Vandaag kwamen we langs de Spreuerhofstrasse in Reutlingen (D). Volgens het Guinness World book of Records de smalste straat ter wereld. Het straatje is op zijn smalst 31 centimeter. Nét genoeg voor mijn hoofd maar mijn buik moest ik inhouden 😂🙏🏻. De laan werd in 1727 aangelegd tijdens de wederopbouw van de stad nadat ze was verwoest door een brand. Kijk even hoe ik doorheen moet lopen ! Lachen….
Deze reis wordt mede mogelijk gemaakt door:
https://instagram.com/bij_nummer_81?igshid=ravvlnb92tt1
https://www.restaurantmeds.nl/
Https://Www.bodyandbeing.nl
Nep-priesters komen met bakjes vingerverf naar je toe en voordat je het weet loop je rond als een Hiawatha. Daarna is het natuurlijk lappen geblazen. Ach…. voor die ene euro stonden we even later front-row tussen de Indiërs.
Ons werd vaak gevraagd of we op de foto wilden met willekeurige mensen. Hier zie je niet veel blanken dus voor de mensen hier zijn wij dé attractie. 
Even verderop liggen de hospices. Kashi Labh Mukti Bhawan is zo’n trust. De mensen die er heen gaan om te sterven krijgen tien dagen de tijd om dat dan ook te doen volgens de neef van de eigenaar die de dienst draaide. Daarna volgt een herbeoordeling. De eigenaar staat er vanwege zijn jarenlange ervaring om bekend dat hij in de ogen van een zieke kan zien hoelang hij nog heeft. Zelden zit hij er langer dan één dag naast. Dit maakt de planning wel wat gemakkelijker voor hem. 
Varanasi staat ook bekend als Kashi oftewel de “stad van het leven”. Ik ben nog nooit op een plek op aarde geweest waar ik zo met mijn ogen heb geklapperd als hier. Mensen te voet, fietsers, brommers, auto’s, motoren, Riksja’s, tractors, bussen: alles rijdt hier kriskras door elkaar. 
Een man zonder benen kruipt hier tussendoor. Met zijn handen en stompjes duwt hij zichzelf op zijn buik over de stoffige niet-beklinkerde weg. Zijn kommetje met kleingeld voor zich uit duwend.
In het open riool aan weerszijden van de brede straat wemelt het van de dikke bruine ratten. Angelica slaakte iedere keer een gilletje als ze weer eens zo’n dikkerd voorbij zag springen. Naast het riool staan kleine tentjes of bedjes van lompen waarop daklozen gaan slapen als het donker wordt. Invalide en mismaakte mensen staan in een rijtje gestructureerd midden op straat. Één voor één vragen ze je om vijf roepie (0,06€). Genoeg om een bekertje thee te kopen of een koekje. Nep-Baba’s gooien zich in een bocht om er fotogeniek uit te zien zodat toeristen als wij tegen betaling van 20 roepie foto’s van hun kunnen maken. Als de foto eenmaal gemaakt is verdubbelen ze het bedrag ineens. Je word genaaid waar je bij staat. Maar ach… voor 0,50€ heb je een leuk plaatje. In een land waar nog wekelijks mensen worden gelyncht ga ik geen zeik maken. 
We maakten diverse keren op staat ruzie’s mee. De politie moet dan tussen beiden komen. Op hun rug hangt een joekel van een dubbelloops geweer. Die wordt pas gebruikt als de krom geslagen stok aan hun broek geen soelaas biedt. De hygiëne laat hier dik te wensen over. Op twee dagen tijd maakte ik drie kakkerlakken op onze hotelkamer dood. Klagen heeft hier geen zin beseften we. Modepoppen op straat worden door winkelbediendes ieder uur afgeklopt zodat het stof er niet te veel grip op krijgt. Op straat liggen de uitwerpselen van dieren maar ook van mensen. De mensen die géén geld hebben voor schoenen lopen op blote voeten door de derrie. Op sommige plekken is de stank van de urine niet te harden. Als we werden aangesproken door een Riksha-of tuktuk-chauffeur dan hadden de meesten geen tanden meer in hun mond. Of van die zwarte puntjes wat ooit tanden zijn geweest. Met een mond vol bruine pruimtabak vroeg hij of ik gebruik wilde maken van zijn tuktuk. Even later gevolgd door een dikke, bruine fluim zo dwars voor mijn voeten. Welkom in Varanasi ! Love it ❤️🇮🇳
Deze morgen was ik al om 06:00u opgestaan en had de avond ervoor de eigenaresse van de B&B in Valencia gevraagd of ze al een ontbijtje voor me zou willen klaarzetten. Maria was een oud vrouwtje met diepe rimpels in haar getekende, zongebruinde gezicht. Haar eerste en laatste liefde was jaren geleden gestorven en het karige pensioentje dat hij haar had nagelaten was bij lange na niet genoeg om van rond te komen. Om deze uitkering aan te vullen verhuurde ze een aantal kamers van haar huis. Al twee dagen keek ik vanuit mijn houten bed naar een grote zwart wit foto van haar en haar man aan de muur. Op de foto stond het jaargetal 1962. Ze zullen ten tijde van het maken van deze prent rond de 18 jaar zijn geweest rekende ik snel. Hij had destijds glanzend, pikzwart haar en zij zag er uit als een temperamentvolle jonge vrouw met alles op haar plek. 
Ik trok de grote Jugendstil-voordeur achter me dicht en haalde het grote hangslot van mijn gehuurde fiets die ik aan een lantaarnpaal had vastgemaakt. Het was al 20 graden en nog op mijn broodje kauwend kwam ik na tien minuten aan bij treinstation 
Een klein uurtje later begonnen de remmen te piepen. Het station van Buñol was bereikt. De mensenmassa stapte uit en zette zich in beweging richting het centrale marktplein. Onderweg probeerden verkopers uit noord-Afrika slim op de situatie in te spelen. Ze verkochten poncho’s en duikbrillen. Een duikbril leek me geen gek idee. Als zo’n mafketel een overrijpe tomaat in mijn oog kreeg gemikt dan waren de spreekwoordelijke rapen natuurlijk gaar. Valencia is een hele mooie stad. Daar heb je twee ogen voor nodig. Voor zeven euro kocht ik dan maar een mooie zwarte duikbril. Ineens begon het jeugdige publiek te joelen. De ham was van de paal getrokken ! Tien seconden later werden de zware dieselmotoren van de vrachtwagens gestart en kwamen zij richting het marktplein gereden. De mensen in de laadbak begonnen met tomaten te gooien. Zo goed als mogelijk werden deze tomaten opgevangen en teruggegooid. Dit deed me denken aan mijn carnavalstijd in Munstergeleen waar we eenmaal gevangen sinaasappels ook terug probeerden te gooien. Meestal was de muts van de prins boven op de wagen het doelwit. Als je die er af kreeg gegooid dan had je je credits verdiend die carnaval. 
De eerste vrachtwagen minderde vaart en zijn laadbak ging langzaam de lucht in. De tomaten rolden uit de vrachtwagen maar ook de mensen die erin zaten gleden omlaag en kwamen boven op de berg tomaten terecht. Nu had het publiek de beschikking over tienduizenden tomaten en al snel begon men die te verzamelen om de mensen in de tweede vrachtwagen te bekogelen. Het werd één groot gevecht. Meiden en jongens zaten helemaal onder het pulp. De eerste tomaat die mijn gezicht raakte spatte uiteen op mijn bril. Helaas zag ik niets meer. Ik kon wrijven wat ik wilde: de rode vlek werd alleen nog maar groter. Niemand klaagde over stukjes tomaat in zijn oren en iedereen deed fanatiek mee. Het wegdek was verdwenen onder een dikke laag rode smurrie. De voorgevels van de huizen had men geprobeerd af te schermen met plastic zeilen maar helaas, ook hier zat de rode pulp op. Aan de zijkant van de weg stonden mensen klaar met tuinslangen en Kärchers. Inmiddels was de temperatuur gestegen tot 30 graden. De rode tomatenpuree droogde heel snel op je huid en de mensen met de waterslang moesten goed hun best doen om je schoon te krijgen. Meiden en jongens stonden in hun bh en onderbroek op de stoep in een rij. Op de blote voeten liepen ze naar het straatje waar de lockers stonden. Hier lag hun reservekleding voor in de trein naar Valencia. Vanavond is er een gigantische afterparty op Plaza Ayuntamiento in Valencia. Hier gaan we met zijn allen heen. Wil je dit festival ook eens bezoeken ? Combineer dit dan met een citytrip naar Valencia. Voor Tomatina ben je een dag kwijt en om de leukste dingetjes in Valencia te zien ben je zo’n 4-5 dagen kwijt. Valencia is goed te doen met een huurfiets. Binnenkort meer over Valencia 🙂
Toen ik aan kwam regende het pijpenstelen en de sfeer was heel droevig. Daar stond ik dan boven aan de rand van de groeve en keek omlaag naar een plek waar duizenden mensen door uitputting waren gestorven of geëxecuteerd. Los grind onder mijn voeten brak de oorverdovende stilte toen ik de rand verliet. Ik moest me goed vasthouden aan bomen en struiken want het pad liep heel stijl af. In de verte hoorde ik honden blaffen en ik hoopte dat ze goed aangelijnd waren. De Liban-steengroeve in Krakau, Polen, werd in 1873 opgericht als onderdeel van een kalksteen bedrijf, “Liban en Ehrenpreis”, eigendom van twee Joodse industriële families uit Podgórze.
