Noord-Macedonië

On the road

Bij het plaatsje Kjafasan (Ќафасан) gingen we de grens over. De Albanese douaneambtenaren wilden het busje echter eerst aan een grondige drugtest onderwerpen. Hiervoor moest ik eerst een huizenhoge garage inrijden. Zo’n oude vieze kerel vroeg aan Angelica of ze kinderen had. Hierbij werd ze van top tot teen bekeken. De zeever sprong met bakken over zijn onderlip. Ik hoorde hem gewoon denken: “Geen abnormale kilometerstand. V-snaar nog strak. Geen krasjes op de lak. Nog genoeg lucht in de banden. Genoeg zuur in de accu. Koplampen nog in orde. No prob….die meid komt in ieder geval MIJN keuring wel door”. Hij rook aan een leeg pakje Marlboro. Hij vroeg of we drugs bij ons hadden. Ik dacht maar één ding: hier moest ik bij aanwezig blijven. Als we hier met zo’n dienstklopper te maken hadden die in de winter van zijn carrière nog wat wilde maken van zijn arbeidsleven dan zou hij zomaar wat drugs in ons busje kunnen gooien. In plaats daarvan bleef hij maar kijken naar die kratten bier. “Ahaaa, een alci !”: dacht ik. Ik vroeg hem of hij bier lustte. Ik had net zo goed een kalkoen kunnen vragen of hij de Kerst leuk vond. Wat een rare vraag. Túúrlijk lustte hij bier. Ik zei dat hij twee flesjes bier mocht pakken en dat deed ie ook heel snel ! Hij zette ze meteen koud in de koelkast. Hierop mochten we meteen vertrekken.

Pasha’s Moskee

Deze moskee was wel heel mooi. Een moslim die langs kwam vroeg op vriendelijke toon waarom we niet eens naar binnen gingen om te gaan kijken ? Dat wilden we zeker ! De moskee-beheerder maakte de deur open zodat we een kijkje mochten nemen. Uiteraard deden we onze gympen uit en Angelica mocht een mooi hoofddoekje om. Stond haar trouwens super 😂😜.

Video

Lake Matka Matkakloof

Lake Matka is een stuwmeer met een mooie blauwgroene kleur. We maakten een boottochtje van ongeveer een uur. Toen we de menukaart vast hadden schrokken we van de prijzen. Een dikke biefstuk kostte 40€. Niet dat we het niet konden betalen maar in een land waar het netto maandinkomen op 300€ ligt voelden we ons toch enigszins genaaid. Een restaurantje verderop betaalden we gewoon 14€ voor een compleet menu. We zijn goed maar niet gek. De wc’s zijn overigens toe aan een opknapbeurt. Zeker als dit dé toeristische trekpleister van Noord-Macedonië is 😩

Moeder Theresa uit Skopje, Macedonië

Op 5-9-1997 overleed de in Skopje geboren moeder Theresa op haar werkplek in Calcutta op 87-jarige leeftijd. Zes jaar later werd ze zalig verklaard en weer 13 jaar later werd ze heilig verklaard. Heel soms worden mensen geboren die zich getroffen voelen door het lot van de talloze daklozen, zieken en stervenden, zwervende kinderen, hongerigen en mensen met lepra. Zij besluiten hun hele leven te wijden aan de verzorging van deze mensen. Moeder Theresa bouwde vele verzorgingshuizen en werd geholpen door ontelbare vrijwilligers verdeeld over de hele wereld. Vandaag waren we in de hoofdstad Skopje en wipten even haar herdenkingshuis nabij het Macedonië-plein en het Ristik paleis, naar binnen. We hadden nog een beetje geld over van de inzamelingsactie van de watersnoodramp en hebben dat ter plekke aan haar stichting gedoneerd.

Hoofdstad Skopje

De hoofdstad deed enigszins communistisch aan. We zagen veel standbeelden van stoere, vierkante mannen in een stoeipakje al dan niet zittend op een paard met een zwaard in hun hand. De vechtlust druipt er van af in dit stadje terwijl ik van Skopje altijd een vredelievende gedachte had. Wellicht gevoed door het vrolijke liedje “Skopje, Skopje” in 1978 gezongen door Raffaella Carrà. Zie hieronder.

Het stadje vertoonde ook geen samenhangend geheel. Tussen de communistische betonnen creaturen door jaagden huizenhoge westerse led-reclames de mensen de winkels binnen. Vanaf fort Kale welke op een berg naast de stad ligt hadden we een mooi uitzicht over de chaotische verkeerstaferelen onder ons. Ontelbaar veel Engelse dubbeldekkers remden voor overstekende paard en wagen-combi’s. Mensen staken al bellend gewoon over zonder te kijken. Het vertrouwen in de stuurmanskunst van de automobilist was groot !

Corruptie

Wel liefst tweemaal op een kwartier tijd werd ons geld afgenomen door de lokale politie. De eerste keer tijdens een routinecontrole langs de weg. De agent bleef maar vragen stellen in het Albanees terwijl ik in het Engels al diverse malen had aangegeven dat ik niet begreep wat hij me vroeg. Hierdoor werd hij steeds onprettiger in de omgang. Uiteindelijk kwam ik erachter dat hij wilde weten of ik een poederblusser in mijn bus had. Nee. Natuurlijk heb ik geen poederblusser. Met onze paspoorten in zijn handen zei hij lachend dat ik hem dan 100€ moest betalen. Dat was zijn weekloon (!). Mijn hand gleed in mijn rechterzak waar ik mijn nepbeurs had zitten. Een oud beursje met oude, vervallen bankpasjes en met bankbiljetten afkomstig van tien landen met een gezamenlijke waarde van nog géén vijf euro. Plús een briefje van 20€. Ik liet hem de geopende beurs zien. Ik had maar 20€ bij me en als ik dan toch in het stadje moest bijpinnen dan kon ik het geld ook meteen gaan betalen op de plek waar het hoorde nl. op het politiebureau was mijn gedachtengang. “Als u me nu een bekeuring schrijft dan weten ze op het bureau precies hoeveel ik moet betalen”,zei ik. Hierop griste hij de 20 euro uit mijn hand en zei dat ik op moest rotten. Zonder hier op te reageren liep ik in versnelde pas naar ons busje. Het eerste wat ik tegen Angelica zei was dat ze de nepbeurs opnieuw moest aanvullen met 20€. Die agent ging waarschijnlijk nu zijn collega’s even verderop bellen. Daarna hebben we alleen maar gelachen. Een hoop ellende bespaard voor maar 20€. Uitzicht-en kansloze situaties herkennen en accepteren is ook een kunst. Hadden we hier een grote mond gehad dan hadden ze het busje wellicht op zijn kop gezet. Even verderop was het wéér prijs ! We hadden 62 km/uur gereden daar waar 60 km/uur was toegestaan. We moesten 50€ betalen. Van afwijktoleratie had men hier nog nooit gehoord. De oudere agent wilde dat ik mijn VISA-gegevens aan hem afstond. Toen ik hem vertelde dat ik geen creditcard bij me had ontplofte hij en smeet onze paspoorten tegen de voorruit van de politiewagen. De jongere agent schrok hier van en raapte de documenten van de grond. Hij gaf ze me terug en zei dat ik snel weg moest gaan hetgeen ik ook meteen deed ! Sjonge sjonge. Ik ben jaren geleden op de luchthaven van Kiev in de Oekraïne al eens door een politieagent beroofd van mijn geld. Blijkbaar is dit in oost-Europa nog altijd schering en inslag. Sindsdien draag ik altijd een nepbeurs bij me. Dit is de eerste keer dat het ons heeft geholpen.

Camping/Hostel Kitka nabij grens Kosovo

We hadden een hele leuke camping gevonden. De eigenaar hielp ons nog met het binnenrijden van de hele smalle toegang. Er waren nog andere gasten uit Bosnië-Herzegovina en Albanië. De weg er naar toe was echter bijna niet te doen. Drie kwartier lang alleen maar bochtjes en smalle paadjes met als gevolg een dikke kras op onze bus. Toen we eenmaal ter plekke waren bleken we de verkeerde weg genomen te hebben. Er liep ook gewoon een geasfalteerde weg naar de camping ⛺️ 😩😂