Met schop en bezem gewapend vertrokken Angelica, Carley en ik met een bus vol kleding en voedsel naar Trooz in België. Wederom veel mensen hadden zich de moeite genomen om spullen naar ons thuis te brengen of geld over te maken zodat we zelf inkopen konden doen. Nadat we de spullen in het kerkje van Trooz hadden afgeleverd reden we naar het eveneens getroffen dorpje Pepinster een paar kilometer verderop.
Hel
Wat we hier zagen tartte ons voorstellingsvermogen. Hell on earth. Hier was nog niets opgeruimd. Alles lag er nog zoals op 25 juli, nu zo’n 4 weken geleden. Auto’s lagen op hun kop op straat. Voorgevels van huizen waren weggeslagen door het water. Van onder keken we een in kinderkamer op de eerste etage en we zagen een kinderbedje met twee beren. Even verderop keken we in een badkamer, eveneens op de eerste etage. De hele voorgevel was eveneens weggespoeld. Een kleuterschooltje met de modder tot aan het plafond. Gas-en elektriciteitsleidingen lagen voor het oog open en bloot. Wat een ramp had hier plaatsgevonden 😢. Her en der hielden militairen van de Belgische krijgsmacht een oogje in het zeil om plunderingen te voorkomen.
Puinruimen
We vroegen aan leden van de Civiele Bescherming of we hun konden helpen. Ze kwamen uit Antwerpen en hadden als taak het gezin van een onbewoonbaar verklaard huis te helpen puin te ruimen. “Vele handen maken licht werk”: klonk het en we gingen meteen aan de slag. Maar waar moesten we beginnen ?? Het was zo’n onoverzichtelijke puinzooi. En alles moest met de hand. Geen kruiwagen maar wel een kapotte bobcat. Vóór het huis was een flink gat geslagen. Ongeveer de hele huisraad lag in dat gat en dat moest opgeruimd worden. We klommen omlaag het gat in en vulden gevonden plastic zakken en een rieten mand met boeken, speelsoldaatjes, theedoeken, kinder T-shirts, zeepjes en weet ik niet wat die mensen allemaal in huis hadden liggen. Álles, maar dan ook alles waren die mensen kwijt. Al hun herinneringen, foto’s, spulletjes, kleding, hobbies noem het maar op. En daarbij waren ze ook hun auto en huis kwijt. De eigenaar stond er bij te kijken en het deed hem zichtbaar pijn hoe we -in zijn ogen – respectloos met zijn verdronken spullen omgingen. Welke keuze hadden we ? De onderbroekjes van zijn kinderen, de bh’s van zijn vrouw. Alles hadden we in onze handen. Het was loeizwaar werk. Iedere gevulde plastic zak moest omhoog getild worden en werd 50 meter verderop in een container gegooid. Bakstenen werden één voor één omhoog gegooid naar een plek waar de reservebobcat er wel bij kon. Tijdens het puinruimen roken we iets wat ons deed denken aan een dier wat waarschijnlijk ooit een leuk leventje had gehad. Niet aan denken maar doorgaan ! Gesorteerd werd er niet. Hout, plastic, kleding, stenen, metaal…. Alles verdween in de container. Als hij vol was werd hij weggehaald en kwam er een lege voor terug. Een buurtbewoner kwam ons flesjes limonade brengen en bedankte ons voor het werk wat we deden. Tja… dan word je even stil. Ondanks alle ellende wat ze daar meemaken toch nog het vermogen hebben mensen te bedanken 😢.
Video graafwerkzaamheden
Fotoreportage
Autokerkhof
GPS
(50.5684334, 5.8011527
Dutch Traveljunk's road to 100 countries 