Al vroeg vertrokken we met ons jeepje naar de grens bij Sixaola. We besloten de jeep ter plekke langs de weg te parkeren want deze mochten we van de verhuurder niet over de grens meenemen. We zagen sowieso geen verkeer bij deze grensovergang. Beetje raar. Waarschijnlijk i.v.m. Corona. Allereerst moesten we ons melden bij de douane van Costa Rica voor een exit-stempeltje in ons paspoort (alez wéér een stempel 😊). Via een brug over Rio Sixaola kwamen we Panama binnen. Hier stonden drie bazen die ons paspoort controleerden. Een jongetje stond te wachten om ons naar het immigratiekantoor te brengen. Het duurde een dik half uur om alle paperassen in orde te maken. Het jongetje bracht ons vervolgens naar een busje dat klaar stond om ons naar het haventje in Almirante te brengen. Hier pakten we een watertaxi en 45 minuten later stonden we op Isla Colón, het grootste eiland van Bocas del Toro. Het is een eilandengroep heel dicht bij de grens met Costa Rica 🇨🇷 en Panama 🇵🇦. Het is Caribisch gebied, vandaar de schitterende stranden die we hier zouden gaan zien. Deze eilanden staan bekend om hun ongelooflijke biodiversiteit en zo te zien was het erg populair bij eco-reizigers op blote voeten die zich helemaal de tyfus hadden geyogad. Maar ook zagen we veel backpackers en surfdudes met knotjes. In ons hostel zaten alleen maar surfdudes. Allemaal hadden ze wel ergens een pleistertje of een bandage. Om de hoek ligt Punta Kurva. Een plek waar deze dudes hun kunsten vertonen. Leuk om maar te kijken maar ik moest er niet aan denken om een kwartier in het water te liggen wachten op die mooie golf die me 5 seconden plezier zou gunnen op mijn plankje. Langer dan vijf seconden heb ik niemand overeind zien blijven staan overigens. Qua tijd een slechte investering maar eerlijk is eerlijk: als je zo’n golf kunt bedwingen dan ben je een baas en daar mag je best trots op zijn 🌊
Video grensovergang
In de rij bij de douane van Costa Rica 🇨🇷.Een exit-stempeltje bij het verlaten van Costa Rica 🇨🇷. In de rij voor de immigratiedienst van Panama 🇵🇦.Aanmelden bij de immigratiedienst van Panama 🇵🇦.In het busje naar de haven van Barrio Frances.In het busje naar de haven van Barrio Frances.Wachten op de speedboat.
Bocas town
Bocas Town is een klein gezellig dorpje met een haventje, kleine winkeltjes en restaurantjes geschilderd in hele vrolijke Caribische kleuren. Ik heb even mijn best gedaan maar hier krijg je niemand wild gemaakt. Iedereen lijkt wel gevangen in zo’n trance-momentje, vol op de kokos. Hier vind je géén kansloze slissers met Gucci-tasjes en bontkraagjes maar voornamelijk veel surfdudes die hun leven op het spel zetten voor die ene goeie golf. Bocas del Toro is de ultieme eilandbestemming voor een ontspannen, tropisch uitje. Lekker de hele dag naar de golfjes kijken en op leuke strandjes lopen met een blikje bier in je knuisten.
Het pittoreske haventje van isla Colón 🥰.
Tesoro Escondido Lodge Cabinas 😍
Dit hostel is één van de mooiste hostels waar ik ooit ben geweest. Voor 55€ per nacht (!) weliswaar ver boven ons budget maar eijjj…. Kijk even waar we drie nachten mogen slapen. Zoveel betaal je bij ons in Nederland voor een Formule 1 krikhotel. Het hostel is gebouwd op een rots en ligt naast het beroemde Bluff-strand. De weg er naar toe is zanderig en op sommige plekken is de weg door de golven weggeslagen. We konden ons eigen eten meenemen maar we konden ter plekke ook eten wat de pot schafte. Voor gemiddeld 13,50$ hadden we een dinner en voor 5,50$ maakten ze ons een ontbijtje met ei. Surfers van over de hele wereld kwamen hierheen om de zee te bedwingen. Twee hondjes en een kat maakten de staf compleet. De staf bestond uit jonge mensen die hier een zakcentje bijverdienden. Super aardige gasten. We liepen de trap omlaag en kwamen terecht op een privé-strandje helemaal omgeven door de zee. Morgen vertrekken we weer naar Costa Rica richting Monteverde in het midden van het land 😊👌🏻.
Luiaard. Uitzicht vanuit onze cabin.
Video lodge
Onze kleurrijke cabin. Ontbijtje met uitzicht op de zee.
De stranden
De stranden hier zijn supermooi. Zeer zeker Bluff-beach (!). Houd je echter van gerepte stranden zoals bij resorts waar ze ieder uur de aangewaaide blaadjes uit het zand harken dan is dit niks voor jou. Wat hier op het strand aanspoelt blijft ook liggen. Zeewier, wreckwood, stukken boom noem het maar op. Aangezien ik sowieso niet graag op stranden lig vind ik het natuurlijk mooier om de ongerepte stranden te zien. Het liefst zonder bedjes, parasols en verkopers van zonnebrilletjes 😊.
Video Bluff-beach
Metershoge golven beuken op de kust.Met babbi aan de wandel.Surfdude zonder knotje.Wachten op de golf.Duiken !!Bluff-road door de jungle. Leuk om over te wandelen. Shoeflower langs Bluff-road.Leuk doorkijkje.Hotel aan zee.Onze vlag is er weer bij 😊.Killer waves 🌊☠️.Ongerepte stranden met weinig toerisme.Strandhuisje only the lonely.Mooie foto met een drone gemaakt.Bocas del Toro.
Vrienden van Dutch Traveljunk
Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Lekker gezellige restaurantjes en kroegjes. Altijd wel wat te doen 🙂
Wat zou je doen als je deze Cheeta welpjes moederziel alleen in het gras zag liggen ? Het gebeurt maar al te vaak dat de moeders van deze welpjes vroegtijdig komen te overlijden door bijvoorbeeld een ziekte. Aangezien de jonge jachtluipaardwelpjes zich niet kunnen verdedigen belanden ze meestal in de buik van een roofdier.
Gelukkig zijn er in veel landen in Afrika weeshuizen die deze weesjes opvangen. In het Cheeta opvangtehuis van CCF in Namibië worden kleine cheeta-cubs of oudere cheeta’s die niet meer in het wild kunnen leven, opgevangen en verzorgd.
Niemand heeft ze ooit leren jagen. Het vlees dat ze hier iedere dag krijgen gevoerd moet voor ze in stukjes worden gesneden anders krijgen ze het niet afgeslikt. Ze kunnen geen vlees kapotscheuren laat staan een karkas met hun vlijmscherpe kaken en klauwen, open maken. Niemand heeft ze dit ooit geleerd, aldus de Amerikaanse oprichtster van de CCF organisatie, Dr.Laurie Marker waar we een kort gesprek mee hadden. Haar wereldwijde organisatie https://cheetah.org/ heeft tot doel om te voorkomen dat de cheeta wordt uitgeroeid. Momenteel leven er 3000 cheeta’s in Namibië is daarmee is de populatie hier het hoogst van alle landen van Afrika.
Laurie Marker
Anatolische herdershonden
Zo wordt er hier research gedaan naar niet alleen het gedrag van de cheeta maar ook hoe bepaalde ziektes kunnen worden overwonnen. Namibië noemen ze ook wel de cheeta-hoofdstad van de wereld. In het gebied waar we nu zitten (Otjiwarongo) komen de meeste cheeta’s ter wereld voor. En we hebben er heel wat gezien ! Uit onderzoek bleek dat de meeste cheeta’s afgeschoten werden door locale boeren. Niet vanwege hun vacht of als trofee maar gewoon om hun veestapel te beschermen. Is natuurlijk wat over te zeggen. CCF ontwikkelde een programma waarbij Anatolische herdershonden uit Turkije werden getraind om de veestapel te beschermen.
De honden werden zodanig getraind dat ze een cheeta op grote afstand kunnen waarnemen/ruiken. Op dat moment beginnen ze massaal te blaffen waardoor de cheeta niet meer in de buurt durft te komen. De honden leven samen met schapen, geiten, ezels en ander vee zodat ze gewend aan elkaar zijn. Door dit truukje toe te passen werden er ineens bijna geen cheeta’s meer afgeschoten. We spraken met een aantal meiden die hier vrijwilligerswerk deden. Ze kwamen uit Engeland, VS, Duitsland, Australië en een meid uit Den Haag. Dit was natuurlijk wat anders dan 6 weken zomervakantie met je earphones op je hoofd iedere dag op het terras hangen of met je voetjes in het water hangen in een Maasplas. Wil je eens écht wat leuks en spannends maar vooral wat nuttigs doen ? Wordt dan vrijwilliger in een CCF organisatie in Namibië en vul dit formulier in: https://cheetah.org/volunteer-survey/
Zambia
Ook in Zambia heb je een soortgelijke organisatie waarbij ze jonge weesjes trainen om weer in het wild te kunnen worden uitgezet. Om wat geld bij elkaar te harken mag je met een jachtluipaard een wandelingetje maken.
Je krijgt wel twee dringende adviezen mee:
1. Niet vóór haar gaan lopen want dan kan ze niet goed meer zien. Dan wordt ze pissed en kan ze gaan grommen.
2. Als ze op de grond ligt en je aait haar kan het zijn dat ze zich ineens omdraait. Op dat moment moet je je naar achteren laten vallen of snel opstaan. Zodoende ontwijk je de scherpe klauwen van het beest en spaar je je een armpje want die gaat er geheid vanaf als de nagels jouw huid doorboren.Bekijk het filmpje vooraan in de blog en je ziet me nog net snel opstaan.
5 seconden voordat ik snel moest opstaan
Wanneer je ooit een kat hebt gehad, weet je dat deze dieren scherpe nagels hebben die ze op ieder moment in en uit kunnen trekken. Dit geldt voor alle katachtigen ter wereld, behalve het jachtluipaard. Bij deze dieren staan de nagels altijd in de “uitstand”. Ze kunnen niet ingetrokken worden. Dat heeft verschillende redenen. Jachtluipaarden gebruiken hun nagels namelijk constant. Zo hebben ze de nagels nodig om extra grip te hebben tijdens een harde sprint, maar ook wanneer ze een prooi willen overmeesteren en wanneer ze rondwandelen over het ruige terrein van de savanne. Zonder hun nagels zouden ze gemakkelijk uitglijden.
Jachtluipaard
Het jachtluipaard is het snelste landzoogdier ter wereld. Hij haalt een topsnelheid van gemiddeld 100 km per uur. In ongeveer drie seconden kan hij een snelheid van tachtig kilometer per uur halen! De topsnelheid houdt hij echter maar ongeveer 30 seconden vast. Het komt niet vaak voor dat een jachtluipaard zo hard rent. Het kost veel energie. Een jachtluipaard haalt deze snelheden door de bouw van zijn lichaam. Hij weegt namelijk niet veel en zijn gewrichten zijn flexibel. Door de lange poten en het kantelen van zijn heupen en schouderbladen kan de jachtluipaard extra grote sprongen maken. Doordat hij zijn nagels niet kan intrekken, dienen deze als grip tijdens de zigzaggende achtervolging. Het zijn eigenlijk een soort noppen die wij hebben onder onze voetbalschoenen!
This blog is in English and in Dutch (for the English version you have to scroll down)
Bezoek een gevangenis zonder muren op de Filipijnen
In Puerto Princesa op het eiland Palawan (Filipijnen) staat de bijzondere Iwahig gevangenis. Deze gevangenis is uniek omdat er geen muren omheen staan. Iedereen kan zomaar weglopen. De gevangenis en het land eromheen hebben een oppervlakte dat ongeveer twee keer zo groot is als Parijs en bijna 3000 gevangenen werken en leven hier samen alsof het een groot dorp is. Angelica en ik konden deze gevangenis gewoon binnenwandelen en zien hoe het is om hier te wonen en te leven. Er is altijd wel een gevangene die je wat kan vertellen over zijn leven hier.
Wanneer je in de Filipijnen een grote misdaad pleegt zoals een moord, kom je de eerste jaren waarschijnlijk terecht in de gevangenis in de hoofdstad Manila. Daar zit je met 300 gevangenen in een cel van 150 m2. Om de beurt mag er iemand een paar uurtjes slapen. Daarna wordt hij wakker gemaakt zodat een ander even kan gaan liggen. Na een aantal jaar je goed gedragen te hebben, heb je kans op een overplaatsing naar de Iwahig gevangenis op Palawan. Hier werken ze met drie afdelingen; maximum, medium en minimum. Op welke afdeling je zit, is afhankelijk van je gedrag en hoeveel jaar straf je nog te gaan hebt. Elke afdeling heeft een andere vorm van vrijheid binnen de gevangenis. De medium en minimum gevangenen zitten niet opgesloten en werken enkele dagen op de rijstvelden binnen de gevangenis. In hun vrije tijd zijn ze daadwerkelijk vrij om te doen wat ze willen binnen het grondgebied van Iwahig.
De gevangenis lijkt gewoon op een rustig dorp met een ontzettend mooie omgeving. De gevangenen lopen niet weg omdat de kans groot is dat ze niet ver komen. Wanneer ze dan gepakt zouden worden, krijgen ze extra jaren celstraf en moeten ze terug naar de gevangenis in Manila. Dit is ook de reden dat er bijna geen incidenten van geweld of diefstal voorkomen. De mensen zijn blij met de vrijheid die ze hebben en willen dit niet op het spel zetten.
Je hoort de verhalen die vaak erg aangrijpend zijn en hoewel de meeste mannen er vrij ruig uitzien, zijn ze eigenlijk poeslief. Ze vinden het ontzettend leuk dat je langskomt. Ze genieten er van om je belangrijke levenslessen te leren over de waarde van familie en dat mensen daadwerkelijk kunnen veranderen. Daarnaast zijn ze gek op dansen, rappen en zingen dus je kan zeker rekenen op een optreden.
Jason zit een straf uit van 23 jaar. Hij vermoordde de twee moordenaars van zijn vader, moeder en zusje die op een avond aan hun deur stonden. Tegen zijn advies in maakte zijn vader destijds toch de deur open. Met twee pistoolschoten werd hij vermoord. Daarna stormden de twee overvallers naar binnen en schoten hun magazijn leeg op de rest van het gezin. Zwaargewond werd Jason afgevoerd naar het ziekenhuis. Wonder boven wonder overleefde hij deze meervoudige moord. Jaren later zag hij de overvallers in zijn dorp rondlopen. Ongestraft. De politie deed niets. Steeds als hij ze tegen kwam lachten de twee hem uit. Hij besloot wraak te nemen. Op een dag kocht hij een pistool, wachtte de overvallers op en schoot ze allebei dood. Daarna fietste hij naar het politiebureau, vertelde wat hij gedaan had en werd meteen gearresteerd. Hij kreeg 23 jaar cel. Hij heeft 8 jaar in de gevangenis van Manila gezeten. Nu zit hij hier en heeft nog maar 12 jaar te gaan. Tijdens ons gesprek kwam een Filipijnse jongedame in een tennisrokje aangefietst. Ze was op vakantie in eigen land en kwam al een paar dagen langs om met de jongens te gaan tennissen. Mooi toch ?
Ben je van plan om langs te gaan, kom dan vooral niet met lege handen aan. Koop vooraf wat lekkers en een paar pakjes sigaretten. Hier zijn ze erg blij mee want ze hebben zelf geen geld voor dit soort dingen. Met het werken op de boerderij verdienen ze eten voor de week maar dit is niets bijzonders. Als vrouw is het daarnaast gepast om je een beetje bedekt te kleden. Er zullen ook gevangenen zijn die je een rondleiding geven binnen het gebied en aan het einde om wat geld vragen. Kom dus niet met een lege portemonnee maar zorg dat je wat briefjes van 100 Pesos bij je hebt. Je kunt ook allemaal spulletjes die ze zelf gemaakt hebben kopen. Probeer niet te veel in discussie met ze te gaan. Ze probeerden te achterhalen hoeveel straf ze zouden hebben gekregen in Nederland. Jason stelde Angelica de vraag wat zij nu vond van het feit dat hij die dubbele moord had gepleegd. Op dat moment moet je even slikken en een tactisch antwoord geven. Ik bedoel: je zit wel tussen 300 moordenaars 😉
Visit a prison without walls in the Philippines
In Puerto Princesa on the island of Palawan (Philippines) there is the special Iwahig prison. This prison is unique because there are no walls around it. Anyone can just run away. The prison and the land around it have an area that is about twice as big as Paris and almost 3000 prisoners work and live together as if they were in a big village. Angelica and I could just walk into this prison and see what it’s like to work and live here. There is always a prisoner who can tell you something about his life.
When you commit a major crime such as murder in the Philippines, you will probably end up in prison in the capital Manila in the first years. There you live with 300 prisoners in a cell of 150 m2. Someone can sleep for a few hours. Then he is awakened so that another person can lie down. After a few years you have behaved well, you have a chance of a transfer to the Iwahig prison in Palawan. Here they work with three departments; maximum, medium and minimum. Which department you are in depends on your behavior and how many years you still have to stay.
Each department has a different form of freedom within the prison. The medium and minimum prisoners are not locked up and work on the rice fields within the prison for a few days. In their free time they are actually free to do what they want within the territory of Iwahig. The prison just looks like a quiet village with an incredibly beautiful environment. The prisoners do not run away because they will not get far. When they get caught, they get extra years in prison and have to go back to the prison in Manila. This is also the reason that there are almost no incidents of violence or theft. People are happy with the freedom they have and do not want to risk this.
You hear the stories that are often very poignant and although most men look pretty rough, they are actually very cute. They really like it that you come along. They enjoy learning your important life lessons about the value of family and that people can actually change. They are crazy about dancing, rapping and singing so you can certainly count on a performance.
Jason is sentenced to prison for 23 years. He killed the two murderers of his father, mother and sister who were standing in front oftheir door one evening. Against his advice, his father opened the door. He was murdered with two gunshots. Then the two robbers rushed in and emptied their guns on the rest of the family. Jason was taken off to hospital severely wounded. Miraculously, he survived this multiple murder. Years later he saw the robbers walking around in his village. Unpunished. The police didn’t do anything. Every time he came across them, the two laughed at him. He decided to take revenge. One day he bought a gun and shot the two robbers. Then he went to the police station, told what he had done and was immediately arrested. He was sentenced to prison for 23. He spent 8 years in Manila prison. Now he is here and has only 12 years more to go. During our conversation, a young Filipina lady stopped by in a short tennis skirt. She was on holiday in her own country and came along for a few days to play tennis with the boys.
If you intend to visit this place, do not approach empty-handed. Buy some goodies and a few packs of cigarettes in advance. They are very happy with this because they have no money to buy those things themselves. With working on the farm they earn food for the week but this is nothing special. As a woman, it is also appropriate to dress a bit covered. There will also be prisoners who give you a tour of the area and ask for some money at the end. So do not come with an empty wallet but make sure you have some 100 Pesos notes with you. You can also buy all the things they have made themselves. Do not try to argue with them too much. They try to find out how much punishment they would have received in the Netherlands. Jason asked Angelica aabout her thoughts that he had committed that double murder. At that moment you have to swallow and give a tactical answer. I mean: you’re among 300 murderers;)
Wil je eens een echte aparte bar bezoeken of ben je een fan van de kaskrakers Alien of Predator, kijk dan eens naar deze bar. Het is tegelijkertijd griezelig en cool. Je moet deze plek eigenlijk gewoon eens zelf zien. De bar is heel speciaal ingericht en we hadden het gevoel alsof we in de buik van moeder-Alien zaten te drinken. Ik bezocht deze bar met mijn mooie nichtje Verena in Gruyères en we waren allebei overweldigd door de creatie van de kunstenaar Hansrudi Giger: de ontwerper van de microfoonstandaard van Jonathan Davis, frontman van metalband Korn maar ook de ontwerper van de buitenaardse wezens in de kaskrakerserie Aliens uit de jaren ´80.
Stap gewoon naar binnen en je mond valt open van verbazing. Het is alsof je een filmset binnen stapt. H.R. Giger ontwierp de bar op een manier die de 400 jaar oude gotische architectuur vertegenwoordigt. Hij versterkt het spelonkachtige effect met dramatische skeletbogen die over het plafond zwaaien. Onder deze benige gewelven staan schelpachtige stoelen met een hoge rugleuning. Ze waren oorspronkelijk ontworpen voor de Harkonnen-troon voor de Dune-film die nooit is gemaakt. Wat een spannend gevoel om te mogen kruipen in een van deze ruggengraatstoelen bij de ronde ramen, en het gevoel te hebben dat je word opgeslokt door een intergalactisch beest.
Tip:
De Gigerbar is enorm populair bij toeristen, dus probeer lunchtijd en andere spitsuren te vermijden. Het kan zijn dat je even moet wachten om plaats te nemen aan de tafel van je voorkeur. We hebben ons best gedaan om wat foto’s te maken, maar het was erg moeilijk om ze vast te leggen met al die bezoekers in de buurt. De Gruyères Giger-bar is eigenlijk de vierde bar die ooit is gebouwd. Dit is de enige bar die nog open is. Zoals je kunt zien op het menubord, serveert Bar HR Giger drankjes en kleine snacks, inclusief thema-items. Verena bestelde een Alien-koffie, het visueel meest interessante gerecht dat op een houten dienblad met kleine schuimgebakjes en honingkruidenlikeur wordt geserveerd. Ik bestelde een Giger Mojito. Bezoek trouwens ook eens haar website Derde Etage .
Als je de Alien-serie uit de jaren tachtig hebt gezien herken je misschien wel de klauwen van het beest. Klauwen die mensen uit elkaar trokken waarbij het bloed in het rond spoot. Vergeet ook de dubbele kakenrij van het beest niet ! De impact van Alien leverde de Zwitserse kunstenaar in 1980 een Academy Award op voor de beste prestatie in visuele effecten. Het Oscar-beeld is te zien onder een van de oude trappen in het museum. Dus: eerst even een lekker drankje doen in de Giger-bar. Daarna even het Giger-museum in en tot slot in één van de restaurantjes genieten van een typische Gruyère raclette. Een geurend kaasje wat nog lang in je neus zal blijven hangen. Yummiee ! GPS: 46.584251821900054, 7.082280455600975
Wanna check out this place ? Sent a message with your request to Ran Groetjes (FB-Messenger) and get the GPS-coordinats.
Abandoned since 1999 and falling into disrepair, the Chemiewerk Rüdersdorf resembles a post-apocalyptic world, just outside of Berlin.After a short walk along the railway track over the riverbridge we were not prepared for the sheer vastness of this abandoned place, it loomed before us surrounded in razor-sharp wire, like something out of a zombie movie.
The history of the factory dates back to 1899 starting its life with “CO Wegener” a company which built a cement plant at this location. This was a strategic choice given that the industrial processing of quicklime and cement was carried out in the nearby Rüdersdorf. During World War II the site was then used by the Nazis for the production of synthetic bauxite used in the process of aircraft production. Germany was almost entirely dependent on Hungary and Yugoslavia for bauxite during the war and the British attempted to stop the bauxite trade by sending undercover agents in, however, this did not go to plan. As with many buildings in East Berlin, the Soviets dismantled the plant after the war, then in 1950, it was used to make animal feed and other farming materials.
There are several buildings to explore and this at site you cab climb to dizzying new heights. If you suffer from Vertigo or a fear of heights then this might not be the location for you. Climbing up the exposed concrete stairways to the top of the eight-story-high silo tanks is not for the faint-hearted – especially when there are large holes in the floor that would have you fall straight through to the bottom (not to mention the gap between the stairs and the floor that you have to jump over).
The roofing is quite unstable so I would not recommend walking on it, but if you fancy making across this rickety bridge then be my guest. Just remember if you are on German health insurance you most likely will not be covered…
Items are left in disarray as if there was a swift evacuation, chemical bottles fill rooms and meticulously handwritten documents are scattered throughout the ruins. The factory has been used for several movies including ‘Enemy at the Gates’ and ‘The Monuments Men’. I can see why – the beauty and epic presence of these buildings is nothing short of cinematic.
Plans to make something out of the location were rejected, and the thick reinforced concrete and enormous contaminated sites put many companies off furthering these proposals. Now it is just left to nature and the outcasts of society. As with any urban exploration, I urge you to not destroy or vandalise anything, it ruins the experience for others and often makes these places more off limits then they already are due to security. Remeber our credo: take nothing but pictures and leave nothing but footsteps.
Disclaimer: I never claimed that I visited this place. Nor did I advise or force anyone to visit this place. Entering such buildings is prohibited and can be punished with high fines or in some countries you may be fined with a prison sentence.
Het lekker ‘tafelen’ zoals we dat in Nederland kennen is hier niet aan de orde. Vóórdat we laatste hapje in onze mond lieten verdwijnen werd de rekening al op tafel gelegd. Er werd weliswaar bij verteld dat we ons niet opgejaagd hoefden te voelen maar de boodschap was duidelijk: de tafel moest die avond nog een keer verkocht worden. Massa is kassa. Overigens is wel een glas water in ieder restaurant gratis. De ober zal altijd vragen wat je wilt drinken en zal uiteraard geen water aanbevelen maar als je om een glas water vraagt is hij verplicht om je dat gratis te geven. Het smaakt dan wel een ietiepietie naar chloor maar dat doet de postmix cola ook. Wel een voordeel is dat je in veel restaurantjes de ‘refill’ optie hebt. Dit hield in dat Angelica, Yeline en ik onze glazen drank gratis mochten laten bijvullen.
Fooien en creditcards
De prijzen op de menukaarten zijn ex.BTW en zonder fooi. In de ene staat betaal je méér of minder belasting dan in de andere staat. Ter vergelijk: in Limburg komt er nog 9,6% boven op je rekening en in Zeeland 7,45%. Vervolgens reken je af met je creditcard en dan krijg je drie rekeningen. Op de eerste moet je je bankgegevens invullen, je postcode, je CVC-nummer en hoeveel fooi je wilt geven (15%, 18%, 20% of 25%). Zet dan altijd een ‘X’ als je geen fooi wilt geven anders doet het personeel het wel voor je 😉. Uiteraard kun je ook ‘cash’ fooi geven maar dan alsnog een kruisje zetten ! Het is alleen schrijnend om te zien dat mensen in de horeca hier alleen betaald krijgen van de fooien. De baas van de horecazaak betaalt namelijk géén normaal loon zoals in Europa gebeurd. Het begrip ‘fooi’ is ontstaan na de afschaffing van de slavernij toen de slaven ineens vrij waren. Er was destijds genoeg onbetaald werk te doen in de horeca waar ze betaald werden door de klanten. Wat de klant nodig vond dat gaf hij en verder geen gemiep. Tot op de dag van vandaag heeft deze situatie zich niet ontwikkeld. En dan te bedenken dat als je bij een reisbureau of bouwmarkt werkt of als je werkt in de zorgsector als klant waarschijnlijk beter verzorgd wordt dan in de horeca.
Genaaid
Als je bijvoorbeeld cash 56,20$ afrekent en je legt 60$ cash neer dan wordt er verondersteld dat je die 3,80$ als tip geeft tenzij je er om vraagt. Zo ook die barmeid die even ongevraagd 15% fooi op de rekening knalde. Tijd voor heibel !! En of ik die 15% terug kreeg. Bij sommige restaurantjes staat er op de menukaart geschreven dat ze 16% fooi extra boven op de rekening zetten en daarboven op nog eens 9,45% BTW. Kijk, dan is het duidelijk en dan heb je als klant ook een keuze. Overigens malen Amerikanen er niet om als ze 30% meer moeten betalen dan de prijs wat op de menukaart staat. Ze zijn immers opgegroeid in deze cultuur. Dat moesten ze bij ons doen, de tent zou te klein zijn 😂. Imagine, biertje kost 2,40€ en dan 3,20€ moeten afrekenen.
Stappen
Naar een gezellig kroegje gaan was er in deze maand tijd niet bij. Kroegjes waar je zoals bij ons luisterend naar een bandje langs de bar kan afhangen zijn we niet tegen gekomen. We zijn wel in een clubje geweest maar de mensen die binnen waren schreeuwden de hele tijd zó hard dat ik het na drie flesjes bier voor gezien hield. Als je dit in de jaren ‘80 in het café van mijn ouders zou hebben geflikt dan werd je op de platte wagen met je earspeakersetje in je blote Arie door het dorp gereden of je belandde onder de flipperkast. Waarom zo hard schreeuwen ?? En dan die lange rijen voor iedere club. In de club zitten 25 mensen en buiten voor de deur staat een 50 meter lange rij dorstige mensen. Alhoewel: voor 10$ per biertje (Las Vegas) zullen ze niet echt zatjes worden. Bij het binnengaan van de Coyote Ugly bar in Las Vegas moesten we eerst ons paspoort laten zien, vervolgens werd Angelica’s handtasje ondersteboven gehouden en daarna verdween bij wijze van spreken zo’n metaaldetector half in onze kont op zoek naar verborgen wapens.
Parken
De parken zijn héél erg mooi. Wat een verschil met de grote steden. Ze zijn goed onderhouden en overal heb je wel wc’s of een plekje waar je wat kunt eten. Ook zijn er genoeg plekken om te overnachten met een camper of een tentje. Daar kwamen we uiteraard ook voor. Ik heb er van te voren zoveel over gelezen en het is waar: de parken zijn echt vet mooi. Ook de jaren ‘50-‘60 nalatenschap in de vorm van oude auto’s en gebouwen zijn prachtig om te zien. In sommige dorpjes kregen we echt een nostalgische gevoel.
Mensen
De mensen die we tegenkwamen waren supervriendelijk en erg behulpzaam. Als ik ergens stond te kijken kwam er altijd wel iemand voorbij om te vragen of hij/zij kon helpen. Een vrouwtje op een camping bood ons zelfs een slaapplek aan in haar huis in Santa Barbara. Ze was immers toch op vakantie. Sommigen hebben de neiging zich beter voor te doen dan dat ze zijn. Alsof ze zich schamen als hun leven er minder toe doet als ze niks te vertellen hebben. Zo stond ik in een straatje te zoeken naar de Sons of Anarchy filmlocatie van het huis van Opie toen een bewoner van dat straatje me vroeg wat ik aan het doen was. Hij vertelde dat hij in de filmwereld actief was en de film de Titanic mee had geregistreerd. Leonardo di Caprio kende hij persoonlijk en had leuke avonden met hem gehad 🍺. Toen ik vroeg welk huis van Opie was wist hij niet waar ik het over had. De hitserie Sons of Anarchy had hij nog nooit van gehoord. Hij stopte ook meteen met vertellen over zijn ervaringen in de filmbusiness 😂.
Verkeer
De doorsnee Amerikaan rijdt heel gedisciplineerd in het verkeer. Volgens mij rijden ze allemaal op de cruisecontrol want ze rijden op de snelwegen allemaal even hard. Echter, als ik met mijn jeep van de linker naar de rechterbaan wilde dan is dat praktisch onmogelijk want niemand laat je er tussen. Dan moeten ze of remmen of gas bij geven hetgeen inhoudt dat hun auto van de cruisecontrol af moet. Daarna moeten ze natuurlijk weer de cruisecontrol opnieuw instellen en daar hebben ze geen zin in. Ook kun je op Amerikaanse highways en freeways zowel links als rechts afslaan bij een afslag. Heel raar. Ook mogen ze hier zowel links als rechts inhalen. De Amerikaanse snelwegen zijn niet van de kwaliteit zoals we die in Nederland kennen. We zagen veel gaten en beschadigingen aan de weg en de wegen zijn vrij hobbelig. Ook lag er veel vuilnis links en rechts van de rijstroken. Als je ergens rechts of links af wil slaan moet je op tijd beginnen met voorsorteren want zoals gezegd ze laten je niet van baan verwisselen. Op de wegen binnen de bebouwde kom is het weer heel anders. Als er een stopbord staat wordt ook daadwerkelijk 100% gestopt en niet zo’n ‘rollende stop ‘ zoals bij ons in Nederland waar als je een kruising nadert alvast gas bijgeeft als blijkt dat de kruising vrij is. Dat doet de Amerikaan hier niet.
Flexibiliteit
De gemiddelde Amerikaan loopt niet over van de flexibiliteit. Voorbeeld: we bestelden een trio van drie taco’s waarvan een taco niet lekker was omdat hij met jalapeños belegd was. Bij de tweede bestelling van ditzelfde trio een half uur later vroeg ik of ze de taco met de jalapeños weg konden vervangen door ene met kip. Dit stond echter niet in de kassa en was dus niet mogelijk. Hun uitleg was dat als ze dit wél zouden doen ze in grote problemen konden komen met hun baas want die keek met de camera op afstand mee. En dan moet je nog 18% fooi geven voor de klantvriendelijkheid 😂 want bij ieder gerechtje of drankje wat we bij bestelden moesten we van tevoren afrekenen. Maar ze vragen dus van tevoren ook die 15% terwijl er nog geen eten of drank bezorgd is. Het begrip ‘this is the rule’ gaat als een rode lijn door het leven van de doorsnee Amerikaan. Ze hebben hier niet zo’n groot grijs gebied als bij ons in Nederland. Gedoogbeleid is hier zeldzaam.
Auto’s
Het alle belangrijkste bezit van de mensen hier lijkt wel de auto. Als je kijkt hoeveel wasstraten hier zijn en hoeveel mensen een wagen staan te wassen dan zegt dat wel iets. Ook al hebben ze niet veel te makken, de auto moet in perfecte staat zijn. Ook maken de auto’s veel lawaai als ze voorbij knallen. Dit lawaai vinden ze over het algemeen erg leuk.
Winkels
De winkels in de Verenigde Staten blinken uit in een ruim en gevarieerd aanbod van goederen. De prijzen variëren enorm. De Walmart is een van de goedkoopste winkels; je kunt hier niet alleen voedingsmiddelen kopen maar ook gereedschap voor in de tuin of kleding. De kassa’s zijn voor 90% zelfscankassa’s en we konden alleen met onze creditcard onze boodschappen afrekenen. Bij de deur werd dan onze kassabon gecontroleerd. Verbazingwekkend hoeveel hard plastic men in de VS gebruikt om bijvoorbeeld twee croissants te verpakken. Het verpakkingsmateriaal is duurder dan de croissants zelf. Als Amerikanen de winkel uitlopen hebben ze allemaal wel een grote beker drank in hun handen vast. Dit zie je ook in het Amerikaanse straatbeeld, de meesten hebben wel een beker in een handen om uit te kunnen drinken. Het brood in Amerika is heel erg zoet en vooral Angelica vond dit niet lekker. Aan het eind van onze roadtrip zag ik nog een zak wit brood liggen welke we aan het begin van onze vakantie hadden gekocht in de Walmart. Zelfs na vier weken zag je nog steeds geen schimmel op het brood. Rara. Pakken melk zoals bij ons zijn zeer zeldzaam, hier verkopen ze pakken melk van drie of vier liter. Één liter pakken zijn dun gezaaid.
Kijk die prijzen ! Kijk die prijzen !Kijk die prijzen !Kijk die prijzen !Kijk die prijzen !Kijk die prijzen !Kijk die prijzen !Kijk die prijzen !
Waarschuwingsbordjes
Hier in Amerika borst uit van de waarschuwingbordjes. Niet alleen op de wegen of trottoirs maar ook in restaurants, zwembaden, parken, het strand, werkelijk overal. Niet dat de Amerikaan dom is maar door je dom voor te doen kun je veel geld verdienen. De ‘I sue you’-cultuur is hier natuurlijk debet aan. Langs de snelwegen zagen we van die grote billboards waarop een advocaat duidelijk maakt dat je vooral hem moet bellen als je bij een aanrijding betrokken bent geraakt. De tegenpartij maakt hij af en jij als klant maakt hij rijk.
Thank you for your service
Ooit iemand waarvan je weet dat hij bij het leger werkt bedankt voor het feit dat hij jouw veiligheid garandeert ? Hier in de VS heb ik het al een paar keer meegemaakt dat ze mensen die in soldatenkledij op straat rondlopen (😂😂😂) bedanken voor het feit dat ze zoveel gevaren doorstaan voor hun veiligheid. Kan iemand me vertellen wanneer de Verenigde Staten voor het laatst zijn aangevallen door een vreemde mogendheid ? Ter vergelijk: alleen al Nederland is ooit aangevallen door Italië, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk, Engeland en Spanje.
Ajax-Feyenoord
Tijdens gesprekken met Amerikanen valt het wel meteen op met wie je te doen hebt. Heel Amerika is namelijk verdeeld in twee kampen. Praat je met een Democraat dan zijn de gesprekken wat intelligenter van nivo, spreek je met een Republikein dat staat hij al na tien minuten met je te schreeuwen. Stel je voor in Nederland dat de ene helft van de bevolking voor Feyenoord is en de andere helft is voor Ajax en men laat dit ook duidelijk aan mekaar blijken. Zo zagen we bij sommige gelegenheden een bordje waarop de tekst stond: ‘only for Democrats’. In andere staten zagen wij weer grote affiches met Donald Trump aan het raam hangen. Twee jaar geleden was Amerika nog nooit zo dicht bij een tweede burgeroorlog geweest na de rellen bij het Capitool. Iedere Amerikaan beseft dat heel erg goed en ze kijken al met grote angst naar de volgende presidentsverkiezingen. Amerika, de grootste democratie ter wereld. Hoe kun je dit als president, je eigen volk wijs maken als je weet dat jouw systeem één partij méér heeft dan het communisme.
Vrienden van Dutch Traveljunk
Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Allemaal leuke mensen die ik persoonlijk ken 🙂
Rowan Falchi Jewelry
Rowan leerde ik een jaartje of 12 geleden kennen in mijn stamkroeg. In die tijd was ze al heel kunstzinnig en haar hoofd zat boordevol ideeën. In 2014 studeerde ze af als sieraden ontwerper aan de kunstacademie in Maastricht waar ze het vak goudsmid leerde. Als ik langs haar huisje op de Putstraat loop zie ik vaker een lampje schijnen aan een tafeltje. Achter dat tafeltje maakt ze weer wat héél moois :).
Voor sport-,ontspannings- of therapeutische massages moeten jullie bij Jo zijn. Een oude rot in het vak met heul veel ervaring. Jo ken ik van de dance-festivals en we hebben altijd leuke gesprekjes. Ook met zijn dochter Maud ben ik bekend in het stap-circuit. Kijk even op zijn mooie website.
Met Nestor heb ik rondgereisd door Guatemala, Honduras, el Salvador, Nicaragua en Costa Rica. Hij woont nu met zijn gezin in Dubai en verhuurt luxe limousines. Wil je eens lekker een dagje rondkarren in één van onderstaande wagens neem dan even contact met hem op via het contactformulier door op de website hieronder te klikken.
Met eigenaresse Natascha heb ik vroeger op school gezeten en drink af en toe nog een kopje koffie met haar. Een hele leuke serieuze dame met een prima zaak. Gewoon eens binnen lopen !
Met eigenaar/kok Johnnie heb ik heel wat leuke momenten beleefd in onze stamkroeg Tapas. John dook vroeger wel eens van de bar af en ik ving hem dan op. Slecht voor de rug maar goed voor de borrelpraat. Samen met zijn vrouw Sonja runnen ze nu dit zuid-Amerikaanse restaurant. Wil je lachen vraag dan naar zijn beroemde broodje ‘gitaar’ als je daar gaat eten ! Of vraag eens naar de beroemde sok van hotel Atlanta in Amsterdam !
Eigenaar Patje ken ik inmiddels ook al 15-20 jaar. Vroeger stond Patje vóór de bar en nu erachter. Prima gast en zorgt voor een geweldige stemming in zijn kroegje op de Putstraat in Sittard. Zoek de kroeg eens op ! Véél live-bands !
Beryl en Lars ken ik van het stappen en onze vaste Pinkpop-camping groep. Hele lieve mensen met het hart op de goede plek én een hart voor hun nieuwe zaak. Hun tapas-kaart onderscheidt zich van de andere tapas-zaken. Zeker in de zomer is het op het terras héérlijk toeven en ook binnen is het heel gezellig.
Onlangs nog een verrassingsbezoek gebracht aan Angela en Kay uit Sittard. Zij had een zaak in Sittard en hij werkte bij defensie. En wat doe je op een dag. Je pakt je boeltje bij elkaar en vertrekt met de kids naar Frankrijk en begint een bed & breakfast. Halloooo dan !
Op de laatste dag van onze geweldige roadtrip door de Verenigde Staten zouden we Hollywood en Beverly Hills gaan bezoeken. Het was echter één en al teleurstelling. Ik ben er inmiddels al aan gewend dat we in een wereld leven van ‘window dressing’ en zeker hier in de Verenigde Staten zijn ze wat mij betreft kampioen in ‘mehr Schein als Sein’. Zo ook in Beverly Hills en Hollywood. We reden door Beverly Hills en natuurlijk was ons verwachtingspatroon heel laag v.w.b. het bekijken van huizen van bekende sterren. Zo waren de huizen van Madonna, Jack Nicholson en Pitje Brad door metershoge beplanting en hekwerk afgeschermd van de buitenwereld. De toegangspoort van het huis van Pitje stond open en mensen waren bezig met een verbouwing. Maar helaas géén Pitje die ons een handje kwam geven 😂.
Armoede in Hollywood
We liepen over Hollywood Boulevard, de bekendste straat in heel Hollywood. De straat met de sterren van sterren in het trottoir verzegeld. Het is gewoon één en al ellende wat we zagen. Veel leegstaande gebouwen die verpauperen, daklozen wonen in van plastic zeilen zelfgebouwde tentjes op de stoep, Keta-verslaafden liggen zich op straat aan hun open wondjes te krabben en toeristen moesten ze zowat van Michael Jackson’s ster aftrekken om een fotootje te kunnen maken, alcohol verslaafden vragen iedere voorbijganger om sigaretten en arme stakkers die het aardse al lang hebben verlaten dansen van gekkigheid op de stoep. Overal zagen we jonge mensen met groen of roze kleur in hun haar. Of ze waren ‘transwhatever’ of het waren meiden van het feministen clubje ‘de huilende schouder’. Even verderop zat zo’n halve liter Harrie met het Colombiaans marcheerpoeder nog op zijn bovenlip met zijn hand in het broekje van ene Corry Coke en ging flink te keer. Ik wilde naar hem toe gaan om te zeggen dat ie wat rustiger aan moest doen. Het was geen kozijn wat hij aan het schuren was.
Nieuwe ster
Als er dan een moment komt dat een filmster een nieuwe ster in de stoep komt leggen, worden de straten ‘schoongeveegd’ want dan lopen de cameras voor de hele wereld en dan mag de ellende waar de VS momenteel mee kampen niet getoond worden aan de wereld. De gaten in de straten links en rechts van Hollywood Blv moeten dan dichtgemaakt worden want nu zijn ze zo groot dat je er in kan gaan zitten. Heden ten dage zien we echter alleen maar de mooie kant van onze samenleving. In de praktijk is dit helaas vaak anders. Nee, hier voelden we ons gebelgd.
Net volk
In de dure restaurantjes langs de boulevard zitten dan de nette mannen met hun dikke Porsche. Hun vrouwen dragen een gifgroen mantelpakje van Louis Vuitton. Geld ohne Ende. Van die burgerlijke brave Gerda’s die dan ineens op een feestje tegen iedereen aan staan te schuren alsof ze in parenclub het Gulzige Grotje staan. Waarschijnlijk voelen zij zich net zo genept als wij. Is dit nu ‘the worldfamous Hollywood’ ? De pracht en praal waar iedereen het over heeft ? Did I dressed up for nothing ?
Hollywood Boulevard
Walk of fame
John Travolta.Queen.Johnny CashCourteney Cox.Doris Day.Jennifer Aniston.LASSIE ! 🐕 Donald Trump 😂😂😂Keanu Reeves.Antonio Banderas.Harrison Ford.Steven Spielberg.Slash.Anthony Hopkins.Doris Day.Dean Martin.Jennifer Lawrence 😍.Tom Hanks.Jerry Lewis.Robin Williams.Bruce Willis.Camping LA.
Rainbow bar and grill, Lemmy Kilmister Motörhead
De Rainbow Room Bar & Grill in Los Angeles is altijd al een plekje geweest voor rockers die een concertje gaven in de vlakbij gelegen concertzalen van Hollywood. Led Zeppelin, Elton John, John Lennon en nog vele anderen gaven hier aan deze bar hun groupies wat te drinken en hier op de plek waar we nu stonden verdwenen handen in jonge, strakke bloesjes. Maar er is geen rocker die hier méér huisgehouden heeft dan wijlen Lemmy Kilmister van Motörhead. Dit was zijn favoriete toko. De patio van de Rainbow Bar and Grill is jaren geleden gerenoveerd en omgedoopt tot ‘Lemmy’s Lounge’. In principe zaten we gewoon buiten want de lounge wordt door een plastic zeil gescheiden van het terras. Het was zijn favoriete bar om rond te hangen en hier was hij altijd te zien, sigaret in de hand met een Jack & Coke of een halve liter bier, tot aan zijn dood in december 2015. Zelf heb ik hem in 2015 nog gezien op het Exit-festival in Novi Sad, Servië, Zie video hieronder. Hij kwam destijds al met een wandelstok het podium opgelopen maar hij speelde de sterren van de hemel op zijn “Rickenbastard” 4004LK Bass-guitar.
Met crowdfunding financierde de bareigenaar dit standbeeld.Born to lose, live to win.
Vrienden van Dutch Traveljunk
Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Allemaal leuke mensen die ik persoonlijk ken 🙂
Rowan Falchi Jewelry
Rowan leerde ik een jaartje of 12 geleden kennen in mijn stamkroeg. In die tijd was ze al heel kunstzinnig en haar hoofd zat boordevol ideeën. In 2014 studeerde ze af als sieraden ontwerper aan de kunstacademie in Maastricht waar ze het vak goudsmid leerde. Als ik langs haar huisje op de Putstraat loop zie ik vaker een lampje schijnen aan een tafeltje. Achter dat tafeltje maakt ze weer wat héél moois :).
Voor sport-,ontspannings- of therapeutische massages moeten jullie bij Jo zijn. Een oude rot in het vak met heul veel ervaring. Jo ken ik van de dance-festivals en we hebben altijd leuke gesprekjes. Ook met zijn dochter Maud ben ik bekend in het stap-circuit. Kijk even op zijn mooie website.
Met Nestor heb ik rondgereisd door Guatemala, Honduras, el Salvador, Nicaragua en Costa Rica. Hij woont nu met zijn gezin in Dubai en verhuurt luxe limousines. Wil je eens lekker een dagje rondkarren in één van onderstaande wagens neem dan even contact met hem op via het contactformulier door op de website hieronder te klikken.
Met eigenaresse Natascha heb ik vroeger op school gezeten en drink af en toe nog een kopje koffie met haar. Een hele leuke serieuze dame met een prima zaak. Gewoon eens binnen lopen !
Met eigenaar/kok Johnnie heb ik heel wat leuke momenten beleefd in onze stamkroeg Tapas. John dook vroeger wel eens van de bar af en ik ving hem dan op. Slecht voor de rug maar goed voor de borrelpraat. Samen met zijn vrouw Sonja runnen ze nu dit zuid-Amerikaanse restaurant. Wil je lachen vraag dan naar zijn beroemde broodje ‘gitaar’ als je daar gaat eten ! Of vraag eens naar de beroemde sok van hotel Atlanta in Amsterdam !
Eigenaar Patje ken ik inmiddels ook al 15-20 jaar. Vroeger stond Patje vóór de bar en nu erachter. Prima gast en zorgt voor een geweldige stemming in zijn kroegje op de Putstraat in Sittard. Zoek de kroeg eens op ! Véél live-bands !
Beryl en Lars ken ik van het stappen en onze vaste Pinkpop-camping groep. Hele lieve mensen met het hart op de goede plek én een hart voor hun nieuwe zaak. Hun tapas-kaart onderscheidt zich van de andere tapas-zaken. Zeker in de zomer is het op het terras héérlijk toeven en ook binnen is het heel gezellig.
Onlangs nog een verrassingsbezoek gebracht aan Angela en Kay uit Sittard. Zij had een zaak in Sittard en hij werkte bij defensie. En wat doe je op een dag. Je pakt je boeltje bij elkaar en vertrekt met de kids naar Frankrijk en begint een bed & breakfast. Halloooo dan !
Break the rules and you go to prison, break the prisonrules and you go to Alcatraz.
Deze tekst lazen we bij binnenkomst in misschien wel de bekendste gevangenis ter wereld. Na een mooie boottocht van 15 minuten kwamen we aan op de rots die in totaal 1.545 mannen huisvestte in 378 cellen gedurende 29 jaar dienst. Tot de meest opvallende gasten van Alcatraz behoorden Al Capone, James “Whitey” Bulger en Robert Stroud, “the Birdman of Alcatraz”. De cellen hadden een kleine wasbak met koud stromend water, een klein slaapbedje en een toilet. De cellen in Blok D waren weliswaar stukken ruimer, maar hier zaten gevangenen 24 uur per dag opgesloten met uitzondering van één bezoek per week aan het recreatieterrein.
Ontsnappingen
In totaal waren er 14 ontsnappingspogingen in deze 29 jaar. Officieel is niemand er ooit in geslaagd om uit Alcatraz te ontsnappen, hoewel er tot op de dag van vandaag vijf gevangenen zijn vermeld als ‘vermist en vermoedelijk verdronken’. De bekendste ontsnapping was die van de Anglin tweeling samen met Frank Lee Morris. Nooit is er meer iets van hun vernomen. Mocht Frank nog leven dan was hij nu 97 jaar oud. Ik denk dat de VS op zijn kop staat als men erachter komt dat hij nog altijd leeft.
Daar ligt Alcatraz-island (eiland van de jan-van-genten).Uitzicht op de Oakland Bay bridge.Mortuarium.Kledinguitgifte. Schoenenuitgifte.Hier kregen de gevangenen een kammetje en scheersetje.Douches.De wenteltrap naar 2e en 3e etage.Helaas geen mediazuil in die tijd.Tweemaal per week mocht men douchen met lauw water. Voor de andere dagen had men deze koudwaterkraan.Recreatieplek.De grotere cellen voor 24/7 opsluiting. Isolatiecel.Sigaretten uit jaren ‘50.Tandpoeder i.p.v. tandpasta. Er waren gevangenen die graag schilderden. Angelica op bezoek !De controlekamer.Hier hebben ze de pop neergelegd die gebruikt was voor de ontsnapping van de tweeling. Wachtkamer.Handboeien en zelfgemaakte messen.De keuken. Kruidenrekje.De cel van Al Capone. Uitzicht vanaf Alcatraz island.
Lombard street
Na ons bezoek aan Alcatraz besloten we even door San Francisco heen te rijden. De stad staat onder andere bekend om zijn steile heuvels, de aardbevingen en de elegant ogende trolleytrams. Maar het staat toch het meest bekend om de meest bochtige straat ter wereld: Lombard Street met een stijging van 37%. De straat is 750 meter lang en slingert door de wijk Russian Hill. Lombard Street staat bekend om zijn vele scherpe bochten waardoor het de bijnaam ‘de meest chaotische straat ter wereld’ heeft gekregen. We konden de straat met onze jeep alleen vanaf de bovenkant binnen rijden want het is een een richtingsweg. Ik kon maar met 10 km/h omlaag rijden vanwege de zeer scherpe bochten. Ook de bergen toeristen die er foto’s stonden te maken maakten het er niet gemakkelijker op. Maar wel heel leuk om te doen !! Overigens is dit niet de steilste straat van San Francisco, dit is de Bradford street met een stijgingspercentage van 41%.
Knikkeren op de stoep is er hier niet bij. Oakland Bay bridge.Golden Gate Bridge.
Vrienden van Dutch Traveljunk
Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Allemaal leuke mensen die ik persoonlijk ken 🙂
Rowan Falchi Jewelry
Rowan leerde ik een jaartje of 12 geleden kennen in mijn stamkroeg. In die tijd was ze al heel kunstzinnig en haar hoofd zat boordevol ideeën. In 2014 studeerde ze af als sieraden ontwerper aan de kunstacademie in Maastricht waar ze het vak goudsmid leerde. Als ik langs haar huisje op de Putstraat loop zie ik vaker een lampje schijnen aan een tafeltje. Achter dat tafeltje maakt ze weer wat héél moois :).
Voor sport-,ontspannings- of therapeutische massages moeten jullie bij Jo zijn. Een oude rot in het vak met heul veel ervaring. Jo ken ik van de dance-festivals en we hebben altijd leuke gesprekjes. Ook met zijn dochter Maud ben ik bekend in het stap-circuit. Kijk even op zijn mooie website.
Met Nestor heb ik rondgereisd door Guatemala, Honduras, el Salvador, Nicaragua en Costa Rica. Hij woont nu met zijn gezin in Dubai en verhuurt luxe limousines. Wil je eens lekker een dagje rondkarren in één van onderstaande wagens neem dan even contact met hem op via het contactformulier door op de website hieronder te klikken.
Met eigenaresse Natascha heb ik vroeger op school gezeten en drink af en toe nog een kopje koffie met haar. Een hele leuke serieuze dame met een prima zaak. Gewoon eens binnen lopen !
Met eigenaar/kok Johnnie heb ik heel wat leuke momenten beleefd in onze stamkroeg Tapas. John dook vroeger wel eens van de bar af en ik ving hem dan op. Slecht voor de rug maar goed voor de borrelpraat. Samen met zijn vrouw Sonja runnen ze nu dit zuid-Amerikaanse restaurant. Wil je lachen vraag dan naar zijn beroemde broodje ‘gitaar’ als je daar gaat eten ! Of vraag eens naar de beroemde sok van hotel Atlanta in Amsterdam !
Eigenaar Patje ken ik inmiddels ook al 15-20 jaar. Vroeger stond Patje vóór de bar en nu erachter. Prima gast en zorgt voor een geweldige stemming in zijn kroegje op de Putstraat in Sittard. Zoek de kroeg eens op ! Véél live-bands !
Beryl en Lars ken ik van het stappen en onze vaste Pinkpop-camping groep. Hele lieve mensen met het hart op de goede plek én een hart voor hun nieuwe zaak. Hun tapas-kaart onderscheidt zich van de andere tapas-zaken. Zeker in de zomer is het op het terras héérlijk toeven en ook binnen is het heel gezellig.
Onlangs nog een verrassingsbezoek gebracht aan Angela en Kay uit Sittard. Zij had een zaak in Sittard en hij werkte bij defensie. En wat doe je op een dag. Je pakt je boeltje bij elkaar en vertrekt met de kids naar Frankrijk en begint een bed & breakfast. Halloooo dan !
De weg door het park was door hevige overstromingen geblokkeerd. We konden via de zuidelijke ingang slechts 10 km rijden en daarna moesten we rechtsomkeer maken om via een omweg van twee uurtjes de noordingang van het park binnen te gaan. Het was al laat en we hadden niet veel puf meer om verder te rijden. Langs de rivier lagen een aantal campings maar die waren al vol geboekt. Mijn oog viel op een aantal cabins langs de rivier. Het zag er heel gezellig uit. Gelukkig was er nog plek voor ons voor één nacht tegen een gereduceerd tarief. We haalden bij de plaatselijke slager een lekker stuk vlees en wat groenten en grilden deze op de barbecue. In deze buurt zaten veel beren dus we moesten al ons eten uit de jeep halen want de beren konden zomaar een raampje in tikken en het eten meenemen. Overal langs de weg staan speciale vuilnisbakken van metaal. Deze zijn alleen te openen via een speciale handgreep die beren niet snappen. Zouden ze deze speciale containers niet plaatsen dan konden de beren het ‘s nachts de dorpjes aan de rivier binnenkomen en voor overlast zorgen.
Noordzijde park
De dag erna vertrokken we al heel vroeg naar de noord ingang van het park en hier zagen wij heel veel toeristen uit San Francisco. Amerikanen uit de grote stad vertrekken dan met hun mobile home‘s richting Yosemite en hebben daar met familie en vrienden een leuk weekend. Van alle parken die wij bezocht hebben was dit park het best voorbereid op massatoerisme. Dubbelbaans wegen door het park moesten ellenlange files voorkomen. Dit lukte niet altijd want wij stonden met onze jeep anderhalf uur in de file om het park binnen te komen. Daar waar in andere parken een bepaalde rust hing was dit hier totaal niet het geval. Zeker, het park is heel erg mooi met die vele watervalletjes, de Tuolumne River en de Merced River die er doorheen stromen. Maar nu was het weekend en Yosemite ligt op slechts drie uurtjes rijden van de miljoenenstad. Helaas een verkeerde inschatting maar dat heb je wel eens als je reist en een bepaalde planning voor ogen hebt. Dit is het laatste park van de tien parken die wij tijdens deze roadtrip van een maand gedaan hebben. Het ene park was nog mooier dan het andere. We hebben een top tien samengesteld van de parken die wij het mooiste vonden tijdens onze reis.
Onze top tien:
1. Zion NP
2. Death Valley
3. Antelope NP
4. Yosemite NP
5. Grand Canyon NP
6. Sequoia & Kings Canyon NP
7. Bryce NP
8. Monument Valley
9. Joshua Tree NP
10. Mesa Verde NP
Kosten
We betaalden gemiddeld 35$ per park per auto. Alleen Monument Valley is geen Nationaal Park maar in beheer van een indianengroep. Hier betaalden we 6$ p.p. Voor Antelope betaalden we 100$ p.p. Aangezien we de America the Beautiful jaarpas thuis hadden laten toezenden betaalden we maar 105$ voor alle nationaal parken samen. In totaal waren we dus 317$ (285€) kwijt aan parkkosten.
Vuilnisbak (berenbestendig).
Vrienden van Dutch Traveljunk
Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Allemaal leuke mensen die ik persoonlijk ken 🙂
Rowan Falchi Jewelry
Rowan leerde ik een jaartje of 12 geleden kennen in mijn stamkroeg. In die tijd was ze al heel kunstzinnig en haar hoofd zat boordevol ideeën. In 2014 studeerde ze af als sieraden ontwerper aan de kunstacademie in Maastricht waar ze het vak goudsmid leerde. Als ik langs haar huisje op de Putstraat loop zie ik vaker een lampje schijnen aan een tafeltje. Achter dat tafeltje maakt ze weer wat héél moois :).
Voor sport-,ontspannings- of therapeutische massages moeten jullie bij Jo zijn. Een oude rot in het vak met heul veel ervaring. Jo ken ik van de dance-festivals en we hebben altijd leuke gesprekjes. Ook met zijn dochter Maud ben ik bekend in het stap-circuit. Kijk even op zijn mooie website.
Met Nestor heb ik rondgereisd door Guatemala, Honduras, el Salvador, Nicaragua en Costa Rica. Hij woont nu met zijn gezin in Dubai en verhuurt luxe limousines. Wil je eens lekker een dagje rondkarren in één van onderstaande wagens neem dan even contact met hem op via het contactformulier door op de website hieronder te klikken.
Met eigenaresse Natascha heb ik vroeger op school gezeten en drink af en toe nog een kopje koffie met haar. Een hele leuke serieuze dame met een prima zaak. Gewoon eens binnen lopen !
Met eigenaar/kok Johnnie heb ik heel wat leuke momenten beleefd in onze stamkroeg Tapas. John dook vroeger wel eens van de bar af en ik ving hem dan op. Slecht voor de rug maar goed voor de borrelpraat. Samen met zijn vrouw Sonja runnen ze nu dit zuid-Amerikaanse restaurant. Wil je lachen vraag dan naar zijn beroemde broodje ‘gitaar’ als je daar gaat eten ! Of vraag eens naar de beroemde sok van hotel Atlanta in Amsterdam !
Eigenaar Patje ken ik inmiddels ook al 15-20 jaar. Vroeger stond Patje vóór de bar en nu erachter. Prima gast en zorgt voor een geweldige stemming in zijn kroegje op de Putstraat in Sittard. Zoek de kroeg eens op ! Véél live-bands !
Beryl en Lars ken ik van het stappen en onze vaste Pinkpop-camping groep. Hele lieve mensen met het hart op de goede plek én een hart voor hun nieuwe zaak. Hun tapas-kaart onderscheidt zich van de andere tapas-zaken. Zeker in de zomer is het op het terras héérlijk toeven en ook binnen is het heel gezellig.
Onlangs nog een verrassingsbezoek gebracht aan Angela en Kay uit Sittard. Zij had een zaak in Sittard en hij werkte bij defensie. En wat doe je op een dag. Je pakt je boeltje bij elkaar en vertrekt met de kids naar Frankrijk en begint een bed & breakfast. Halloooo dan !
The General Grant Tree is 80 meter hoog. In het jaar 300 n.Chr. vond een zaadje van een dennenappel een mooi stukje vruchtbare grond om zijn vleugels uit te slaan en in 1700 jaar tijd zag hij kans uit te groeien tot één van de grootste bomen ter wereld. Onder aan de stam is hij 12 meter in omtrek en als 20 volwassen mannen elkaars handen vastpakken kunnen ze de boom omringen. Als je de boom zo kunnen vullen met benzine dan zou je de aarde 350 keer rond kunnen rijden zonder te hoeven tanken. Niet dat ik dat uit mijn duim zuig maar dit staat hier op een bordje geschreven. Dit exemplaar is echter niet de hoogste boom ter wereld. Deze is namelijk 116 meter hoog en staat in het Red Wood Nationaal Park ook hier in Californië. De General Grant Tree waar we vandaag voor stonden staat nog niet eens in de top 10 van de hoogste bomen ter wereld. In dit park moet hij zelfs de General Sherman met zijn 91 meter hoogte voor zich laten gaan. Deze boom hebben we helaas niet kunnen bekijken omdat de weg afgesloten was in verband met de overstromingen in dit gebied twee weken geleden.
Hikes
In dit park heb je korte en lange hikes. We besloten een kleine wandeling te maken op de plek waar de grootste bomen van het park bij elkaar staan. Het was maar 10 minuutjes wandelen zei ik tegen Angelica waarop ze antwoordde: ‘Jaja, ik ken jouw 10 minuutjes lopen, dat is hetzelfde als die laatste minuut van de wasmachine’. Maar het waren maar echt 10 minuutjes en geen uur of zo.
Boomkap
Zo’n 100 jaar geleden hebben mensen een boom omgehakt en ze zijn hier destijds twee weken mee bezig geweest. Na 123 jaar ligt de boom er nog steeds en we konden er gewoon rechtop doorheen lopen zo breed is hij. Ook zagen we een heel groot stuk van het park waar geen bomen stonden. In de jaren ‘50 heeft hier een brand gewoed en alle bomen vernietigd. Toch zie je weer hier en daar kleine boompjes groeien en we moeten gewoon even geduld hebben (zo’n 1000 jaar 😂) tot deze plek weer volgegroeid is met deze joekels van bomen.
Camping
Het ‘s avonds hadden we een mooie kampeerplek gevonden op een camping even buiten het park met een meertje vóór onze tent. De ganzen die er rondwaggelden kwamen al snel op ons af want we hadden een doosje lekkere kersen gekocht en die vonden zij ook lekker. Naast ons stond een camper met spaanstalige mensen. Ik probeerde in het Engels een praatje aan te knopen maar ze spraken echt alleen maar Spaans. Toen ik zei dat ik Spaanse woordjes had geleerd van een clown en een acrobaat liep ie boos weg. Mongool.
Het ‘s morgens vroeg was de hele camping bezaaid met kleine kikkertjes die uit het meer waren gekomen om voedsel te zoeken. Het was dus even slalommend lopen naar de douches anders had ik 22 kikkertjes onder mijn badslippers plakken. Deze camping was niet zo schoon, het is toch altijd jammer te zien hoeveel troep mensen kunnen achterlaten. Neem nu dit halflege bakje eiersalade. Het zag uit alsof het zelf naar de vuilnisbak kon lopen. Na ons noedels ontbijt vervolgden we onze weg naar het Yosemite national Park, de laatste van de 10 parken in het zuid westen van de Verenigde Staten die op onze planning staan.
Een beren bestendige vuilnisbak. Door je hand er in te steken en op een knopje te drukken kun je klep openen en je afval droppen. Beren kunnen dit helaas voor hun, niet.Mooie vergezichten. Even in balans blijven. Best wel diep ! Tunnel rock !Uitkijken geblazen !Ingang van het park.De boom van binnenuit gekiekt.In het park is genoeg gelegenheid om te eten en te drinken. Neem maar een dikke beurs mee.Deze boom werd omstreeks het jaar 1900 gekapt en ligt er nog steeds (zie foto hieronder). We konden er rechtop doorheen lopen. Kijk die hoogte vergeleken met de auto’s.The General Grant Tree 🌳 Uitkijken voor 🐻!
Camping noordzijde park (dag 2)
Even een Subway-broodje. We hebben hem maar met zijn tweeën gedeeld. Zes plakken cheddarkaas, zeven lappen salami en zes gehaktballetjes met saus sounds too much ! Probeer maar eens niet te knoeien.
Cabin bij de Kaweah river (dag 1)
Vrienden van Dutch Traveljunk
Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Allemaal leuke mensen die ik persoonlijk ken 🙂
Rowan Falchi Jewelry
Rowan leerde ik een jaartje of 12 geleden kennen in mijn stamkroeg. In die tijd was ze al heel kunstzinnig en haar hoofd zat boordevol ideeën. In 2014 studeerde ze af als sieraden ontwerper aan de kunstacademie in Maastricht waar ze het vak goudsmid leerde. Als ik langs haar huisje op de Putstraat loop zie ik vaker een lampje schijnen aan een tafeltje. Achter dat tafeltje maakt ze weer wat héél moois :).
Voor sport-,ontspannings- of therapeutische massages moeten jullie bij Jo zijn. Een oude rot in het vak met heul veel ervaring. Jo ken ik van de dance-festivals en we hebben altijd leuke gesprekjes. Ook met zijn dochter Maud ben ik bekend in het stap-circuit. Kijk even op zijn mooie website.
Met Nestor heb ik rondgereisd door Guatemala, Honduras, el Salvador, Nicaragua en Costa Rica. Hij woont nu met zijn gezin in Dubai en verhuurt luxe limousines. Wil je eens lekker een dagje rondkarren in één van onderstaande wagens neem dan even contact met hem op via het contactformulier door op de website hieronder te klikken.
Met eigenaresse Natascha heb ik vroeger op school gezeten en drink af en toe nog een kopje koffie met haar. Een hele leuke serieuze dame met een prima zaak. Gewoon eens binnen lopen !
Met eigenaar/kok Johnnie heb ik heel wat leuke momenten beleefd in onze stamkroeg Tapas. John dook vroeger wel eens van de bar af en ik ving hem dan op. Slecht voor de rug maar goed voor de borrelpraat. Samen met zijn vrouw Sonja runnen ze nu dit zuid-Amerikaanse restaurant. Wil je lachen vraag dan naar zijn beroemde broodje ‘gitaar’ als je daar gaat eten ! Of vraag eens naar de beroemde sok van hotel Atlanta in Amsterdam !
Eigenaar Patje ken ik inmiddels ook al 15-20 jaar. Vroeger stond Patje vóór de bar en nu erachter. Prima gast en zorgt voor een geweldige stemming in zijn kroegje op de Putstraat in Sittard. Zoek de kroeg eens op ! Véél live-bands !
Beryl en Lars ken ik van het stappen en onze vaste Pinkpop-camping groep. Hele lieve mensen met het hart op de goede plek én een hart voor hun nieuwe zaak. Hun tapas-kaart onderscheidt zich van de andere tapas-zaken. Zeker in de zomer is het op het terras héérlijk toeven en ook binnen is het heel gezellig.
Onlangs nog een verrassingsbezoek gebracht aan Angela en Kay uit Sittard. Zij had een zaak in Sittard en hij werkte bij defensie. En wat doe je op een dag. Je pakt je boeltje bij elkaar en vertrekt met de kids naar Frankrijk en begint een bed & breakfast. Halloooo dan !
Volgens officiële metingen schijnt Death Valley in Californië de heetste plek ter wereld te zijn. Daar werd zo’n dikke 100 jaar geleden een temperatuur gemeten van 56,7° graden Celsius. Om precies te zijn gebeurde dat in een plaatsje met de toepasselijke naam Furnace Creek. (Furnace betekent oven). En precies in dat plaatje sliepen wij vannacht bij een temperatuur van 38° in ons tentje op het dak van onze gehuurde jeep. We wilden het toch eens meemaken hoe het nu zou zijn om bij deze temperaturen buiten te slapen. Resultaat: we gingen pas om 00:00 uur naar bed. We hadden alle vier de flappen opengezet om het flink door te laten waaien alleen stond er geen wind. Het was toen 40°. We werden van de hitte weer wakker om 4:00 uur ‘s nachts maar het was toen nog altijd 38°.
Fuck you
Iedere werkdag als de iphone-wekker van Angelica afgaat snoozed ze hem de moeder. Tot soms wel 8 keer toe. Zo’n kort slaperig ‘fuck you’ golft dan over haar droge lippen. Alsof ze hem psychologisch wil breken. Maar nu stond ze toch meteen naast me. Zo warm had ze het. Ik ben toen meteen naar het zwembad gelopen en heb een paar baantjes gezwommen. Dat was zó héérlijk. Daarna gingen we op weg naar de plek waar een fotograaf dé foto van U2 heeft geschoten die vervolgens het album van U2 ‘the Joshua Tree’ sierde.
Joshua Tree U2
Robert, een vriend van me die ik al ken vanaf mijn 13e, schreef me een bericht waarin hij vertelde dat de betreffende foto van de boom niet geschoten is in Joshua Tree NP maar in Death Valley. Dit wist ik niet ! Ik was van mening dat deze foto genomen was in het Joshua tree National Park omdat de naam van het album ‘the Joshua Tree’ luidt. Op weg naar deze plek reden we ongeveer twee uur in deze hitte. Toen we op de spot aankwamen zagen we een hele hoop spulletjes liggen die daar neer gelegd waren door U2 fans. Vanaf de geasfalteerde weg zag ik meerdere bandensporen lopen door de woestijn naar de plek waar de U2-boom had gestaan (de boom was na al die jaren omgevallen maar hij lag er nog). Ik besloot het bandenspoor te volgen tot aan de omgevallen boom. De plek was rijkelijk versierd met spulletjes die allemaal te maken hadden met de band U2. Er stonden twee koffers en we openden ze allebei. De inhoud bevatte allerlei vreemde attributen zoals een tweetal cd‘s van ‘the Joshua Tree’, een originele lp, drumsticks, bankbiljetten, een bot van een mens (?), tal van geschreven gedichten, T-shirts en nog veel meer.
We zitten vast in de woestijn
Een half uurtje later besloten weer terug naar Jeep te lopen zodat we onze weg naar het Sequoia NP konden vervolgen. Helaas ging er iets fout bij het draaien van de jeep en kwam deze in mul zand terecht. We zaten vast ! Dit zijn dan van die momenten dat ik denk: ‘aarde splijt open zodat ik er in kan springen !’ Ik heb geleerd bij een vastzittende auto niet te veel gas te geven en dat deed ik ook niet. Echter, de jeep was niet uit zijn positie te krijgen. De angst sloeg ons om het hart want als er één plek op aarde is waar je niet vast wilt komen te zitten met je auto dan is het wel op de heetste en droogste plek van de aarde. Vanaf deze plek was het zo’n 300 meter lopen naar de openbare weg waar af en toe eens een auto voorbij kwam rijden. Onze telefoons hadden geen bereik, in principe een mooie uitgangssituatie voor een thriller film. We begonnen in de verzengende hitte met onze blote handen het hete zand weg te scheppen onder de achter-en voorwielen. Daarna verzamelden wij zoveel mogelijk stenen om deze onder de wielen te leggen. Na een half uur waren wij zover en konden we de jeep uit zijn benarde positie halen en onze weg vervolgen. We beseffen dat we heel veel geluk hebben gehad maar liever dit dan twee weken aan een zwembad liggen te bakken ☺️☺️☺️.