Lazio – Dutch Traveljunk oet Limburg

Dit dorpje is gewoon een must see. Op twee uurtjes rijden van Rome, nabij het meer van Bolsena, zagen Angelica en ik dit pareltje. Wat is hier nu het geval ? In principe waren deze twee dorpjes (Civita en Bagnoregio) vroeger twee wijken die in één dorpje lagen. In 1695 zorgde een aardbeving voor een scheiding van deze twee dorpjes en wij liepen vandaag in een pittige klim over een 366 meter lange stenen brug van het ene dorpje naar het andere dorpje. De toegang tot Civita, dat door slechts 16 mensen wordt bewoond is eigenlijk over het algemeen beperkt tot voetgangers behalve dan als goederen moeten worden aangevoerd.

Middeleeuwse sfeer

Allebei waren we wel van mening dat het dorpje een middeleeuwse uitstraling had. Zeker toen we door de houten toegangspoort doorliepen. De leeuwen in het hout die een mensenhoofd tussen hun poten hielden gaven een griezelige indruk. We liepen langs eeuwenoude huisjes. Het dorpsplein bestond geheel uit zand en we genoten van de straatjes en de kleine steegjes met bijzondere vergezichten zoals de vallei van de Calanchi. Ook zagen we het middeleeuwse huis waarin de film Pinocchio in 2008 werd opgenomen. Voor de mooiste foto kun je het beste lopen naar het “Belvedere panorama”. Dit punt, maar het begin van de loopbrug vond ik de beste spots om de leukste foto’s te maken. Kijk ook even in de Giardino del Poeta. Leuk tuintje (!)

GPS

(42.6276520, 12.1133588)

Apart

Zo nu en dan komen we tijdens onze reizen overnachtingsplekjes met een apart verhaal tegen. Zo ook deze B&B waar we in de tuin hebben gekampeerd. Man wat is deze boerderij immens groot én indrukwekkend. Alleen het woonoppervlakte besloeg al 2500 m2 en de grondstuk waar het op was gebouwd besloeg 10.000 m2 (!) Op weg van Rome naar Napels waren we op zoek naar een camping en de app park4night toonde ons deze boerderij. Het was nog licht toen we in het dorpje arriveerden. Angelica had ik even gedropt bij pizzeria Nardoni zo’n 200 meter verderop. We waren bang dat als we eerst met zijn tweeën samen naar de B&B zouden gaan, de pizzeria daarna al gesloten zou zijn. Derhalve leek het me beter ons even op te splitsen. Ik werd welkom geheten door mevrouw Nuria Rappini en haar dochter Raquel die haar haar nog nat had van een frisse douche. Ze wilde met een vriendin iets gaan eten maar ik veranderde helaas haar plannen. Ondanks dat ze weinig tijd had stond ze me in goed Engels te woord en nam zich de tijd om me e.e.a. uit te leggen. Voor 20 euro hadden we een slaapplek en voor 5 euro maakte ze morgenvroeg een lekker ontbijtje (!). Druk doende met het inchecken had een Duitse meid opgevangen dat ik nog een pizza zou gaan eten met Angelica. De Berlijnse had nog honger en vroeg of ze een lift kon krijgen naar de pizzeria. Natuurlijk kon dat ! Met zijn drieën aten we die avond pizza en de dames dronken twee flesjes wijn. Aan de tafels naast ons werd een Italiaanse verjaardag gevierd dus we hadden ook nog genoeg te kijken. Met zijn drieën moesten we nog geen 30 euro betalen. Hier eet en drink je dus nog gewoon voor 10 euro per persoon. Dit krijg je in Sittard nergens klaar. Met zijn drieën reden we naar de B&B en dronken we in het donker nog een paar biertjes bij ons busje waar we muzikaal werden begeleid door een ware krekelband.

Video

Zijgevel met onder de overkapping de toegangsdeur naar de binnentuin

De B&B

Rond 07:00u werd ik wakker en besloot maar meteen op te staan en een rondje om en door de boerderij te maken. Onder ons busje lag één van de vier honden die hier ook woonden (Diarka, Dida, Gioia enLuna). Alsof hij me wilde beschermen liep het zwarte hondje als een schaduw achter me aan. In de keuken zag ik moeder en dochter Rappini. Deze twee vrouwen hielden sinds de dood van hun man/vader deze B&B in stand en organiseerden bij tijd en wijle kleine feestjes. De dochter vertelde me dat dit kolossale pand al een dikke 500 jaar oud was en ook al 500 jaar in bezit van de familie Rappini (!!). De eerste bezitter van de boerderij was dus de Edeloudbetovergrootvadervan Raquel (ik heb het moeten opzoeken 😲) en zij was de laatste telg van deze familie. Wat interessant !! Dat het pand heel oud was zagen we meteen al aan de wijze waarop het gemetseld was maar dat we in de tuin van een agrarisch pakhuis van méér dan vijf eeuwen oud hadden overnacht hadden we niet gedacht.

De Paus

De geschiedenis van deze oude boerderij gaat terug tot de zestiende eeuw, toen de grond waar het op staat nog toebehoorde aan de paus. In die tijd heerste er in Italië malaria en was het vooral in de agrarische sector heel moeilijk om je werk fatsoenlijk te doen. Paus Pius VI stelde Gaetano Rappini uit Venetië aan om het hele gebied rondom deze boerderij te ontginnen en klaar te maken voor de landbouw en veeteelt. Hierop veranderde de lokale economie en de boerderij werd langzaam een productiecentrum van agrarische goederen. Als dank mocht de familie Rappini de boerderij en de landerijen van de Paus behouden. Door de eeuwen heen is de boerderij vergroot en dan weer verkleind. In het begin was er een kleine kerk en enkele kamers voor woongebruik, daarna deed het dienst als pakhuis waarbij kleine boeren van heinde en verre hier naartoe kwamen om hun oogst veilig te stellen.

Rond het huis stonden enkele sinaasappelbomen

De keuken met mevrouw Rappini en de Duitse meid die met Angelica een paar flesjes wijn op zoop.

De ezelopgang

Met ezels werden de goederen naar boven gebracht. Via deze weg omhoog moesten we naar de badkamer lopen. Zoals je op onderstaande foto’s kunt zien kon je gemakkelijk met een Fiat Cinquecento omhoog rijden. Boven de toegangspoort waren twee schietgaten waardoor eventuele overvallers van de boerderij onder schot konden worden genomen. De oogst werd dus goed bewaakt ! Later werd er nog een uitkijktoren bij gebouwd. Jaren later nóg meer stallen, een dorsvloer, schuilplaatsen, een school, een ziekenboeg, een bakker. Ze hadden zelfs hun eigen munt ! Ooit bood het onderdak aan boeren en pelgrims. Tegenwoordig kunnen reizigers en kunstenaars van over de hele wereld hier terecht. We kwamen een Duitse meid tegen die hier studeerde en werkte. Ze zou een paar maanden blijven en daarna wist ze nog niet wat ze ging doen. We hadden nog even getwijfeld om nóg een nachtje te blijven maar Sorrento lag om de hoek en daar wilden we eigenlijk zo snel mogelijk naar toe. Niet dat het hier niet mooi was. Integendeel, deze locatie was super maar we hebben een strakke planning waar we ons aan proberen te houden. Wie wat wil zien moet immers bewegen !