Tijdens mijn reizen buiten de EU (bijv. Zwitserland, UK, VS, Thailand) maak ik uiteraard ook gebruik van internet. Om de kosten te drukken wissel ik op de luchthaven van bestemming mijn Nederlands sim-kaartje in voor een sim-kaartje van een lokale provider. Dit is een tijdrovende klus en vaak staan we dan in een lange wachtrij.
Om dit te voorkomen kwam ik op het idee om een electronische sim-kaartje te nemen want dit kan ik van thuis uit al regelen. Tevens behoud ik dan gewoon mijn eigen sim-kaartje.
Zo zijn er meerdere aanbieders. Ik besloot Holafly eens te proberen tijdens mijn laatste reis naar Las Vegas en deze beviel mij erg goed. Zo kon ik voor een heel laag bedrag toch onbeperkt gebruik maken van internet.
Mocht je nu ook gebruik willen maken van Holafly dan kan dit met deze link http://rwrd.io/yg07t60. Deze link ziet er een beetje raar uit maar -no worries- dit is een loyalty link waarbij ik 5 Holapoints kan verzamelen. Jij krijgt sowieso 5% korting met deze link.
Zo ziet het dan uit op je schermpje van je mobiel.
Wist je dat er in Las Vegas meer katholieke kerken dan casino’s zijn ? Het is niet verrassend dat veel gelovigen bij zondagsdiensten casinofiches geven in plaats van contant geld wanneer het mandje wordt doorgegeven. Omdat ze chips krijgen van veel verschillende casino’s, hebben de kerken een methode bedacht om de aangeboden chips te sorteren. De kerken sturen al hun verzamelde chips naar een nabijgelegen Franciscaans klooster om ze te sorteren en vervolgens worden de chips naar de casino’s van herkomst gebracht en verzilverd. De monniken die dit doen noemen ze de Chipmunks.
Ik kan maar géén afstand doen van mijn derde generatie Commodore 64 spelcomputer waar ik als kind af en toe eens op speelde als ik voor straf binnen moest blijven en niet naar buiten mocht om te voetballen. In plaats daarvan besloot ik mijn 8-bittertje zijn laatste jaartjes maar eens goed te verwennen. Ik gaf haar iedere dag drie blikjes Red-Bull en een zakje Cheetos-chips. ’s Morgens vroeg ik haar héél lief hoe ze de nacht had ervaren. Ik complimenteerde haar dat ze er zo goed uit zag en ik vertelde haar dat ik van haar hield from the moon and back. Ik vertelde haar wel vijf keer per dag hoe trots ik op haar was. Ze tikte al de 20 aan en het was ongelofelijk om te zien hoe ze na drie burn-outs toch steeds weer opstartte als ik het start-knopje indrukte. Nee, ik had haar nooit meegenomen naar trendy koffietentjes, creatieve broedplaatsen en hippe marketingbureaus. Ik had haar niet echt misbruikt zoals de meeste laptops nu worden afgeleefd door hun Qwerty-warriors. Ik speelde in de jaren ’90 alleen met haar als ik me verveelde of als het zo hard regende dat mijn vingers het niet bijhielden mijn ogen droog te vegen. Waren pa en ma tenminste van mijn getier af. #Sarcasm off.
Nee, maar kijk dan nu toch ! Na drie weken flink verwennen groeit er al een heuse brugpieper uit !
Kopieer deze GPS-coördinaten eens in Google Maps of Google Earth en je staat versteld wat een atoombom met de aarde doet als hij tot ontploffing wordt gebracht.
GPS: 37.1266667, -116.0630556.
Atomic Bomb museum
Ik sta hier in het Atomic Bomb museum in Las Vegas. Dit zijn niet de plekjes waar het vol loopt met toeristen maar toch vind ik het interessant. Vorig jaar stond ik voor de poort van Area 51. Ik weet niet wat me bezielde. Hoopte ik binnen te komen in één van de meest geheime plekjes van de VS 🇺🇸?
Test site
Ik wilde het kraterachtig terrein op de Yucca Flat zien. Die honderden schotelvormige kraters, variërend in diameter en diepte, creëren een maanlandschap op de Nevada Test Site. Er zijn in die jaren bijna 1000 ondergrondse kernproeven uitgevoerd. Ondergrondse testen laten vaak zichtbaar bewijs achter in de vorm van kraters. De temperatuur die vrijkomt bij de atoomreactie maakt het gesteente in één keer gasvormig. Gasvormige gesteente verdampt en verlaat de plek. Datgene wat niet verdampt condenseert en wordt weer steen. Wat achterblijft is een groot gat in de grond: de krater.
Test site. Krater na explosie.Meetapparatuur.
Verliefd op de kernbom
Met de komst van de atoombom in 1945 verwonderden de Amerikanen zich over deze uitzonderlijke prestatie en verheerlijkten zij kernbommen. Vier jaar lang voelden ze zich the best country in the world. Totdat spionnen de atoombompapieren voor veel geld verkochten aan de Russen. Er volgde een wapenwedloop. Aangekondigde testen met atoombommen werden toeristische attracties in Nevada. Het publiek raakte verliefd op de enorme paddestoelwolken die door atoombommen werden geproduceerd en deze werden een populair symbool van de macht van Amerika. In de jaren ‘50 en ‘60 was de atoombom zeer geliefd en de media en producenten speelden hier handig op in.
Allemaal spullen die destijds verkocht werden met als thema: atomic bomb.Originele Enigma-vertaalmachine.
Trinity-proef
De eerste kernproef met een Plutonium bom werd gehouden op de Trinity-locatie in New Mexico. De flits van de explosie was 400 kilometer verderop te zien. De geproduceerde warmte was vier keer heter dan het oppervlak van de zon en de explosie had méér vernietigende kracht dan alle bommen die Duitsland op Engeland liet vallen tijdens de Slag om Groot-Brittannië in de Tweede Wereldoorlog.
Einde van alle testen ?
Nog altijd worden er testen met atoombommen gedaan hetzij dan met zeer geavanceerde computermodellen die precies de impact uitrekenen. Gelukkig hoeven er géén echte testen meer gehouden te worden.
Een kans die ik niet wilde laten liggen. Met drie jongens die ik al ken sinds mijn tijd bij de SVM voetbaljeugd in Munstergeleen en mijn overbuurmeisje die in de jaren ‘80-‘90 tegenover het café van mijn ouders woonde, ging ik naar een concert van U2 in de gloednieuwe 2,3 miljard dollar kostende venue ‘the Sphere’ in Las Vegas 🇺🇸.
Video
Food
Eerst gingen we eten bij restaurant Flour & Barley. Het laatste stukje pizza liet ik liggen zodat ik zo lang mogelijk kon genieten van de gratis ‘refill-procedure’ 😂😜. Daarna gingen we lopend naar de Sphere, een 115 meter hoge en 160 meter brede bolvormige venue die al van ver in het oog springt. The Sphere van Las Vegas is als je er vóór staat, net zo krankzinnig woest als ik al had gezien in video’s op Tiktok.
We hadden de kans om deze bruisende nieuwe locatie die alleen al aan de buitenzijde 11 voetbalvelden aan LED-verlichting draagt, zelf mee te maken en het showspektakel binnen maakte de virale hype waar. Wellicht heeft U2 de Sphere vanaf de opening op 29-9-23 geholpen de mondiale krantenkoppen te halen tijdens de openingsweek en de maanden erna maar deze locatie wordt de nieuwste must-see attractie van Las Vegas.
Interieur
Via roltrappen kwamen we op onze bestemming. Er zijn eigenlijk 6 verdiepingen waar 18.600 mensen kunnen zitten. Een 160.000 vierkante meter groot 16k LED-display met 1,2 miljoen LED-lampjes en 160.000 luidsprekers zorgden ervoor dat de 40 uitverkochte UV Achtung Baby shows van U2 (die oorspronkelijk in december zou eindigen, maar is verlengd tot februari), ons kippenvel bezorgden.
We konden bier halen aan barretjes waar het voor je werd getapt of je kon zelf 660 ml blikjes bier à 19$ kopen bij een onbemande kassa. Je zet je blikjes dan onder een scanner en met je creditcard betaal je je drank. Omgerekend naar liter en euro zit je dan op 26,50€/liter. Bij café Tapas in Sittard betaal ik 15,55€/liter dus het is 70% duurder dan in de kroeg. Nadeel van veel drinken is ook dat je vaak moet piesen. Als je dan net zoals ik een stoel hebt die zich precies in het midden van een rij bevindt dan moet dus die hele rij opstaan om je langs te laten als je naar de wc moet. Krapjes krapjes. De wc’s zien er overigens heel mooi en verzorgd uit.
De prijslijst.Onbemande bar.
Setlist
In mijn jonge jeugd (ik was 12 jaar) kon ik voornamelijk genieten van hun enige uitgebrachte live-LP ‘Under a Blood Red Sky’, de daarop volgende studio elpee ‘The Unforgettable Fire’ en hun meest succesvolle album ‘The Joshua Tree’. Hierna ging het richting jaren ‘90 en maakten pop en softrock in mijn hoofd plaats voor hardrock, grunge en metal 🤘🏻🤘🏻🤘🏻. Gezien de leeftijd van de inmiddels zestigers met uitzondering van de Nederlandse gastdrummer Bram van den Berg, mocht ik niet verwachten dat ze hun ‘ruigste’ nummers gingen spelen. Come on, daar hebben ze de energie niet meer voor. Deze Ierse vriendengroep die al 50 jaar samen muziek tokkelt spelen nog écht live daar waar -met alle respect- de Rolling Stones 100% begeleid worden door een tweede band achter het gordijn of dat andere 60-plussers als bijv. Madonna gedurende hun hele show gebruik maken van de ‘backing track’-techniek. En ook hiervoor alle begrip: je kunt niet als semi-gepensioneerde twee uur lang over het podium stuiteren en dan zonder te hijgen nog fatsoenlijk in de microfoon zingen. Zelf kom ik op mijn 52e al hijgend van het toilet na de grote beurt.
De ontwikkeling van de show nam twee jaar in beslag en moet in totaal 270m $ gaan opleveren. Dit gaat wel lukken denk ik. Ik had het goedkoopste kaartje en die kostte door het Amerikaanse systeem Dynamic Pricing, al snel 472€. Voor VIP-kaartjes betaal je 2500$ maar dan hoef je wel niet je biertje zelf te halen. Dat wordt je dan zur stelle gebracht. De show is tot in detail één vloeiend samenspel tussen beeld, geluid en muzikanten zonder te kort te doen aan de interactie met het publiek want af en toe moet je eens wat met je fans kunnen babbelen.
Beste plekken
Aangezien ik vrij laat een kaartje kocht had ik dus niet de beste plek. Wil je het scherm van onder tot boven kunnen zien dan moet je de sectienummers hebben die eindigen op vijf, zes en zeven van de 200, 300 en 400 niveaus (d.w.z. 205, 206, 207, 305, 306, 307, 405, 406 en 407). De rest ligt gedeeltelijk onder een overstek (balkon) die door de bovenste secties is gecreëerd. Je ziet dus maar de helft van het scherm op die plekken. Je kunt wel in het gangpad naar onderen lopen maar dat mag officieel niet. Toch heb ik het gedaan en werd maar zes keer weggejaagd 😇.
Mobile ticketing
Voor het eerst kreeg ik te maken met dit nieuwe kaartverkoopsysteem. Je kunt dus geen ticket meer uitprinten want er staat niet eens een barcode op. Je hebt je ticket dus gewoon in je wallet op je mobiel staan. Het was even wennen maar het schijnt veel geld op te leveren voor de ticketverkoper. Het verschil met een E-ticket is dat laatstgenoemde wordt geleverd als een PDF die bij een e-mail is gevoegd, die je vanuit je e-mail kunt openen. Mobiele tickets zijn net als e-tickets, behalve dat je ze alleen rechtstreeks in de app kunt openen en je het ticket moet ‘activeren’ voordat je het gebruikt. Mobiele tickets kunnen niet op meer dan één apparaat worden gedeeld of gebruikt. Ook bij een no-show kan het ticket binnen seconden weer bij iemand in de wachtrij worden doorverkocht. Het voordeel is dat er geen woekerprijzen meer gevraagd kunnen worden voor kaartjes.
Tot slot
Al met al was het een ware once-in-a-lifetime belevenis en we waren blij dat we de keuze gemaakt hadden. Ik ben dan geen diehard fan van U2 maar mijn vrienden zijn dat wél en zij verzekerden me dat deze show helemaal AF was. Glunderend en nagenietend van deze happening zochten we nog een restaurantje op waar de show nog eens dunnetjes doorgenomen werd. Hier hoorde ik de nodige ins en outs van U2-fans van het eerste uur. Leuk om naar te luisteren ! Thanx dat ik met jullie mee mocht genieten 🫶🏻🤌🏻
Na mijn ervaring in de Phnom Penh S-21 gevangenis ’s ochtends bracht mijn tuk-tuk-chauffeur mij naar mijn tweede bestemming van de dag: de beruchte Cambodjaanse Killing Fields, gelegen aan de rand van Phnom Penh. Onder leiding van Pol Pot werden er in de jaren ’70 bijna 2 miljoen inwoners vermoord, dat was toen een kwart van de bevolking. Voor Cambodjanen is het nog altijd moeilijk om over hun moorddadige geschiedenis te praten. Naar schatting zijn er allen al 17.000 mensen vermoord op het Choeung Ek-Killing field waar mijn chauffeur me heen bracht. Het grootste gedeelte van de slachtoffers was afkomstig uit de S-21-gevangenis in Phnom Penh.
Beenderen uit de grond
Bij aankomst op de velden kreeg ik een hoofdtelefoon met een zware Engels sprekende mannenstem waar ik naar kon luisteren terwijl ik rondliep op het terrein. De Killing Fields voelen ter plekke nog steeds erg rauw en koud aan ook al was het 33 graden. Terwijl ik rondliep op het terrein werd ik er vriendelijk aan herinnerd geen botjes of stukjes stof op te rapen als ik dit tegen zou komen. Omdat de moorden pas recent zijn gebeurd kan het zomaar gebeuren dat als er veel regen valt beenderen en kleding naar de oppervlakte komen. Deze werden dan verzameld door de toezichthouders van het openluchtmuseum. Na deze waarschuwing keek ik wel uit waar ik liep (!)
Massagraf
Terwijl ik van het ene massagraf naar het andere liep hoorde ik door mijn hoofdtelefoon hoe de gevangenen van de S-21 gevangenis hier ’s nachts staand in een vrachtwagen naartoe werd gereden. Om de gevangenen tijdens de rit van 17 km, kalm te houden, werd hen verteld dat ze naar een andere gevangenis overgebracht werd omdat de S-21 vol was. Bij aankomst werden ze in een houten schuur geplaatst en daarna vastgeketend aan de vloer. Omdat elektriciteit vaak uit viel werd de stroom verzorgd door grote en luidruchtige generatoren die het geschreeuw maskeerden van de mensen die werd vermoord in de velden naast de wachthutten. Toen het hun beurt was, werd de gevangenen in kleine groepjes naar buiten geleid en moesten ze knielen voor de rand van een massagraf. Kijkende naar de bebloede lijken in het massagraf hoefden ze niet langer dan drie seconden te wachten tot hun hoofd van hun romp gescheiden werd door een vlijmscherp kapmes of hun schedel verbrijzeld werd door de slag van een zware hamer. De Rode Khmer wilde geen kostbare kogels verbruiken.
Killing Tree
Toen ik deze boom naderde zag ik veel kleurrijke armbanden die aan de boom hingen en vroeg me af waarom dit was gedaan. Dit gedeelte van de Killing Fields raakte me het meest. Hier werden baby’s en kleine kinderen aan hun voeten vastgehouden en met hun hoofd tegen de boom doodgeslagen. Dit werd gedaan zodat zij in de toekomst geen wraak konden nemen voor hun gedode ouders, broers en zusjes. De armbanden deden dienst als een soort gedenkteken van alle kinderen die hier zijn gedood. In het gebouw zelf hebben ze zoveel mogelijk schedels en botresten bewaard. Op de eerste paar planken staan 5000 schedels van vermoorde mensen op elkaar gestapeld. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat de meeste schedels schade hadden aan hun schedel. Wellicht toegebracht door een kapmes of een hamer.
De Killing Fields zijn eigenlijk een vreselijke plek om te bezoeken. De site zelf is groot en het kostte mij ongeveer drie uur om alles te zien. Ik was helemaal klaar met vandaag.
Overal massagraven.Opeengestapelde beenderen en schedels van vermoorde mensen.De Killing Tree waar kinderen en baby’s met hun hoofd tegenaan werden geslagen.Deze foto hing in het museum en werd gemaakt vlak nadat de graven leeggemaakt werden.Overal massagraven.Killing Tree.Schedels op een rijtje. Veel schedels waren beschadigd.Schedels op een rijtje. Veel schedels waren beschadigd.Afgehakte ledematen lagen hier gestapeld.Tanden werden uitgetrokken bij gevangenen om ze te martelen.
Tuol Sleng Genocide Museum
Tussen 1975 en 1979 beleefden de inwoners van Cambodja een gruwelijke periode waarin 25% van de bevolking, werd vermoord door Pol Pot en zijn regime van de Rode Khmer. ´s Ochtends vroeg bracht ik een bezoek aan de S-21-gevangenis, een beruchte instelling waar tussen 1969 en 1975 tussen de 17.000 en 20.000 mensen werden opgesloten en gemarteld voordat ze werden vermoord in de nabijgelegen Killing Fields. Toen ik bij de gevangenis aankwam, was ik verbaasd door de ligging en de nabijheid van de Cambodjaanse buitenwijken. Echt héél dichtbij de bewoonde wereld. De locatie is eigenlijk ook logisch toen ik besefte dat de gevangenis oorspronkelijk een school was. Terwijl ik door de gevangenis liep, ging ik elke kamer stilletjes binnen. De eerste ruimte was een kleine kamer, kaal en vervallen, afgezien van een roestig oud bedframe, een emmer en wat gereedschap dat op de vloer lag. Ik keek naar links en besefte al snel wat hier gebeurde was. Aan de muur links hing een foto van de kamer toen deze voor het eerst werd bevrijd. De kamer op de foto zag er uit zoals hij er nu uitziet, afgezien van het lichaam dat destijds half op bed en half op de grond lag.
Op de dag dat de gevangenis werd bevrijd, waren er slechts zeven overlevenden van de 17.000 – 20.000 gevangenen die hier hadden gezeten. Helaas voor de bewoner van deze kamer kwamen de bevrijders slechts enkele uren te laat. Ik kon op de oude foto zien dat het bedframe wat er nu stond, het originele frame was. De emmer, waarvan ik aanvankelijk dacht dat het een toilet was, bleek een vat te zijn waarin lichaamsvloeistoffen en organen die uit het lichaam werden gemarteld, werden gestopt. Daarbij werd gebruik gemaakt van de gereedschappen die her en der op de grond lagen. De eerste kamers die ik bezocht waren martelkamers, de tweede verdieping was meer een afdeling voor de ‘veroordeelden’. Veroordeeld tot de dood werd je al als je had laten blijken dat je het regime niet vertrouwde. Goed opgeleide mensen, intellectuelen, leden van de vorige regering en de politie. De Rode Khmer wilde iedere vorm van intellect uitroeien en de bevolking in een agrarische samenleving veranderen om zodoende de armen en ongeschoolden onder controle te houden.
Het tweede gebouw was grotendeels hetzelfde. In de kamers hingen foto´s met de gezichten van de slachtoffers. De Rode Khmer was, net als de nazi’s, heel nauwkeurig bezig geweest in het documenteren van hun moorden. Iedereen die de gevangenis binnenkwam, werd gefotografeerd en gedocumenteerd en hier in deze kamer stonden ze me vanaf de muur aan te staren. Honderden foto’s in rijen, waaronder veel kinderen. Allemaal met verschillende uitdrukkingen; sommigen waren bang, sommigen verward, sommigen waren zich nog niet bewust van wat er ging gebeuren en degenen die dat wel wisten leken zich te berusten in hun lot . Ik zag ook foto´s van de gezichten van de bewakers van de gevangenis. Het waren zeer jonge mannen die de wrede taak kregen landgenoten te martelen en te vermoorden.
In totaal bleef ik twee uurtjes in de S-21 en toen vertrok ik naar de Killing Fields. Terug naar mijn vriendelijke tuk-tuk-chauffeur die vroeg of ik een leuke ochtend had gehad 🙁
The Landmine Museum, Siem Reap
Het Landmine Museum bezocht ik vorige week in Siem Reap. Een jonge Khmer-dude genaamd Aki Ra wilde alleen met zijn stok heel Cambodja landmijnvrij maken. Hij nam de mijnen mee naar huis en maakte ze onschadelijk aan de keukentafel. Hij vulde snel zijn hele huis met mijnen en begon toeristen een dollar te vragen om zijn collectie te mogen zien. Aki gebruikte het geld om hulp te werven voor zijn onderneming en het Landmine Museum was geboren. Omdat het allemaal een bieteke te gevaarlijk werd sloot de regering zijn museum. Een tijdje erna werd een nieuw museum geopend en de opbrengsten van de museumrondleidingen en merchandise worden gebruikt om alle meer dan 4 miljoen landmijnen die nog steeds bestaan, te vinden en buiten gebruik te stellen.
Dit is waanzin. De exacte plek zoeken waar de oorlogsfotograaf zo’n 80 jaar geleden heeft gestaan. Speurneuzen in een metropool waar een dikke miljoen mensen wonen. Met een aantal oude zwartwit foto’s op mijn iphone op pad in mijn busje door het centrum en de buitenwijken van Keulen. Vergeet daarbij niet dat de situatie nu totáál anders is als toen. Als ik naar de foto’s van vroeger kijk was Keulen een hele mooie stad met sierlijke, oude gebouwen waarvan de oorsprong soms terug gaat tot in de Romeinse tijd. Helaas hebben de geallieerden in 1945 de stad helemaal platgebombardeerd. Met het puin werd de stad weer opgebouwd. Zo gebeurde het dat huizen met verschillende soorten bakstenen werden opgetrokken. Om dit te verhullen werden de muren glad gestukadoord, destijds een hele goedkope afwerking. Sommige gebouwen hebben dus als het ware een complete facelift gekregen.
Dit was zoeken naar een speld in een hooiberg maar ik heb er toch een aantal gevonden.
Een schaars geklede meid swingend op stelten, burleske grieten die dansen alsof hun leven er van af hangt, een jonge man die met messen jongleert, uitdagend kijkende danseressen waarbij ik even stopte met aan mijn Australian ribeye te knagen. Zie daar het unieke concept van het adults only-restaurant op nog geen half uurtje rijden. Wij gingen proeven en beleefden een bijzondere avond !
Video
Occult
Parkeren konden we onder het restaurant in de parkeergarage. We waren als eerste binnen en we proefden meteen al de occulte sfeer. Overal skulls en uitdagende spreuken. Niet verwonderlijk !!
Kapel
Omstreeks het jaar 800 stond er op deze plek een houten kapel, die om onbekende redenen verdween in het holst van de nacht. Het volk sprak over een grondverzakking, één die niemand hoorde, voelde of zag. Mogelijk door een occult ritueel of andere hekserij, iets wat geen mensenoog mocht zien. Dit alles herleeft in dit restaurant op nog geen half uurtje rijden (!).
La Chapelle, Genk 🇧🇪
Reserveren: 100 dagen van te voren en alléén een show op maandag.
1 december 1944. Veldmaarschalk Montgomery brengt na de Slag om de Ardennen een verrassings bezoek aan RHQ (Hoofdkwartier) in Hillensberg-Selfkant (D) net over de grens bij Bingelrade. Majoor Hon. B T Brassey van The Royal Yeomanry had het genoegen de Veldmaarschalk rond te leiden tijdens zijn eerste bezoek aan een RHQ op Duitse bodem. Het voertuig rechts behoort tot de 128 Field Ambulance. De Britse tanks maakten tijdens de winter in Hillensberg gebruik van alle beddengoed en gordijnen die in het dorp aanwezig waren. Dit deed men om te voorkomen dat de tanks zouden wegglijden door ijs en sneeuw, Hillensberg noemde men destijds “Silk City” vanwege deze actie.
Bron: H. Apps
Bergstrasse 15
Ter hoogte van Bergstrasse 15 in Hillensberg inspecteert generaal Montgomery de huizen.
Deze bagger is een mobiele graafmachine, oftewel op zijn Duits: een “schaufelradbagger”, gebouwd door het machinebedrijf Lauchhammer. De Bagger 258 werd voor het eerst in 1964 in gebruik genomen in Oost-Duitsland en had de functie om te helpen bij intensieve mijnbouwactiviteiten.
Deze graafmachine had in totaal 10 graafbladen, die tot een diepte van 15 meter in de aarde sneden terwijl hij de bodem uit de onderliggende steenkoollagen verwijderde. De emmers, elk ontworpen met een inhoud van ongeveer 1,5 m³, zouden tijdens het proces ook een laagje steenkool opvangen. Dit werd mechanisch gezeefd en omgeleid naar energiecentrales
Met een lengte van 171,5 meter en een hoogte van 50 meter lijkt de 3850 ton wegende Bagger 258 eerder op een fabriek; hoewel deze fabriek op tankachtige rupsbanden was gemonteerd en zich met een snelheid van zes meter per minuut kon voortbewegen. Het werd aangedreven door elektriciteit.
Bagger 258 werd in 2002 verlaten omdat er simpelweg geen werk meer voor hem was. Op dat moment liet de kolos zijn leeftijd zien, en de kosten voor de ontmanteling waren veel te hoog. Tegenwoordig staat Bagger 258 verlaten in een veld in Duitsland. De blauwe verflaag had hem ooit de bijnaam ‘Blue Wonder’ opgeleverd.
Kijk uit. De bagger is bewoond door zwervers gezien de spulletjes die we zagen (voedsel, drank, kleding en matrassen). Ze doen niemand kwaad.
