ook nog eens hun vocale “talenten” ontvouwden rende ik met de voetbal onder mijn armen schreeuwend naar buiten. Ik kan daar gewoon niet tegen. Het plaatsvervangende schaamtegehalte neemt dan echt indrukwekkende vormen aan. De gifbeker moest ik echter tot op de bodem leegdrinken toen mijn grootste angst werkelijkheid werd. Ik moest meedoen. Een jong Maori-meisje kwam naar me toe en gaf me een neuskus ter begroeting. Ook al zoiets. Ze nam me bij haar hand mee het podium op en voordat ik het wist stond ik ook met mijn tong naar buiten met grote ogen te brullen. Man man man…. ik dank god op mijn blote knieën dat ik alleen in die zaal was en niemand anders met een camera. Maar deze keer in de woestijn bleef ik fijn zitten. Het dansen liet ik aan anderen over. Ik weet mijn plaats 😉😂.